نظر چندی از منتقدان سینما را درباره این فیلم می خوانید:
تاد مك‌كارتي - هاليوود ريپورتر: دنياي جنگ جهاني دوم به خالصانه‌ترين شكل ممكن، نه كمتر و نه بيشتر. نيرومند، استوار، با داستاني كه به شكلي غيرعادي آنقدري جذاب و گيراست كه شما را تا پايان فيلم همراه خود نگه دارد. كاملا مجزا از درام‌هاي موش و گربه‌اي كه بعضا نوشته و ساخته مي‌شوند. با پرداختي قابل اعتنا كه از آب و هوا تا ساعات مختلف روز و تغيير شرايط ناگهاني را به خوبي دركنار هم مي‌چيند. تانك‌ها، يونيفورم‌ها و نماها همگي دست به دست هم مي‌دهند تا به تصويري زنده و پرصلابت از واقعيت برسند. كاري كه رومن واسينوف فيلمبردار در اين فيلم مي‌كند رستگاري و تهذيب از سخت‌ترين و خشن‌ترين راه آن است.
اي.او اسكات - نيويورك تايمز: فيلمي درباره يك جوخه كهنه پرست و داستان پراحساس اتحاد مرداني كه شانه‌هايشان ناگزير بر اثر فشار سنگين وظيفه‌شان خم شده است. كارگردان قدمي مخاطره‌آميز به قلمرو ژانر مي‌گذارد و به شكلي خشنونت مورد نظرش را مي‌سازد كه هم اضطراب آور است و هم مبتني بر حقيقت امر. مثل بسياري ديگر از فيلم‌هايي كه پس از نجات سرباز رايان ساخته شدند اين يكي هم بر هرج و مرج بديهي زمان جنگ تاكيد مي‌كند و ادعايش را تا جايي ادامه مي‌دهد كه به تعريفي استوار از خون و خونريزي برسد. صحنه‌هاي نبرد با ذوق و تفكري بي‌تعارف ترسيم شده‌اند و در استفاده از جلوه‌هاي بصري بيشترين بهره را برده‌اند.
كنت توران - لس انجلس تايمز: چيزي كه اين فيلم را متمايز مي‌كند اين است كه متريالي قديمي و غيرمتداول را تبديل به فيلمي مدرن كرده است. خشم به لطف طراحي صحنه اندرو منزيس خود را مقيد به رعايت هرگونه جزئيات و جان‌بخشي آن‌ها كرده است. بازي پيت و درخشش او در فيلم چيزي‌ست كه به آن برتري مي‌بخشد. ما خودمان با پاي خودمان مي‌خواهيم كه در اين تيم باشيم، فرقي نمي‌كند كه چقدر راه پيش روي‌مان دور و دراز شود.
ريچارد كورليس - تايم: فيلم آير، اين بلندهمتي قابل ستايش را داشته كه نشان بدهد چگونه جنگ مي‌تواند حتي بزرگترين ملت‌ها را مورد هدف صدمات خود قرار دهد و در عين حال آن‌ها را هم تبديل به شكارچياني خشن كند. جنگ جهاني دوم يك رخداد تاريخي است، همچنين مدت‌هاست كه به يك ژانر سينمايي هم تبديل شده است و خشم هم به شكلي مهيب و تاريك آن را به تصوير كشيده است. تماشاگران اين فيلم گويي اسيران جنگي‌اي باشند كه وادارشان كرده‌اند فيلمي شكنجه‌آور ببينند.
مايكل اوساليوان - واشنگتن پست: اگرچه فيلم درامي سرزنده است و در نمايش دهشتناك بودن خود به خوبي عمل كرده اما درنهايت به شكل رضايت بخشي تنها به عنوان يك فيلم جنگي جلب توجه مي‌كند. به خصوص اگر آن را با آثار كلاسيكي مثل "راه های افتخار" کوبریک مقايسه كنيم. با اين حال باز هم فيلمي درگيركننده و تماشايي است.
