1-چند روزی است دارم به این فکر می کنم که اگر سیدمحمدحسینی همچنان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بود، آیا دلواپسان به این سادگی به خواست هایشان می رسیدند؟ ایا حسینی به این سادگی به خواسته های آنان تن می داد؟ به گمانم خیر. وزیر محترم ارشاد دولت یازدهم، اعتدال را در این یافته که روزهای زوج باب دل آنها که به دولت اعتدال رای داده اند سخن بگوید و روزهای فرد به دلخواه هواداران دولت پیشین حرف بزند و عمل کند. لابد معتقد است برایند این دو رفتار اسمش می شود اعتدال!

اما نتیجه این مشی و منطق آن است که دلواپسان پایشان را روی پا انداخته اند، نه چک می زنند و نه چانه و بدون کمترین هزینه و زحمت و مسوولیت، به اهداف فرهنگی مورد نظرشان - که قطعا مورد نظر مردم نیست و با وعده های دولت روحانی هم همخوانی ندارد- دست می یابند. در این دوسال عملا این اتفاق افتاده است. واقعا در این دوسال معلوم نشد آقای جنتی با ماست یا با اونا!

2-شورای عالی سینما کجاست؟ چه می کند؟ در این دوسال جلسه ای داشته یا نه؟ اساسا جایگاهش در تصمیم گیری ها و مناسبات کلان سینمایی امروز ما کجاست؟ مگر نه اینکه رییس شورای عالی سینما رییس جمهور است، پس چرا تاکنون این شورا با حضور رییسش جلسه ای نداشته؟ این شورا که متشکل از افراد موثر سینماست ایا نمی توانست در بحران هایی که هر روز توسط دلواپسان در سینما به وجود می آید، مدیریت سینما را یاری کند؟ آیا اصولا مدیریت سینما و حتی وزیر و رییس جمهور تمایلی به وجود این شورا دارند؟ اگر دارند چرا از ظرفیت های قانونی آن استفاده ای نمی کنند؟ چرا لااقل از اعضای آن در حد همفکری برای گذر از نشیب های سینما بهره نمی برند؟ ماجرای شورای عالی سینما کمی عجیب است. نیست؟

3-ایرج کریمی، آقای باشخصیت و باسواد سینمای ایران درگذشت. منتقدی بی حاشیه که جایگزین ندارد و فیلمسازی متفاوت که بی شک سینمای ایران جای خالی او را حس خواهد کرد. او روز جمعه در طبقه دوم مزار پرتو مهتدی مترجم و منتقد سینما-با رضایت خانواده مهتدی- دفن شد.

قطعه هنرمندان مدتی است پر شده و خاکسپاری هنرمندان مدتی است با مشکل مواجه است. اگر خانواده برخی هنرمندان درگذشته پیشین رضایت دهند، درگذشتگان جدید در طبقه دوم مزار آنان به خاک سپرده می شوند وگرنه مشکل به وجود می آید. اختصاص دادن فضای سبز کنار قطعه هنرمندان از سوی شهرداری می تواند این مشکل را لااقل تا ده پانزده سال حل کند. دوپاره کردن این قطعه و اختصاص مکانی دیگر دور از محل فعلی نیز به گمانم شایسته نیست. شاید این تصمیم مناسب از سوی شهردار تهران و شورای شهر، بتواند خیال نگران هنرمندان را آرام کند و این توقع زیادی نیست. کاش مسوولین همانقدر که در سخنان شان نسبت به هنرمندان اظهار ارادت می کنند، در عمل نیز اینگونه رفتار کنند.

منبع: روزنامه شرق