1-سران مطالعه کشور واقعا پایین آمده است ؛ دیگر نه تنها مردم کوچه و بازار کتاب و روزنامه نمی خوانند بلکه بعضی صاحبان نشریه و سردبیرها هم حال ندارند مطالب نشریه خودشان را بخوانند ! این جوری می شود که گاهی مطلبی در یک نشریه چاپ می شود و از شانس بد ، چند نفر آن را می خوانند و لبشان را گاز می گیرند و به دیگران هم می گویند تا جایی که خواجه حافظ شیرازی هم می فهمد که چه مطلبی چاپ شده و بعد از خواجه مورد نظر ، نوبت به سردبیر نشریه مورد نظر می رسد که بفهمد در نشریه اش چه چیزی چاپ شده است ! واقعا چه می کند این پایین آمدن سرانه مطالعه!

2- صاحب نظران عقیده دارند که سرانه مطالعه اصلا ربطی به مدیر مسئول و سردبیر و دبیر سرویس و سایر عوامل بعضی نشریات ندارد . شان این عزیزان بالاتر از این است که مطالب نشریه خودشان را بخوانند .از نظر منطقی هم درست نیست ؛ اگر قرار باشد اینها مطالب نشریه خودشان را بخوانند پس خوانندگان چه باید بکنند ؟! مگر بابت روزنامه نگاری چقدر حقوق می دهند که یک نفر بنشیند و نوشته های نشریه خودش را هم بخواند؟ این حقوق فقط بابت نشستن پشت میز است دیگر!

3-حالا که حرف به اینجا کشید این سوال پیش می آید که اگر یک حق التحریر بگیر چیزی نوشت که نباید می نوشت و چاپ شد ، آنوقت چه باید کرد؟ جوابی که این روزها عملا داده می شود این است که آنوقت است که وظیفه خطیر سردبیری اقتضا می کند که به میدان بیاید و به جهانیان و همه مردم همیشه در صحنه اعلام می کند که از این به بعد هیچ مطلبی از این نویسنده چاپ نخواهم کرد . نویسنده مزبور هم وظیفه انسانی دارد که بلافاصله خودش را از بالای برج میلاد پرت کند پایین و به این درد و رنج بی نهایت پایان بدهد ! امیدوارم همه شیرفهم شده باشند!