این خبر توسط پسرانش، کریس لارکین و توبی استیونز، در بیانیه‌ای تأیید شد. آن‌ها گفتند: "او صبح امروز، جمعه ۲۷ سپتامبر، در آرامش در بیمارستان درگذشت.
او فردی بسیار خصوصی بود و در پایان در کنار دوستان و خانواده‌اش بود. او دو پسر و پنج نوه دوست‌داشتنی را که از دست دادن مادر و مادربزرگ فوق‌العاده‌شان ویران شده‌اند، به جای گذاشت.
ما مایلیم از این فرصت استفاده کنیم تا از کارکنان فوق‌العاده بیمارستان چلسی و وست‌مینستر به خاطر مراقبت‌ها و مهربانی بی‌دریغ‌شان در روزهای پایانی او تشکر کنیم.
ما از همه شما به خاطر پیام‌های محبت‌آمیزتان تشکر می‌کنیم و از شما می‌خواهیم که در این زمان به حریم خصوصی ما احترام بگذارید."
استعداد اسمیت در کمدی‌های طعنه‌دار، احتمالاً بزرگ‌ترین دستاوردهای او بود: معلم نیش‌زن جین برودی، که برای آن اسکار برد، داستان‌های دوران کلاسیک مانند "اتاقی با یک چشم‌انداز" و "گاسفورد پارک"، و همکاری‌های متعددش روی صحنه و پرده با آلن بنت، از جمله "بانویی در ون". او در سال ۲۰۰۴ به گاردین گفت: "کارنامه من پر از فراز و نشیب است. فکر می‌کنم در کمدی دسته‌بندی شدم... اگر کمدی بازی کنی، انگار اهمیتی نداری. کمدی هیچ‌وقت به عنوان چیز جدی در نظر گرفته نمی‌شود." با این حال، اسمیت در نقش‌های دراماتیک غیرکمدی نیز برجسته بود؛ او در مقابل لارنس الیویه در تئاتر ملی بازی کرد، برای "اشتیاق تنها جودیت هیرن" برنده جایزه بفتای بهترین بازیگر زن شد، و نقش اصلی در تولید "هدا گابلر" اینگمار برگمان در سال ۱۹۷۰ را بازی کرد.
اسمیت که در سال ۱۹۳۴ متولد شد، در آکسفورد بزرگ شد و از نوجوانی در تئاتر پلی‌هاوس شهر به بازیگری پرداخت. او در مجموعه‌ای از نمایش‌های صحنه‌ای از جمله کمدی موزیکال "کاهوی من را شریک شو" اثر بمبر گاسکوین در سال ۱۹۵۷ در مقابل کنت ویلیامز ظاهر شد و در فیلم هم وارد شد، اولین تاثیر قابل‌توجهش در فیلم هیجان‌انگیز "هیچ کجا برای رفتن" در سال ۱۹۵۸ بود، که برای آن نامزد بفتای بهترین بازیگر زن مکمل شد. پس از بازی در نمایش دوتایی "گوش خصوصی" و "چشم عمومی" اثر پیتر شفر، او توسط الیویه دعوت شد تا به گروه تئاتر ملی در حال شکل‌گیری در سال ۱۹۶۲ بپیوندد، جایی که او در مجموعه‌ای از تولیدات ظاهر شد، از جمله به عنوان دزدمونا در مقابل اتللو الیویه در تولید مشهور او در سال ۱۹۶۴ (اسمیت این نقش را در نسخه فیلم الیویه در سال بعد تکرار کرد، که هر دو برای اسکار نامزد شدند).
در سال ۱۹۶۹، او در نقش اصلی فیلم "اوج خانم جین برودی"، اقتباسی از رمان موریل اسپارک درباره معلم مدرسه ادینبورو با تحسین از موسولینی، بازی کرد؛ اسمیت در سال ۱۹۷۰ برنده اسکار بهترین بازیگر زن شد. اواخر همان سال، او در تولید اینگمار برگمان از "هدا گابلر" اثر ایبسن برای تئاتر ملی در وست اند لندن بازی کرد؛ میلتون شولمن از ایونینگ استاندارد او را به‌عنوان کسی توصیف کرد که "مثل پرتره‌ای بزرگ از مودیلیانی روی صحنه می‌درخشید، پوست سفیدش از رنج پنهان کشیده شده بود." دیگر نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن در سال ۱۹۷۳ برای اقتباس از رمان گراهام گرین "سفرهایی با خاله‌ام" به او رسید، و اسکار بهترین بازیگر زن مکمل در سال ۱۹۷۹ برای "سوئیت کالیفرنیا"، اثری از نیل سایمون، که در آن نقش یک ستاره سینمای نامزد اسکار را بازی کرد، نصیبش شد.
اسمیت به کارهای موفق سینما و تئاتر در دهه ۱۹۸۰ ادامه داد. او در مقابل مایکل پیلین در "یک مراسم خصوصی"، کمدی دوران جنگ درباره سهمیه‌بندی غذا که فیلمنامه‌اش را آلن بنت نوشت، بازی کرد و نقش مکمل رنگارنگی به‌عنوان دخترعمه پرحرف شارلوت بارتلت در "اتاقی با یک چشم‌انداز" داشت، که برای آن یک بار دیگر نامزد اسکار شد. او این موفقیت را با "اشتیاق تنها جودیت هیرن" ادامه داد، یک مطالعه شخصیت که در آن اسمیت نقش زن مجرد و سرخورده‌ای را بازی کرد.
در صحنه تئاتر، او نقش ویرجینیا وولف را در نمایش ادنا اوبراین در سال ۱۹۸۰ در تئاتر جشنواره استراتفورد در کانادا بازی کرد و در سال ۱۹۸۷ به‌عنوان راهنمای تور، لتیس دوفه، در نمایش پیتر شفر "لتیس و لاوج" بازی کرد. او همچنین برای مجموعه "هدهای سخنگو" آلن بنت برای رادیو و تلویزیون بازگشت و نقش زن کشیشی را بازی کرد که با مردی دیگر رابطه داشت.
نقش‌های سینمایی همچنان به او پیشنهاد می‌شد: او در فیلم "چای با موسولینی" اثر فرانکو زفیرلی در کنار جون پلورایت و شر، در نقش کنتس در فیلم معمای قتل خانه گاسفورد اثر رابرت آلتمن، و در مقابل جودی دنچ در فیلم "بانوان در اسطوخودوس" نوشته و کارگردانی چارلز دنس بازی کرد.
او همچنین نقش برجسته مینروا مک‌گونگال را در سری فیلم‌های "هری پاتر" پذیرفت و بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ در همه قسمت‌ها به‌جز "یادگاران مرگ: قسمت اول" حضور داشت. در همین حال، او شاید تاثیرگذارترین نقش تلویزیونی‌اش را به‌عنوان کنتس گرنتهام در سریال "دانتون ابی"، ساخته جولیان فلوز نویسنده "گاسفورد پارک" ایفا کرد – نقشی که در دو فیلم مستقل، منتشر شده در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۲، تکرار کرد.
پس از بازی در نقش آن زن روی صحنه در سال ۱۹۹۹، اسمیت در فیلم "بانویی در ون"، خاطرات آلن بنت درباره زنی که در مسیر خانه‌اش زندگی می‌کرد، موفقیت دیرهنگامی کسب کرد.
اسمیت دو بار ازدواج کرد: با بازیگر همکار رابرت استیونز بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۵، و با بوری کراس از ۱۹۷۵ تا زمان مرگش در ۱۹۹۸.
