به گزارش ورایتی، اوهارا متولد 17 اوت 1920 در رانلا در حومه دوبلین در ایرلند بود. او در 10 سالگی در نمایش‌های آماتور ظاهر شد. اوهارا در 14 سالگی در "ابی تیه‌تر" پذیرفته شد و در آنجا تئاتر کلاسیک و آوازخوانی اپرا را دنبال کرد.

او سال 1939 به هالیوود آمد و در فیلم "گوژپشت نوتردام" مقابل چارلز لاوتن بازی کرد.

اوهارا بعداً در فیلم‌های ماجراجویانه مانند "قوی سیاه" (1942) به کارگردانی هنری کینگ، فیلم‌های درام مانند "این زمین مال من است" (1943) و "راز یک زن" (1949)، کلاسیک با موضوع تعطیلات "معجزه در خیابان سی و چهارم" (1947) و پنج فیلم جان فورد شامل "خوش‌گذران" (1938)، "چقدر دره من سبز بود" (1941)، "ریو گرانده" (1950)، "مرد آرام" (1952) و "صف طویل خاکستری" (1954) ظاهر شد، اما هیچ‌وقت نامزد اسکار نشد.

"مأمور ما در هاوانا" (1960) به کارگردانی کارول رید با بازی الک گینس، "دام والدین" (1961)، "آقای هابز به تعطیلات می‌رود" (1962) با بازی جیمز استوارت و "کوه اسپنسر" (1963) با بازی هنری فاندا از دیگر فیلم‌های اوست.

اوهارا بیش از همه برای بازی در نقش مری کیت داناهار در "مرد آرام" مقابل جان وین شهرت داشت. اوهارا در این فیلم نقش دختری را دارد که در یک جامعه مردسالار دست به نافرمانی می‌زند و حاضر نیست به راحتی با شخصیت وین که از خشونت بیزار است، ازدواج کند. شخصیت او در فیلم "مرد آرام" پر از غرور و یک‌دنده، قوی و باهوش است. اوهارا یکی از معدود هم‌بازی‌های وین بود که می‌توانست پا به پای او مقابل دوربین ظاهر شود.

آکادمی علوم و هنرهای سینمایی در 2014 در ششمین دوره جوایز سالانه هیئت رئیسه خود با اعطای جایزه اسکار افتخاری از اوهارا تقدیر کرد. اوهارا روی صندلی چرخ‌دار نحیف به نظر می‌رسید، اما وقتی او را روی صحنه آورند تا میکروفن را بگیرد و صحبت کند، مشخص شد ذره‌ای از حال و هوای "پرشور" او کاسته نشده است. اوهارا گفت: این لحظه من است و به قیدوبندهای زمان اهمیتی نمی‌دهم.

اوهارا در 1973 بعد از بازی در فیلم تلویزیونی "پونی قرمز" از دنیای بازیگری کناره‌گیری کرد. او در 1991 با کمدی "فقط آدم‌های بی‌کس" به کارگردانی کریس کلمبوس در نقش مادر سلطه‌جو جان کندی به سینما بازگشت. او در فیلم‌های تلویزیونی "جعبه کریسمس" (1995)، "Cab to Canada" و "آخرین رقص" (2000) هم بازی کرد.

اوهارا در گذر سال‌ها در بسیاری از فیلم‌های مستند متمرکز بر هالیوود به همکاران خود از جمله وین و فورد ادای احترام کرد. او آخرین بار سال 2010 در مستند ایرلندی "رویای مرد آرام" ظاهر شد.

کتاب زندگی‌نامه شخصی اوهارا با عنوان "Tis Herself" در 2004 منتشر شد.