يادداشت نيما حسنی نسب را درباره آخرين فيلم اصغر فرهادی در ادامه می خوانید:
نه! این بار هم نشد؛ «همه میدانند» هم توقع من را از سازنده سه فیلم درجه یک سینمای ایران و جهان در دهه هشتاد شمسی برآورده نمیکند. در غیاب زیرمتن های قَدَر و پیچیده که قصه های بظاهر معماییِ فرهادی را فَربه می کرد و در فقدان یا نقصانِ دیدگاه اجتماعی سیاسی و تجربه زیسته در تاریخ و جغرافیای روایت، حالا فیلم تازه اش چیزی جز محصولی کش آمده و سرهم شده با پلاتِ آشنا و تکراریِ سریالهای ترکی محبوبِ روز نیست که قصه ای لاغرتر و آشفته تر و کم پیچ و تاب تر با اجرایی تر و تمیزتر دارد.
نقد مفصل فیلم بماند برای همین به زودی. اما عجالتا سوال این است که آیا باید حد توقع مان را از مهمترین استعداد سینمایی برآمده از تحولات دو دهه اخیر ایران محدود کنیم یا در مواجهه با آب رفتنِ توانایی ناب فرهادی باید به کلیدواژهء "قناعت" رجوع کرد؟ این سالهای اخیر با فرهادی متفاوتی سر و کار داریم که در دلِ مناسبات تولید اروپا میکوشد فقط در مقام فیلمساز حرفه ایِ بین المللی، قصه های ساده و مکرر معمایی - ملودرام را با اجرایی متوسط به سرانجام برساند؟
من یکی که هیچ دوست ندارم او را در چنین موقعیتی ببینم و به یاد بیاورم؛ او کماکان بیرون از زیست-بومی که در آن رشد کرده و با ساخته هایش برای رشدش کوشیده، حتی در گسترش و جمع بندی پلاتِ آشنای قابل حدس فیلمش هم توانا و غافلگیرکننده نیست. سازندهء "همه میدانند" در فقدان شخصیت پردازی دقیق و متبحرانه ای که ازش سراغ داشتم و در غیابِ عمق و چندلایگی آدمها و موقعیتهای دشوار اخلاقی که بلد بود به سرانجامشان برساند، دارد یکی شبیه بسیار فیلمسازِ این روزهای اروپا میشود که هر دو سه سال یک فیلم پر سروصدا میسازند که بسرعت و با فیلم بعدی از یاد می رود و از اثرشان اثر چندانی باقی نمیماند. فیلمهای دهه هشتاد فرهادی اما چنان اثرگذار بود که به این سادگی فراموش شدنی نیست.
