بی شك همه ما عصبی می شویم. این همه ما یی كه می گویم جدا از شغلمان است. خیاط، راننده، روزنامه نگار، مدیر، خبرنگار، بازیگر، مجری و...
اتفاقا در بیشتر مواقع وقتی عصبی می شویم دلمان می خواهد سریع از قدرتمان با هر تعریفی استفاده كنیم.
این بار " ما" كه می گویم منظورم دقیقا اهالی رسانه است. ما قدرتمندیم چون می توانیم همه اتفاقات را تیتر كرده و در یك تركیب ساده به آن چه، می خواهیم اشاره كنیم. حالا این چندمین بار است كه این قدرت ندیده گرفته می شود و تنها به جرم یك اظهار نظر ساده، كبك خروس خوانده یمان را به خروس جنگی تبدیل می كنند. بماند. همكاران من هر آنقدر كه هربار تعجب كرده به همان اندازه مدارا هم كرده اند. امروز تاریخ دوباره تكرار شد. این كه ادبیات خانم بازیگر بد است را منكر نمی شوم "اما" یی هم درش نیست ، فقط یك سئوال؟ چرا یك هنرمند را منت دار وظیفه مان كنیم؟ مثلا خوب است یك هنرمند بگوید اگر من نبودم شما خبرنگار نبودید؟ قصدم تایید یا تكذیب رفتار و لحن حاكم بر جلسه امروز نبوده و نیست. از نظر من هر دو بی تقصیرند. دقت كنید نمی گویم تقصیركار كه می نویسم بی تقصیرند. امیدوارم بتوانم این را در ادامه منظورم را انتقال دهم.
می دانم كه همه موافق این جمله هستیم كه می گوید: تنها در یك مجادله است كه برنده و بازنده یكی هستند.
این ها نوشته شد تا گفته شود:
اول باید ویدئوی كامل این اتفاق را دید تا یك طرفه به قاضی نرفت.
دوم این كه بهناز جعفری بازیگر خود ساخته ای است. هر اخلاقی هم كه داشته باشد شاید محصول آن، اخلاق مطلوب رفتار امروزش نبوده باشد.
این ویدئو را انتشار بدهیم اما خواهش دارم در نوشتن كپشن دقت كنیم. این كپشن ها را بهناز جعفری كه شاید حالا دیگر عصبانی نباشد، دوست روزنامه نگار زحمت كشمان كه شاید حالا آرام تر باشد، مردم ،همه همكارانمان و همه همكارانشان می خوانند. بهناز جعفری توهین كرده . باشد . توهین را با توهین نه! كه با صلح سكوت و ادب جواب دهیم. به زمان اجازه بدهیم تا وارد ماجرا شود. عذر خواهی آستین پیرهن ادب است و نه دعوا. معتقدم خانم جعفری هم از این اتفاق حال خوشی ندارد.
بیاییم و تاثیر اشتباه روی مخاطب نگذاریم. دعوا را بومی نگه داریم تا خبرهای مان واقعی باشد. قضاوت نكنیم. هیچ كس خوشش نمی آید توهین بشنود. نه آن خبرنگاری كه سئوال را پرسیده نه آن هنرمندی كه دعوا رو شروع كرده.
آتش نیاوریم معركه تاریك و سرد بماند بهتر است. اتفاقا!
