مرتب تیتر می نویسم و پاک می کنم. اولین تیترم این بود که :"شهر ، شهر فرنگه اما صدای شهر خاموشه"  نوشتم :"صدای "روباه مکاری "که " فرشته مهربان بود" خاموش شد وبعد هم نوشتم :"بازیگری که یک عمر پیراهن پرسپولیس پوشید" اما آخر به این تیتر رسیدم . تیتری که از ضمیر ناخودآگاهم می آمد و می گفت آیا این مرتضای قدیمی عالم هنر بدرقه کنندگانی چون آن یکی مرتضای جوان هنرمند خواهد داشت و جوابم را می دانستم که ای کاش اینطور باشد اما بعید است و چه حیف !

گاهی فکر می کنم بعضی از تیترها نیاز به مطلب ندارد و گاه فکر می کنم بعضی از قصه ها می تواند فقط یک اسم و عنوان باشد و بس. و حالا هم حرف چندانی ندارم که از مرحوم مرتضی احمدی بگویم به جز اینکه خوشحالم تا آخرین ساعات عمرش سر پا بود و ذهن و حافظه اش مثل ساعت و پر از خاطرات ماندگار. به یاد حضورش در برنامه "رادیو هفت" می افتم و حرف های مفصلش از زندگی و از تهران واز برگ برگ دفترچه ی پر برگ زندگیش.از امیدش به زندگی و به آینده.

یاد طنین صدایش می افتم.صدایش که متفاوت بود . صدائی گه در یک گروه هم اگر می خواند باز می شد تشخیص داد که صدای مرتضای احمدی هم بین آنهاست . یاد دوبله بی نظیر کارتون پینوکیو می افتم و او که صدای ماندگار روباه مکار بود . یاد دوست اسد می افتم در "آرایشگاه زیبا". یاد نقالی اش می افتم در "حسن کچل" مرحوم علی حاتمی.

مرتضی احمدی دوست با مرامی بود و با معرفت به دوستان قدیمی که حالا بیشترشان رفته بودند . البته او دوستان جوان هم زیاد داشت . پرسپولیسی دو آتیشه ای که برای استقلالی ها و تاجی های قدیمی هم محترم و شیرین بود . یکی از دوستان جوانش " عادل فردوسی پور" بود که همیشه بعد از بازی های پرسپولیس با هم گپ میزدند و فردوسی پور می گوید که این بار آخری حال و روز حرف زدن و تحلیل بازی پرسپولیس را نداشت.کر کری خواندن هایش می گویند خیلی شیرین بوده و تعصبش خیلی واقعی.

علی کریمی می گوید که او یک پرسپولیسی واقعی بود . استاد انتظامی او را مرد بزرگی می داند و همراه مطمئنی و منیژه حکمت می گوید که خوشحال است آخرین مستند زندگی او را ساخته است . یکی از هنرمندان هم گفته که او انقدر طهرونی اصیل و ایرونی  بود که در شب یلدا که قدیمی ترین سنت ایرانی هاست باید می رفت.

به هر حال او رفت و قرار است چهارشنبه 3دیماه از مقابل تالار وحدت تا قطعه هنرمندان بدرقه اش کنیم.

چه هوا خیلی سرد باشد و چه معمولی ،برف بیاید وچه باران، چه وقت داشته باشیم یا نه، حتمن تنهایش نمی گذاریم.