کافی است صفحه اینستاگرام "رنسون ریگز " را ببینید تا متوجه شوید که ریگز چقدر کتابش را دوست دارد کتابی که با عکس های نابش نام "خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب" را یدک می کشد این نام برای ریگز کافی است تا به خود ببالد که چه کتابی نوشته است. اما وقتی عکس های ریگز را می بینید در دلتان غوغا می افتد که پس تیم برتون در این بین کجاست؟ چرا تیم برتون نباید این کتاب را به فیلم تبدیل کند؟ انگار نویسنده و کارگردان با هم یکی شده اند و ریگز نویسنده، کتابی نوشته برای اینکه برتون کارگردان، آن را به فیلم تبدیل کند. آقای برتون بفرمایید کتابتان آماده است می شود آن را فیلم کنید. همه شخصیت ها را برای شما نوشته ام آنگونه که شما می پسندید. شخصیت هایی تنها و طرد شده که می خواهند سرزمین های ناشناخته را فتح کنند سرزمین هایی به وسعت قلب های مهربان و دوست داشتنی همه موجودات.

داستان رنسون ریگز و فیلمنامه خانم جین گلدمن درباره پسری تنها به نام جیک (با بازی آسا باترفیلد) است که با تاثیر گرفتن از داستان‌ها و عکس‌های قدیمی پدربزرگش به خانه‌ای متروک در جزیره‌‌ای دور افتاده نزدیک ولز سفر می‌کند و آن جا با اتفاقاتی عجیب روبه رو می‌شود. قرار است جیک با این سفر رویاپردازی های به ارث رسیده از پدربزرگش را با قبول واقعیت های دنیای امروزی عوض کند. هر چند در ابتدا خود جیک هم تحت تاثیر انکار دیگران شک می کند که رویا و دنیای ناشناخته ای باشد اما باید مطمئن شود. وای این پسر چقدر شبیه پسر ماهی بزرگ است، در ماهی بزرگ هم ادوارد بلوم و پسرش همدیگر را انکار می کنند و برتون با اجرایی ساکن، و با کمک رنگ های سرد و نورهای مرده این تمایز را به رخ می کشد و وقتی بلوم داستان رویایی می گوید رنگ و نورها دوباره جان می گیرند و رویاست که به سکانس ها گرما می بخشد. برتون همین تمایزگذاری را در خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب نیز اجرا می کند رابطه جیک و پدربزرگش را در هاله ای از وحشت و ترس و با رنگ های پریده و نورهای مرده بازخوانی می کند و بی تفاوتی دیگران و دیوانه خواندن پدربزرگ جیک را به خوبی به تصویر می کشد. هر چه از ابتدای فیلم فاصله می گیریم انگار داریم به داخل حفره ای پرتاب می شویم که رفته رفته شتاب می گیرد. این حفره در برخی جاها کندتر می شود و شاید بگویید که نتوانسته به خوبی کتاب از عهده توضیح کاراکترها بربیاید یا بگویید چرا بدیل کوچک شده و شبیه جانی دپ یعنی جیک، هیچ چیزی از بازی ها و اداهای جانی دپ یاد نگرفته و اینقدر ضعیف بازی می کند. اما همه اینها را بگذارید به حساب محدود بودن زمان فیلم و بچسبید به سکانس هایی که رنگ و بوی برتون را دارند. هر کسی به جای برتون این فیلم را می ساخت من که خودم به شخصه نمی نشستم تماشایش کنم، اما چون اسم برتون در میان هست باید کمی تعصب داشت و منتظر بود تا لحظه های برتونی فرا برسند که می رسند. منتظر باشید تا با خانه متروک در حلقه زمانی گذشته گیر کرده رو به رو شوید و پرنده ای به نام خانم پرگرین در را برای شما باز کند و بگوید که بفرمایید داخل تا چای تان سرد نشده آن را نوش کنید. بعد دست شما را بگیرد و ببرد به گردش اطراف خانه و یک به یک بچه های دوست داشتنی و عجیبش را برای شما معرفی کند.

یکی از نکات قوت فیلم این است که شما را منتظر نمی گذارد و سریعتر به اصل داستانی که قرار است روایت کند سرازیر می شود و از سکانس های کلیشه ای و تکراری که در این جور فیلم ها متداول است خودداری می کند. زودتر از آنچه فکر می کنید همه شخصیت های فیلم را به تماشاگر معرفی می کند و درست او را در بطن داستانش قرار می دهد. به همین خاطر شما احساس خستگی در طول فیلم نمی کنید چرا که داستان با شتابی نسبتا خوب در حال پیشرفت است و سکانس به سکانس لوازم را برای خلق یک فیلم تیم برتونی تدارک می بیند. هر چند در آخر فیلم می بینیم که این سرعت کمی افت می کند.

ارجاعات داستان به عدد 2040 که بر روی صندوق پستی خانه پدربزرگ جیک حک شده، فیلم های سابق تیم برتون مثل ادوارد دست قیچی، جنگ جهانی دوم و بمب ها و خاطرات تلخ باقی مانده از آن سبب شده که داستان خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب از یک نگاه صرفا سطحی به هیولاها و وحشت بالاتر برود و داستان را به لایه ‌ای عمیق ‌تر هدایت کند.

پس از آشنایی جیکوب با تمامی کاراکترها و گذشت چندین دقیقه خوب فانتزی، فیلم تازه به سراغ نوعی دیگر از روایت گری می‌رود و با معرفی بدمن های فیلم و عوض کردن حال و هوای فیلم، به سراغ فانتزی ‌های تاریک و دنیای موجودات وحشتناک‌ تر می رود. هیولاهای خون ‌خوار نامرئی که چشم آدمیزاد می‌خورند. در این بین آنچه بیشتر از همه به چشم می آید نقش آفرینی تاثیرگذار و عالی اوا گرین در نقش خانم پرگرین است که نه تنها در ابتدای داستان و حضور بدون هیولاها خوب ظاهر می شود بلکه بعد از حضور آنها نیز سمت و سوی داستان را با حضور قدرتمند خود منسجم تر می کند. حضور اوا گرین به قدری در فیلم حیاتی است که در دقایقی هم که نیست حلقه داستانی حول محور شخصیت او می چرخد و حالا بچه های عجیبش سعی می کنند به او برسند و او را از گرفتاری ای که پیش آمده نجات بدهند. خانم پرگرین شخصیت مرکزی فیلم برتون است که در همه جای فیلم حضور دارد و شخصیت ها و همان بچه هایش را هدایت می کند و در واقع همه جای فیلم مواظب آنهاست. درباره بچه های عجیب خانم پرگرین در این نوشته به عمد حرفی نمی زنیم تا لذت عجیب بودن آنها را در فیلم تجربه کنید و با قدرت های منحصر به فرد هر یک در فیلم آشنا شوید.

بقیه شخصیت های فیلم نیز توانسته اند ترکیب خوبی را به وجود بیاورند. بر خلاف اکثر آثار برتون که در آنها روی شخصیت هایی بیگانه با محیط و شخصیت های منفی ملایم تمرکز می شود، در خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب با یک شخصیت منفی رک و سرراست (ساموئل ال جکسون) روبه رو هستیم که قادر است کودکان را حسابی به ترس بیاندازد. به طوری که هر حرفی زد آنها مجبور به عمل باشند. از طرفی ترکیب بازیگرانی نظیر ترنس استامپ، جودی دنچ، اوا گرین و ساموئل ال جکسون در کنار هم و البته قرار دادن کریس اودوود در نقش پدر بی تفاوت جیک، حال و هوای دلنشینی را به فیلم داده است.

قاب بندی ها و طراحی صحنه و لباس های زیبای فیلم نیز به کمک شخصیت های فیلم آمده اند تا بتوانند تماشاگر را با جذابیت های برتونی همراه کنند هر چند در نیمه دوم فیلم شاهد خارج شدن این یکپارچگی هستیم و گویی برتون خواسته همه آنچه در چنته دارد را به معرض نمایش تماشاگر اثرش بگذارد ولی این نمایش گذاری در برخی زمانها بیش از حد توی ذوق می زند و اثر را از حالت مستقل بودن خارج می کند. اما به یاد داشته باشید که این استفاده تکراری در سکانس ها نیز یکی از قابلیت های برتون است که در آثارش به دفعات از آنها استفاده می کند که در خیلی از موارد نتیجه خوبی هم دارد. خانه خانم پرگرین برای بچه‌های عجیب را نیز باید در این زمینه دیده شود. اگر این فیلم را در ادامه فیلم هایی برتونی دنبال کنیم می بینیم که او در جایگاه یک کارگردان دارای سبک بعد از تقلاهایی که در عرصه داستان سرایی های غیرمتداول برتونی اش مثل چشمان بزرگ داشته دوباره توانسته به سبک مورد علاقه خودش برگردد و ماجراجویی هایی لذت بخش اش را با این فیلم از سر بگیرد و حال باید منتظر بود تا ادامه این روند را در آثارش بعدی اش بیشتر نشان بدهد و به دوران شکوه اش برگردد، دورانی که سوئینی تاد و فرانکن ‌وینی و ادوارد دست‌ قیچی اوج آن هستند. آقای برتون لطفا این روند را ادامه بده و ما را با دنیای عجیب فیلم هایت همراه کن. بگذار فکر کنیم که همه برف هایی که بر سرمان می بارد، هدیه ای از طرف ادواردی است که واقعی تر از هر چیزی است که در بیرون می بینیم و به جای اینکه دست های واقعی مان را باور کنیم، بگذار باز هم مانند همیشه آن یخ‌ها را با دستان قیچی ‌مانند ادواردیمان بشکافیم.

خانه خانم پرگرین برای بچه‌های عجیب (Miss Peregrine's Home for Peculiar Children)

کارگردان: تیم برتون
نویسندگان: جین گلدمن، رنسون ریگز
موسیقی: متیو مارگسون، مایکل هیگهم
بازیگران: اِوا گرین، آسا باترفیلد، ساموئل ال.جکسون، الا پورنل، آلیسون جانی، ترنس استامپ، جودی دنچ
ژانر: فانتزی / درام / ماجرایی
زمان: 2 ساعت و 7 دقیقه
درجه بندی: PG-13
هزینه تولید: 110 میلیون دلار