لیلا حاتمی چه گفت:

دلیل اصلی حضورم در این نمایش به خاطر لیلی و اعلام عشق عمومی ام به او بوده است. می خواستم در محیط لیلی قرار بگیرم و در تجربه اش شریک باشم. ما سال ها بود که یکدیگر را نمی دیدیم و این نمایش فرصتی شد که دوباره در کنار هم باشیم. البته من از آن دسته بازیگران سینما نیستم که از تئاتر دور باشم بلکه همیشه دغدغه تئاتر را داشتم اما از کودکی اعتقاد داشتم که سینما از تئاتر بهتر است. در ادامه لیلا حاتمی درباره مباحثی که مدتهاست درباره حضور بازیگران سینما در تئاتر مطرح می شود و اینکه برخی معتقدند بازیگران سینما برای کسب اعتبار به بازی در تئاتر روی می آورند، گفت: من در تئاتر برتری زیادی نسبت به سینما نمی بینم. بدون اینکه بخواهم به گروه خاصی اشاره کنم اما سلیقه و اعتقاد من این است که سینما با فاصله زیادی از تئاترقرار دارد. من امروز به این نکته ای که می گویم نرسیدم بلکه از ۵سالگی درباره سینما همین تصور را داشتم و از کودکی هم با لیلی بر سر همین قضیه چالش داشتیم و شاید یکی از دلایلی که باعث شد بازی در این نمایش را بپذیرم همین مساله باشد. نمی دانم این تصور از کجا آمده که حضور در تئاتر برای سینمایی ها اعتبار می آورد. تئاتر مادر همه هنرهاست ولی نمی توان گفت که بازی در یک نمایش برای بازیگر اعتبار می آورد.

لیلی رشیدی چه گفت:

نمایشنامه «اسم» یک متن فرانسوی است و اتفاقات نمایش نیز در کشور فرانسه رخ می دهد. ما نیز برای اجرای نمایش کار را ایرانی نکردیم اما تلاش کردیم که مخاطب با اثر احساس دوری نکند چون در حقیقت اتفاقاتی که در نمایش رخ می دهد و نوع روابط بین آدم ها می تواند بین افراد مختلف در مکان‌های مختلفی بیفتد بنابراین مخاطب ایرانی نیز با نمایش ارتباط برقرار خواهد کرد.

حسن معجونی چه گفت :

من در یک بازه زمانی دو نمایش در یک سالن دارم. در نمایش لیلی رشیدی به عنوان بازیگر و طراح صحنه حضور دارم و کارگردانی نمایش «ستوان اینیشمور» را هم بر عهده دارم که قبل از اجرای «اسم» به صحنه می رود که این اتفاق کمی برایم سخت است.

ای کاش در هر یک از سالن های ما تنها یک اجرا به صحنه می رفت چون این کار در دراز مدت به تئاتر لطفه زیادی خواهد زد. این طرح عجیب و غریب متعلق به ایرانشهر نیست و از زمانی هم که این تماشاخانه ساخته نشده بود و ما تنها یک تئاتر شهر داشتیم، رخ می داد. سال ها قبل به علت کمبود سالن و تعداد زیاد متقاضی اجرا سالن های کوچک زیادی در تئاتر شهر ساخته شد و از آن زمان بود که سنت اجرای همزمان دو نمایش در یک سالن باب شد.

معجونی درباره طراحی صحنه نمایش نیز توضیح داد: چون اتفاقات نمایش در فرانسه رخ می دهد به این معنی نیست که در طراحی صحنه هم حتما باید از المان های این جغرافیا بهره بگیرم. چون این روزها خانه‌های مدرن امروزی تقریبا شبیه به هم هستند و المان های مشایهی دارند. بنابراین خانه یک خانواده مدرن ایرانی در مقایسه با یک خانه فرانسوی تفاوت آشکاری ندارد به همین جهت در این نمایش نیز ما یک خانه مدرن داریم و روی جغرافیای آن تاکیدی نکردیم. نکته دیگر اینکه به هرحال وقتی یک نمایش ترجمه می شود یک قدم به فهمیده تر شدن به زبان فارسی نزدیک تر شده است و متن ترجمه شده ناخوداگاه کمی حال و هوای ایرانی می گیرد و نکته آخر اینکه اتفاقات نمایش به راحتی قابل تعمیم هستند.

معجونی اضافه کرد: این دو نمایش با وجود اینکه کاملا از هم متفاوت هستند و اتفاقات یکی در یک محیط روستایی ایرلندی و دیگری در فرانسه رخ می دهد اما از لحاظ تماتیک بسیار شبیه هم هستند. تم هر دو نمایش هیایو برای هیچ است و همه چیز از یک بازی و شوخی شروع می شود.

وی در مورد زمان نمایش گفت: به نظرم این اتفاق تجربه بدی نیست البته برای ماه مبارک رمضان. چون ما در تهران زندگی شبانه نداریم و همه مکان های تفریحی از ۱۲شب به بعد تعطیل می شوند. تنها در ماه رمضان است که مردم می توانند تا ۳ - ۴صبح بیرون از منزل باشند بنابراین می توانند دیدن این نمایش را هم به دیگر تفریحاتشان بیفزایند.

در آخر محمدرضا حسین زاده مدیرتولید این نمایش "اسم" توضیح داد:

از آنجا که در این نمایش صحنه های غذاخوردن داشتیم، نمی توانستیم قبل از افطار به صحنه برویم. اجرای یک نمایش در ساعت ۱۱شب برای اولین بار است که در تئاتر رخ داده درحالیکه این امر پیش از این در سینما تجربه شده و جواب داده است که امیدوارم این اتفاق در تئاتر هم رخ دهد.