قصه ي اين فيلم درباره زوج جواني است که قصد دارند براي ادامه تحصيل به ملبورن استراليا بروند، اما تنها چند ساعت قبل از پرواز، پرستار بچه ي همسايه به آپارتمانشان مي آيد و از آنها مي خواهد فقط چند دقيقه بچه را که خواب است نگه دارند تا او به کار ضروري که برايش پيش آمده برسد. زمان مي گذرد، پرستار بر نمي گردد و ناگهان آن دو متوجه مي شوند که بچه خواب نيست بلکه مرده است....
ملبورن گر چه يک فيلم آپارتماني است و مي تواند به عنوان يک نمايش هم روي صحنه برود اما تا انتها و در همين لوکيشن هاي محدود مي تواند مخاطب را راضي نگه دارد تا خسته نشوند . مثل اتوبوسي به نام هوس و يا گربه روي شيرواني داغ اما با اين تفاوت که اين دو مورد ذکر شده بسيار قوي ، پر کشش با داستاني روانشناسانه و باورپذير به ماندگاري دو اثر کلاسيک بدل شدند اما ملبورن بجز تعليق و ريتم از ساختار خاصي برخوردار نيست و اگر حضور بازيگراني چون پيمان معادي و نگار جواهريان و ...نبود حتمن به آن معترض مي شديم. انتخاب هوشمندانه پيمان معادي که به نوعي ما را به سينماي اصغر فرهادي وصل مي کند در برقراری ارتباط مخاطب با ملبورن بسیار موثر است.
فيلم با آمارگيري دختر جواني براي سرشماري خانه ها شروع ميشود . به منزل امير (پيمان معادي) مي رسد و سوالاتي ميپرسد و بعد از اتمام سرشماري تازه تيتراژ شروع مي شود .سرشماري که طعنه ميزند به اينکه آيا اين زوج عضوي از جامعه هستند ، عضوي از جامعه باقي مي مانند و يا خير. ...
ملبورن با پاياني باز و معماهائي حل نشده به گونه اي ذهن ما را درگير مي کند که نمي دانيم چه نظري بايد نسبت به آن داشته باشيم و انقدر فيلم بي رحمي است که با ديدن آن به حسي پوچ ميرسيم و شايد در اين ميان کاراکتر سمسار که براي خريد لوازم منزل ايشان به منزل امده بود و پرحرفي هايش تنها زنگ تفريحي است کخ در ملبورن به ما اجازه مي دهد که نفسي بکشيم.
