فرامرز قریبیان و کلینت ایستوود ویژگی های شبیه به هم زیادی دارند، چشمان نافذ، کم حرفی و در اینجا لاغر و ژولیده.

و اوج جذابیت فیلم  کلام رحمت است که می گوید:"من رییس ندارم"

 و اما بعد،  از نمای دور  تصویری نه چندان واضح از رییس جمهور را می بینیم . همان که قرار است رییس همه باشد. اما تحقیر و تخریب او به دل نمی نشیند. ضعیف و نا توان  در حالی که حالت تهوع دارد و همرااهانش می خواهند با نبات و عرق نعنا به حالش بیاورند. ان هم در خانه ی رحمت.

و این،  تمام آنچه در ذهنم رشته  بودم را پنبه می کند.

این تصویر، شباهتی به  اعتراضی که در شان سینمای حاتمی کیا (که بیشتر اوقات مورد علاقه ی من است)، ندارد. حالا اگر شبیه هر رییس جمهوری باشد.چه روحانی و چه غیر روحانی.

 اصولا فیلم خروج هیچ بازیگر بدی ندارد و اگر بعضی بازی ها بد به نظر می رسد صرفا به این خاطر است که بازیگران شش دانگ در اختیار حاتمی کیا  هستند و با اطمینان خود را به کارگردان سپرده اند، به عبارت دیگر،نقش ها تعریف شده نیستتد و نه بازی ها .

وگرنه مگر می شود بازیگری چون "پانته آ پناهی ها" کم بیاورد. اما وقتی شخصیت ها درست درنیامده، بازی های باورناپذیر را نیز از  بازیگر سلب می کند.(البته که بازی  "گیتی قاسمی" در نقش خواهر رحمت بی دلیل از چشم داوران سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر دور مانده است.)

راننده ی تراکتور سایبان دار که دلیجانی است شبیه به کلاسیک های وسترن،  نه "برژیت باردو" است و نه "کلودیاکاردیناله".  زن میانسال و دلسوخته ای  سوار آن است که تعریف دیگری دارد.این زن سایبان نمی خواهد.

 فیلم هر چه پیش می رود  از  تاثیرگزاری آن به رغم پیرنگ بسیار خوب و داستان درخور پردازشش،  کم می شود. داستان یک اعتراض که نگاهی آزاد  به  یک قصه ی واقعی است.

 در خروج به نظرم، فرامرز قریبیانی در بهترین نقش زندگیش ظاهر  شده است و

"رحمت" شخصیتی است که می توانست به اندازه ی "حاج کاظم" ماندگار شود اما نشد،  چرا که حاتمی کیا در این سال ها به اندازه ای دستخوش واکنش ها و هجمه های گاه منصفانه و گاه غیر منصفانه شده که تمرکزش را در شخصیت سازی از دست داده اما او  یقینا سرمایه ی سینمای ایران است و هنوز هم می تواند از بهترین ها باشد.

تصویرهای "خروج "باز هم امضای حاتمی کیا را دارد و چشم نواز است و باز هم موسیقی در خدمت فیلم .

 قاب ها و موسیقی که حیف بود تا در پرده عریض و با صدای خوب نبینیم  و از آن  لذتش را نبریم. میزانسن هایی که باز هم حاتمی کیایی است.که چه با تجهیزات کم  مثل " دیده بان" باشد و "مهاجر"و چه پیشرفته  تر با وام گرفتن درست از "هلی شات"،  مثل "بادیگارد"  .او میزانسن را بلد است.

شعار های گلدرشت و  تکراری  بزرگترین ضربه را به خروج زده، در حالی که حاتمی کیا حتی شعار دادن هایش هم پیش از این ظرافت خاص خودش را داشت و البته خرده پیرنگ هایی  چون تشییع جنازه ی شهید که از کل داستان بیرون میزند و پرداخت ضعیف،  بی هیچ بار دراماتیک به پرت شدن و به کما رفتن سرباز نگهبانی  که از قضا بومی آنجاست اما انگار زندگی وی هیچ اهمیتی ندارد جز اینکه موجب بازداشت بچه های آنها شده است !!

 و اگر فیلم می توانست  ملودرام  یک عشق قدیمی را درست به تصویر بکشد، فرامرز قریبیان و پانته آ پناهی ها چه خوب می توانستند در نهایت، توان بازیگری خود را به رخ بکشند.

"خروج" داستان گروهی از کشاورزان  را روایت می‌کند که شرکت آب، هنگام تخلیه سد، آب شور را با بی توجهی روانهٔ زمین‌های کشاورزی کشت پنبه  می‌کند و باعث از بین رفتن  محصولات آنها می‌شود. کشاورزان به همراه رحمت پس از آن که از طریق مسئولین سد، دهیار، بخشدار و امام جمعه موفق به حل مشکل‌شان نمی‌شوند، تصمیم می‌گیرند که در تهران پیش رئیس‌جمهور بروند و مشکل‌شان را با او در میان بگذارند. این گروه با تراکتور از روستای خود به سمت تهران  و خیابان پاستور حرکت می کنند. خبر سفر آنها  رسانه‌ای می شود  و این موضوع باعث واکنش ها و مشکلاتی به همراه دارد. تراکتورسوارها طرفدارانی هم دارند که کم کم ماحرا شکلی سیاسی به خود می گیرد در حالی که این گروه فقط به دنبال حق خود هستتد و هیچ گرایش سیاسی ندارند. و ....

"خروج" محصول سال ۱۳۹۸  به نویسندگی و کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا  با توجه به اپیدمی ویروس کرونا ،

به صورت آنلاین از تاریخ ۲۴ فروردین ۱۳۹۹ اکران شده که همانطور که در ابتدا هم به آن اشاره شد،  با تمام کاستی هایش یقینا ارزش دیدن دارد،.

عکس نشست خبری فیلم خروج: زهرا اروجلو / سی و یک نما