خبر بد این بود: "خسرو سینایی کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و آهنگساز ایرانی عصر امروز بر اثر ابتلا به کرونا درگذشت."
خسرو سینایی با "عروس آتش" حق بزرگی به گردن سینمای ایران دارد. روایت قصه ای که حقوق پایمال شده زنان را در جوامع سنتی نظیر خوزستان فریاد میزند اما مرد هم در آن به نوعی قربانی سنت هاست تا جایی که "فرحان" قصه ی او نه ضد قهرمان بلکه خود، قهرمان کاریزماتیک عروس آتش است.
او در فیلمش فقط عروس را به آتش نمی کشد، بلکه داماد هم در خون می غلطد و قربانی می شود.
سینایی فارغ‌التحصیل کارگردانی و فیلم‌نامه‌نویسی از آکادمی هنرهای نمایشی و رشته تئوری موسیقی از کنسرواتوار وین بود. سینایی از سال ۱۳۴۶ در وزارت فرهنگ و هنر و از سال ۱۳۵۲ در تلویزیون ایران شروع به کار کرد.
از میان آثار سینمایی قدیمی او نخستین ساخته‌اش زنده‌باد... با بازی مهدی هاشمی محصول ۱۳۶۱ و هیولای درون با بازی داود رشیدی و شهلا میربختیار محصول ۱۳۶۲ در حافظه مخاطب باقی مانده است. اما مشهورترین اثر او عروس آتش است. سینایی عروس آتش را در ۱۳۷۸ ساخت که به داستان ازدواج های اجباری بر اساس آداب سنن قدیمی می پردازد.
آثار سینایی معمولاً بر پایه مستندهای اجتماعی استوار هستند. سینایی در سال ۱۳۸۷ موفق به دریافت نشان ویژه کشور لهستان از سوی رئیس‌جمهور این کشور شد. او این نشان را به خاطر ساخت فیلم مستند مرثیه گمشده که روایت‌گر مهاجرت هزاران لهستانی به ایران در سال‌های ۱۹۴۱ و ۱۹۴۲ است، دریافت کرد. او افزون بر نویسندگی و کارگردانی، ساخت موسیقی و تدوین برخی از آثارش را نیز بر عهده داشته است.
سینایی در هجدهمین جشنواره فیلم فجر سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه را برای «عروس آتش» دریافت کرد. همچنین لوح زرین بهترین کارگردانی در دومین دوره جشنواره فیلم فجر به «هیولای درون» تعلق گرفت.
جزیره رنگین، کویر خون، مثل یک قصه، گفت‌وگو با سایه، مرثیه گمشده و هیولای درون از دیگر آثار این فیلمساز است.
