پوران درخشنده در یادداشت خود نوشته است:
پیشنهاد عقیم‌کردن زنان و مردان خیابانی و کارتن‌خواب، شاید مصلحت‌جویانه باشد، ولی قطعا انسانی و اخلاقی نیست.
اگر زن جوانی بنا بر مسائل و مشکلاتی دچار آسیب شده، آیا رواست که حق بچه‌دار شدن را از او سلب کنیم؟ آیا به تبعات چنین تصمیمات شتابزده‌ای اندیشیده‌ایم؟ با این کار در واقع امکان بازگشت به زندگی را برای همیشه از افرادی که دچار آسیب‌های اجتماعی شده‌اند، سلب می‌کنیم. امید را از آنها می‌گیریم و به زبان بی‌زبانی می‌گوییم شما اصلاح‌ناپذیر هستید و دیگر حق بازگشت به جامعه را ندارید.
وقتی روزنه‌های امید را بر این افراد ببندیم ممکن است آنها چنان خود را رها کنند که دچار آسیب‌های بیشتر شوند. به این دلیل ساده که دیگر امیدی به بازگشت ندارند. تحت هیچ شرایطی نباید امید را از انسان‌ها گرفت. متأسفانه رسمی در این سرزمین برقرار است که جای حل‌کردن معضلات، دنبال پاک‌کردن صورت مسئله می‌رویم. عقیم‌کردن افراد کارتن‌خواب و معتاد مصداق بارز پاک‌کردن صورت مسئله است.
برای کاهش آسیب‌های اجتماعی باید به آسیب‌شناسی پرداخت و پیش‌شرط این مسئله هم توجه به علت‌هاست نه اینکه به‌دنبال معلول برویم و با روش‌های غیرانسانی درصدد حذفشان برآییم. چنین روش‌هایی هیچ‌وقت ما را به جایی نمی‌رساند. باید سراغ این موضوع برویم که چرا زنان یا مردانی کارشان به کارتن‌خوابی می‌رسد. مگر این افراد خانواده نداشته‌اند؟ چه دلایلی باعث شده جوانی از حریم خانواده خارج شده و به کارتن‌خوابی روی آورده؟
تا علت‌یابی نکنیم و بحث پیشگیری را جدی نگیریم، نمی‌توانیم به کمرنگ‌شدن آسیب‌های اجتماعی امیدوار باشیم. سال‌ها پیش ژان پل سارتر، نویسنده و فیلسوف فرانسوی به‌درستی گفت «همه چیز از کودکی انسان‌ها آغاز می‌شود.» اگر درمورد افرادی که به‌نوعی از جامعه طرد شده‌اند ریشه‌یابی کنیم، متوجه می‌شویم بسترهای افتادن در ورطه اعتیاد و بزهکاری اغلب از دوران کودکی آغاز شده است.
فراموش نکنیم که همیشه پیشگیری آسان‌تر و کم‌هزینه‌تر از درمان است. اگر بحث آموزش و اصلاح نهاد خانواده را جدی بگیریم، مطمئن باشید آسیب‌های اجتماعی‌مان نیز کاهش می‌یابد.
