سی و یک نما*_ این روزها که تبلیغاتِ اکثر گروه ها در فضای مجازی با جمله های "استقبالِ بی نظیر تماشاگران"، " سولد اوت شد!" و ... همراه شده، چه خوب تر از نمایش هایی هم بر صحنه استقبال می شود که بضاعت خودِ گروه، تماشاچی را به سالن می کِشاند.
من از تماشای مفیستو به کارگردانی آقای مسعود دلخواه لذت بردم: تابلوهای جذاب، موسیقی تاثیرگذار، انرژی گروهِ بازیگری جوان کنارِ مرتضی اسماعیل کاشیِ باتجربه و ... که اقتباسی از رمانِ خواندنیِ کلائوس مان است به ترجمه ی ناصر حسینی مهر و به قلم آریان منوشکین.
مفیستو برای من یک تئاتر درست است. نمایشی که معیار کارگردان برای انتخابِ بازیگر، لزوما تعداد فالوورهای اینستاگرام نیست بلکه توانایی بازیگر است و یا تست از دانشجویانِ بازیگری!
معیار موسیقی، آوردنِ فلان خواننده ی مطرح یا رپر یا... نیست به صرف پُر شدن سالن، مگر لزوم حضورشان در یک نمایش!
نمایشی که برای تولیدِ آن شش ماه زحمت کِشیده شده و به شعور تماشاچی احترام می گذارد، برای من ارزشمند است.
این انرژی خوب هم طبعا با تماشاچی همراه می شود؛ جوری که سه ساعت و نیم به تماشای آن می نشیند و پس از آنتراکت هم دوباره به سالن برمی گردد.
اگر هنوز مفیستو را تماشا نکرده اید، آن را از دست ندهید که چنین نمایش هایی بر صحنه غنیمت است و باید از آن ها حمایت شود.
*هاله مشتاقی نیا – نمایش نامه نویس
