اسفندیاری که این روزها به عنوان نماینده بنیاد سینمایی فارابی در جشنواره برلین حضور دارد در گفت‌وگو با ایسنا اعلام کرده ماجرای توقیف چمدان لوییکه در ایران ربطی به حضور کمرنگ سینمای ایران در این جشنواره ندارد: «دست‌اندرکاران برلین یک تعداد فیلم داشتند و براساس آن‌ها فیلم‌هایی که خواستند را انتخاب کردند و از سوی دیگر هیچ دلیلی هم ندارد که ما هر سال در برلین شش فیلم داشته باشیم. همانطور که در طی سال‌هایی حضورمان متفاوت بوده است.»
اسفندیاری در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که سینمای ایران نباید همیشه منتظر درخشش یا حضور پررنگ در جشنواره های جهانی داشته باشد: «شاید در سینمای ایران توقعات خودمان را با اتفاقات بین‌المللی منطبق کنیم و خودمان را با کشورهای دیگر مقایسه کنیم. مثلا در همین حضور اسکار کمتر کشوری است که سه بار فیلمش در پنج نامزد نهایی باشد و یک بار هم اسکار گرفته باشد. این اتفاق بزرگی برای سینمای ایران است. ولی ما هر سال که فیلمی از سینمای ایران به اسکار معرفی می‌شود در نهایت می‌پرسیم ما چرا جایزه نگرفتیم. این سوال درستی نیست و ما نباید توقع داشته باشیم که همیشه همه جا باشیم. البته سعی‌مان را می‌کنیم اما اینکه تصور کنیم این حق ما است و هیچ کشوری نباید جایگزین ما شود تصور درستی نیست. این در حالی است که سینمای خیلی از کشورهای دیگر سینمای قابل توجهی است و طبیعتا بازار رقابت هم با تولید فیلم‌های خوب تنگ‌تر می‌شود.»
پس از ماجرای آنکه لوییکه جو رسانه ای زیادی در برخی رسانه ها و حتی تلویزیون ایجاد شد و جشنواره برلین را جشنواره‌ای سیاسی و ضدانقلاب معرفی کردند، اسفندیاری سیاسی بودن جشنواره‌های سینمایی جهان در مقاطع مختلف را امری طبیعی می‌داند و می‌گوید حتی در کشور خودمان هم جشنواره‌ها عاری از سیاست نیستند اما به اعتقاد او برآیند حضور سینمای ایران در این جشنواره‌ها مثبت بوده: «خیلی از جشنواره‌های بزرگ دنیا هستند که سیاست در روند آن جشنواره‌ها دخالت داشته، همانطور که در ایران هم جشنواره‌هایی هستند که سیاست در روند برگزاری آن دخالت دارد. اما در این میان موضوع مهمی که باید به آن در عرصه بین‌المللی سینمای ایران توجه کنیم این است که هر اتفاقی که درباره سینمای ایران افتاده است به سینمایی برمی‌گشته که به قولی موجه بوده است. و یک حرکت بسیار مثبت برای جامعه ایرانی داشته است حال ممکن است تعدادی فیلم محدود باشند که تصویر خوبی از ایران ارائه نداده باشند، ولی نمی‌توان همه چیز را کنترل کرد.»
این مدیر سینمایی در ادامه به مقوله «سیاه نمایی» که کلید واژه برخی جریان‌ها و رسانه ها برای انتقادهای بی حد و حصر به برخی فیلم ها و آثار ایرانی است و با همین استدلال خواستار محدودیت حضور آثار ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی هستند هم گفته: « به نظرم حضور بین‌المللی سینمای ایران حضور درجه یکی بوده است و اگر بحث سیاه‌نمایی مطرح است در بسیاری از موارد فیلم‌هایی درباره فرانسه و آمریکا در جشنواره کن و برلین داشتیم که تصویری بسیاری تیره و تار از آن کشورها نشان می‌دادند که به قول برخی سیاه‌نمایی بود، اما به نظر من اگر یک فیلم نگاه هنرمندانه داشته باشد و در عین حال نقادانه، سیاه‌نمایی نیست و اشکال ما این است که ما در کشور خودمان نقد را هم ممکن است سیاه‌نمایی ببینیم. در حالی که اگر یک کشور اگر فیلم‌های نقادانه و در عین حال خوب بسازد نشان دهنده بلوغ سینمایی آن کشور است.»
از نظر اسفندیاری دلیل اصلی فروش خوب جهانی تعدادی از فیلم‌های سینمای ایران مثل «فروشنده»، «جدایی نادر از سیمین»، «بچه‌های آسمان» و «زندگی و دیگر هیچ» دیده شدن در جشنواره‌ها بوده و معتقد است اگر فیلم ها جایی دیده نشود طبیعتا اتفاقی هم برای آن‌ها نمی‌افتد و این جشنواره‌ها هستند که می توانند باعث دیده شدن بیشتر آثار ایرانی شود:«الان برخی از کارگردان‌های ما در سینمای ایران از جمله آقای فرهادی و مجیدی به جایی رسیده‌اند که کمپانی‌ها دنبال آن‌ها هستند. یعنی تعدادی از کمپانی‌ها که از نظر مالی امکانات دارند پیگیر هستند ببینند فیلم بعدی آن کارگردان کدام است و بعد روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند و این باعث افتخار برای سینمای ماست که این پتانسیل را دارد. حتی از کارگردانان جوان ما نیز در سطح دنیا بسیار استقبال می‌شود که این در ادامه همان راهی است که فیلم‌های خوب ایرانی باز کرده‌اند.»
او در پایان از رایزنی‌های جدی‌اش در برلین برای جشنواره جهانی فیلم فجر که اردیبهشت ماه سال آینده در تهران برگزار می‌شود خبر داده است.
