زوج" پیمان معادی" و "نوید محمدزاده"، پارتنرهایی هستند که می شود همیشه از بازی این دودر کنار هم لذت وافری برد و انقدر پایا پای و پینگ پونگی حضور خود را تثبیت می کنند که انتخاب اینکه کدامیک نقش اول فیلم هستند سخت است. سعید روستایی این تجربه را پیش از این در«ابد و یک روز» تجربه کرده وحالا در "متری شیش و نیم" تکرار می کند. اما با این تفاوت که این بار بازی بسیار خوب پیمان معادی در کفه ی ترازو سنگین تر از نوید محمد زاده است .شاید به این دلیل که شخصیت معادی درست تر نوشته شده است.
فیلم متری شیش و نیم که یقین دارم بیشتر منتقدین و روشنفکران جامعه آن را می پسند وتقدیر خواهند کرد، و احتمالا در گیشه هم موفق خواهد بود اما به شخصه یک سوم پایانی فیلم را اصلا دوست نداشتم و از فیلم لذت نبردم چرا که" یک پایان تلخ" به همراه ودرکنار " یک تلخی بی پایان" را حاضر نیستم در قاب سینما به قیمت متری شیش و نیم بخرم . به خصوص اگر پارچه سفید کفنی باشد.اما پیمان معادی در این فیلم برایم تکرار نشدنی بود.
دومین فیلم سعید روستایی بازی های خوبی دارد، با درخشش پیمان معادی در نقش یک افسر مبارزه با مواد مخدرکه درگیراختلاف های خانوادگی است، بازی خوب "هومن کیایی" در نقش همکار او که دخترش را گروگان گرفته و کشته اند( که آن هم در روایت کم می آورد) و تک سکانس متفاوت و درخشانی از "پریناز ایزدیار" در نقش معشوقه ی سابق قاچاقچی.
اما در "متری شیش و نیم" بازی "نوید محمدزاده " به عنوان یکی از دوکارآکتراصلی، در اندازه های «ابد و یک روز" نیست اما باز هم نمی شود از آن گذشت و خرده حضور"فرهاد اصلانی" غافلگیرمان نمی کنند.( گرچه مگر این دو می توانند بد هم بازی کنند!!؟؟) و البته در کنار این سوپراستار ها درخشش دو بازیگر کودک قربانی خانواده را هم داریم که هر یک سوپراستارهایی در نقش خود هستند.
شخصیت پردازی نوید محمدزاده که نقش یک پخش کننده و تاجرعمده فروش اما دست دوی مواد مخدررا به عهده دارد از فیلمنامه به شدت ضربه خورده است و بیشتر از درد دلی که در آن، زندگی و کودکی اش را طی یک مونولوگ نسبتا بلند، کلیشه ای و گلدرشت، تعریف می کند، نمی بینیم و چیزی از راز پنهانی که در بچه گی متحمل شده و برایش به صورت کابوسی درآمده تا درتضاد اعتیاد و فروشنده مواد مخدر بودن، نسبت به کودکان احساس مسئولیت و مهربانی وسواس گونه داشته باشد نمی فهمیم. رازی که انقدر از نظر روحی متزلزل و افسرده اش کرده که به قول معشوقه ی سابقش (پریناز ایزدیار) شب ها هم با کفش می خوابد.
قصه حرف های خوبی برای گفتن دارد اما در روایت آن (برخلاف ابد و یک روز) الکن است.اما چرا سعید روستایی کاری کرده که ما با یک ضد قهرمان حس همذات پنداری داشته باشیم، نگاه عجیبی است، که در حقیقت تعریف نشده است.
موردی که برای مثال، در فیلم فوق العاده ی "آخرین گام های مرد محکوم به مرگ" با درخشش "شون پن" نمی بینیم چرا که همه چیز سر جای خود قرار دارد و تعادلی بین رافت و نفرت ما ایجاد می کند. و یا چقدر خوب می شد در متری شیش و نیم فضایی چون مخمصه در تقابل بین رابرت دنیرو و ال پاچینو برای این دو کارآکتر اصلی خلق کند. آن هم در فیلمی که برای اولین بار چهره ی واقعی یک پلیس جنایی یا پلیس مواد مخدر را می بینیم.
فیلم جدید روستایی ، فیلمی طولانی با ریتم کند وتایمی بی جهت زیاد، با مهارت همیشگی دوربین " هومن بهمنش" و دیالوگ های خوب اما آکنده از فحاشی (که البته لازمه ی فضا سازی و روایت درست فیلم است) به گونه ای تلخ و سیاه است که می شود از این به بعد از "ابد و یک روز" به عنوان یک ملودرام خانوادگی یاد کرد.!
تصاویری اغراق شده از بازداشتگاه ها که صدها معتاد در فضایی به اندازه بیست متر در هم میلولند و به تبعیدگاه های قرون وسطی و یا زندان نازی ها شباهت بیشتری دارد و این درشت نمایی موجب می شود که به راحتی واقعیت قصه ی متری شیش و نیم را هم نپذیریم.مثل واقعیت کوچه های قهر و آشتی که هنوز هم وجود دارند و خانواده ی نوید که اصلا شخصیت پردازی نمی شوند .
البته تنها چیزی که در فیلم روستایی ملموس است و باورپذیر، شخصیت درستی است که از پلیس نشان می دهد که بر عکس تصاویردروغینی است که انگار در بازداشتگاه ها با چای و نسکافه از متهم اقرار می گیریند.
متری شیش و نیم اگر فیلمنامه منسجمی داشت و اگر سکانس پایانی آن با حرکات ژیمناستیک خواهرزاده ی نوید محمدزاده در آخرین دیدار به پایان می رسید، یقینا تاثیرگزارتر و کامل تر بود.بالانس و دو وارو جمع و تمام.
