انیومونیکونه در سن ۹۱ سالگی از دنیا رفت و دنیا در سوگش ایستاد و به احترامش کلاه از سر برداشت.

یک موزیسین چه قدر باید نابغه و خوش ذوق باشد که هم  یک کابوی هفت تیر کش را قانع کند و هم تارانتیتوی سر به هوا را. البته که معمولا آبش با تارانتینو در یک جوی نمی رفت و برای همین در "بیل را بکش" دچار تردید شد.

او هم برای فیلم ملودرام عاشقانه اقتباسی " بلندی های بادگیر" موسیقی می ساخت و هم برای "سینما پارادیزو" که موسیقی در آن بازیگر نقش اول است.

۴۰۰ موسیقی فیلم، آن هم برای فیلم هایی کاملا  متفاوت و کارگردان هایی متفاوت تر.

نظیر او هرگز نخواهد آمد و گر چه او را با اسطوره ای چون"موتسارت" مقایسه کردند اما شاید  موتسارت هم سختش میشد که هم با "مالنا" ارتباط بگیرد و هم با دزدان دریای ". ولی از همه مهمتر، او چه احساسی را به افسانه ۱۹۰۰ منتقل کرد. 

"برناردو برتولوچی" فقید در مورد او می گفت: «موریکونه آهنگسازی با دو هویت است؛ از یک سو آهنگسازی مستقل در موسیقی معاصر است، از سوی دیگر آهنگساز حماسه‌های بزرگ و مشهور سینما. وی در تمام طول زندگیش کوشیده‌است تا در هر یک از این دو مؤثر باشد، به گونه‌ای که هر یک دیگری را کامل می‌کند. او ظرفیت بزرگی از تطابق این‌ها در خود دارد».

بری لوینسون در باره ی او می گوید: «او در استودیوی خود پیانو ندارد و ملودی را در ذهنش می‌شنود. او همه آنچه را که تک‌تک سازهای ارکستر قرار است همراه با یکدیگر بنوازند کاملاً می‌شنود و آن‌ها را می‌نویسد».

او در دهه ی پنجاه یک موزیسین و نوازنده بود اما  مهارت و تجربه در موسیقی موریکونه را بر آن داشت که در اوایل دهه ۶۰ به ساخت موسیقی برای فیلم که درآمدزا بود روی آورد. آشنایی او به سازبندی و رهبری موسیقی امکان ساخت اولین موسیقی‌های فیلم را به او داد. با آنکه در آغاز این موسیقی‌ها موفقیت‌های هنری به حساب نمی‌آمدند اما از دیدگاه تجاری با اقبال مواجه شدند. آثار نخستین او و تنظیم آن‌ها تأثیر یافته از حال و هوای ترانه‌هایش بود. استفاده از گیتار الکتریک در موسیقی خوب بد زشت یکی از این نمونه هاست

 

اِنیو موریکونه ایتالیایی: Ennio Morricone

۱۰ نوامبر ۱۹۲۸ – ۶ ژوئیه ۲۰۲۰) آهنگساز، تنظیم‌کننده، رهبر ارکستر و نوازنده ایتالیایی)

 

وی با کارگردانان بسیاری چون سرجئو لئونه، برناردو برتولوچی، رومن پولانسکی، فرانکو زفیرلی، الیور استون، کوئنتین تارانتینو، جوزپه تورناتوره، و پیر پائولو پازولینی همکاری داشته‌است.

 

موریکونه کارساخت موسیقی فیلم را با کلاسیک عظیم  باراباس (۱۹۶۱) آغاز نمود و برای فیلم‌هایی در ژانروسترن  یک مشت دلار (۱۹۶۴)، به خاطر چند دلار بیشتر (۱۹۶۵)، خوب بد زشت (۱۹۶۶)، و روزی روزگاری در غرب (۱۹۶۸) موسیقی ساخت

و سپس موسیقی برای:

 روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴)، ماموریت (۱۹۸۶)، تسخیرناپذیران (۱۹۸۷)، سینما پارادیزو (۱۹۸۸)، هملت (۱۹۹۰)، باگزی (۱۹۹۱)، افسانه ۱۹۰۰ (۱۹۹۸)، مالنا (۲۰۰۰)، بهترین پیشنهاد (۲۰۱۳)، و هشت نفرت‌انگیز (۲۰۱۵) .