بازی در کارهای مهران مدیری شانس بزرگی است. هیچکس جلوی دوربین او قصر در نمی رود. بستریست برای درخشش اما ماجرا از همینجا شروع می شود.
وقتی که می خواهی از این بستر امن بیرون بیائی.
شناخته شده ای و پر از پیشنهاد اما انگار،
فقط جادوی قاب مهران مدیریست که از تو ستاره می سازد،
کارگردانان دیگر از تو همان می خواهند که در کارهای مدیری بودی،
اما نمی شود،
آنها مهران مدیری نیستند،
سرخورده می شوی و چشم انتظار که شاید گوشی موبایلت زنگ بخورد و نام مدیری روی نمایشگر بیفتد.
اینطوری است که از این آشیانه امن دو دسته بازیگر بیرون می آیند:
دسته اول بازیگران ماندگار،
دسته دوم آنهائی که شناسنامه کاریشان را به رغم تمام توانمندی هایشان در دست مهران مدیری گرو گذاشته اند.
کارگردان نابغه ای که در گروه او بودن بسیار سخت و ناامن است اما لذت بخش.
اینطوری است که در اواسط دهه چهل زندگی به یکباره سکسه می کنی، سکسکه ات بند نمی آید و در خواب یاد سراب نیلوفر کرمانشاه که می گفتی دوست داری آنجا به خاک سپرده شوی می کنی و میروی.
مدت ها بود که در چهره ات غم داشتی. شاید غم بلاتکلیفی در حرفه ای که می دانستی فعالیت در آن حق توست،
بیا و ببین که امروز در فضای مجازی تو را با چه القابی ستایش می کنند.
بزرگترین بازیگر طنز ایران...
به این لقب می خندی؟
اما من گریه ام می گیرد.
دمت گرم که سوژه شدی تا تلخی تمسخردوران سرنوشت ساز انتخابات را با دورهمی های خیابان فاطمی و کاندیدای دو ساله و پنج ساله را چند ساعتی با شوک مرگ تو فراموش کنیم.
این روزها نگران سروش جمشیدی با استعدادم، که در نقش "قیمت" دل همه را در دورهمی به دست آورده.
می ترسم او هم انتخاب های غلطی داشته باشه و از اون بیشتر می ترسم او هماهلی قاب مدیری بشه و ناموفق در بیرون قاب او.
اتفاق هائی که برای لاله صبوری، فللامک جنیدی، فریبا حیدری، رابعه اسکوئی، ساناز سماواتی، نیما فلاح، رامین ناصرنصیر، محمدرضا هدایتی، سحر زکریا و خود تو عارف لرستانی افتاد.
به هر حال دلمان را سوزاندی .
روحت در آرامش... همشهری کرمانشاهی من.
