اسکورسیزی به ویژه در طول سال های دهه 1980 و 90، فیلم هایی دارد که مورد توجه منتقدان قرار نگرفته اند. در اینجا به ده فیلم ناشناخته مارتین اسکورسیزی از نظر منتقدان و تماشاگران می پردازیم که آنها هم به اندازه شاهکارهای این استاد بزرگ سینما ارزش دیده شدن را دارند.

خیابان های اصلی 1973

خیابان های اصلی (Mean Streets) مارتین اسکورسیزی بیش از آنکه فیلمی گنگستری باشد، داستانی هوشمندانه، احساسی و در نهایت تراژیک درباره رشد کردن در محیطی تبه کارانه است. شخصیت های آن (مانند خود اسکورسیزی) در ایتالیای کوچکِ نیویورک رشد کرده اند. آنها تقریبا همه چیز را درباره این برش کوچک از جامعه می دانند، جز اینکه چگونه از آنجا نجات پیدا کنند.

نیویورک، نیویورک 1977

فیلم (New York, New York) درام موزیکال محصول ۱۹۷۷ مارتین اسکورسیزی است. که در واقع ستایشی موسیقیایی است از شهر نیویورک زادگاه اسکورسیزی و لایزا مینلی، لایونل استندر و رابرت دنیرو بازیگران آن که در نقش زوجی آهنگساز و عاشق، به بازی پرداخته‌اند.

آخرین والس 1978

فیلم مستند (The Last Waltz) کنسرت راکی از گروه موسیقی د بند بود که در روز شکرگزاری، ۲۵ نوامبر ۱۹۷۶ در سالن وینترلند سان فرانسیسکو به عنوان «کنسرت خداحافظی گروه» برگزار شد. این رویداد را مارتین اسکورسیزی در سال ۱۹۷۸ کارگردانی کرد و بعد اکران نمود. آخرین والس از برترین فیلم‌های کنسرتی تاریخ به‌شمارمی‌رود اگرچه از بابت تمرکز روی رابی رابرتسون مورد انتقاد واقع شده است.

سلطان کمدی 1982

سلطان کمدی (The King of Comedy) داستان آدم های ساده ای ست که دل به یک قهرمان می بندند و خود را در او می جویند! سرخورده گی ها و شکست های خود را با هواداری از او می پوشانند، و مثل هر طرفدار دیگری که در رویای خویش به کالبدِ قهرمان خود فرو می رود، این آدم های ساده هم، رویای قهرمان شدن را در خود می پرورند.اما، رویا امکاناتِ محدودی دارد و در محیط های واقعی به کوچک ترین امکان تحقق آن نمی شود اتکا کرد. هواداران هم وقتی پا به جامعه ی خشن و بی رحم می گذارند و به دنبال رویای خود می گردند با آخرین سرعت ممکن و با سر به دیوار بتونی بی توجهی برخورد می کنند. زیرا قهرمان حالا دیگر همان ژستِ دوست داشتنی پیشین نیست، قهرمان حالا موجود عصبی خودخواهی ست که کم ترین رابطه یی با اطراف اش ندارد.

دیر وقت 1985

با اين‌كه مارتين اسكورسيزي در كارنامة پربارش ژانرها و فضاهاي گوناگوني را تجربه كرده، ديروقت (After Hours) / پس از ساعات اداري جايگاه كمابيش يگانه‌اي در ميان ديگر آثار او دارد. موارد زيادي مانند سلطان كمدي (1982)، آخرين وسوسة مسيح (1988) و احضار مردگان (1999) وجود دارد كه اسكورسيزي تلاش كرده در سكانس‌هايي واقعيت را با رؤيا يا توهم درآميزد، اما چنين اختلاط فراگيري از ذهنيت و عينيت و چنين مرزبندي باريكي از خيال و واقعيت در سراسر يك فيلم، بجز مورد استثنايي جزيرة شاتر (2010)، پس و پيش از ديروقت در دوران فيلم‌سازي او ديده نمي‌شود. از اين منظر، دنياي كابوس‌وار اين فيلم را مي‌توان بيش‌تر به سينماي ديويد لينچ شبيه دانست؛ البته يك لينچ بامزه، شوخ‌وشنگ و با عيار پيچيدگي بسيار كم‌تر كه هدف‌ها و جهان‌بيني‌ متفاوتي را پي مي‌گيرد.

آخرین وسوسه مسیح 1988

فيلم آخرين وسوسه مسيح (The Last Temptation of Christ) براساس رمان معروف و شاهكار كازانتزاكيس نويسنده معروف يوناني نوشته شده است و اغلب بار معنايي خود را مديون همين رمان زيبا و فلسفي است . در كنار تجلي با معناي پيامبري عيسي ، در يك خلاقيت جالب هنري ، مسيح از بالای صلیب ،  پائين و وارد يك دنياي ديگر كه او را از وظيفه اش دور مي كند ، كشيده مي شود . تامين يك وسوسه كه او را در نهايت بخاطر وظيفه كه دارد ارضاء نمي كند .

عصر معصومیت 1993

فیلم (The Age of Innocence) درام رمانتیکی به مدت ۱۳۹ دقیقه به کارگردانی مارتین اسکورسیزی و با بازی دانیل دی-لوئیس، میشل فایفر و وینونا رایدر است که بر اساس رمانی به همین نام نوشته ادیت وارتون ساخته شده است. فیلمجایزه اسکار بهترین طراحی لباس را برای گابریلا پسکوچی و در جوایز فیلم بفتا، جایزه بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای میریام مارگولیس به دنبال داشته است.

کوندان 1997

فیلم زندگی‌نامه‌ای و حماسی (Kundun) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی بر اساس زندگی و نوشته‌های دالایی لامای چهاردهم، سیاستمدار و پیشوای معنوی تبعید شده از تبت ساخته شده است.

احیای مردگان 1999

فیلم (Bringing Out the Dead) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی است.  که بازیگرانی همچون نیکلاس کیج، پاتریشا آرکت، جان گودمن، وینگ ریمز، تام سایزمور، مارک آنتونی، کلیف کرتیس، مری بت هرت، آیدا تورتورو، فیلیس سامرویل، کویین لطیفه و مارتین اسکورسیزی ایفای نقش کرده‌اند.«احیای مردگان» اثری فلسفی و عرفانی است كه به نظر عده ای نسبت به سایر آثار این كارگردان در وادی جدیدی قرار می گیرد و از منظر برخی دیگر همان «راننده تاكسی» اما با تمی ملایم، كاشفانه تر و با یك روانشناختی متفاوت است. فیلم در مدت زمان بیش از دو ساعت به شیوه رنگی و با صدای دالبی دیجیتالی ساخته شده است.

راهی به خانه نیست - باب دیلن 2005

فیلم مستند (No Direction Home – Bob Dylan) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی محصول سال ۲۰۰۵ است که به زندگی باب دیلن موسیقی‌دان آمریکایی و تأثیری که بر موسیقی و فرهنگ عامه در قرن بیستم گذاشته است، می‌پردازد. نام فیلم از ترانهٔ مشهور باب دیلن، «همچون یک خانه‌به‌دوش»، گرفته شده است. باب دیلن، آلن گینزبرگ، میچ میلر، پیت سیگر، جوآن بائز، پیتر یارو، باب نیوورتس، ال کوپر و میکی جونز در فیلم حضور دارند.

عادل متکلمی آذر