عادل متکلمی آذر (سی و یک نما)- آخرین فیلم ژاک اودیار، کارگردان فرانسوی، فرق های عمده ای با فیلم های سابق وی دارد. این فرق ها در فرم اتفاق می افتند و تم و محتوای موردنظر کارگردان را تا اندازه زیادی بر همان سیاق گذشته حفظ می کنند.
فیلم سینمایی "دیپان" از لحاظ فرمی به آثار برادران داردن نزدیک است. از کلوزآپ های کمتری نسبت به فیلم های گذشته اودیار استفاده شده است و بیشترین تاکید بر روی قصه و روابط انسانی جاری در فیلم، به روی شخصیت اصلی فیلم سنگینی می کند. "دیپان" در مرکز داستان قرار دارد و این بار روایت ادویار از غریزه بشری شکل دیگری به خود می گیرد. جنجگوی سابق ببرهای تامیل در سریلانگا، به طمع یک زندگی آرام و به دور از جنگ و خونریزی، با فریب دادن اداره مهاجرت به فرانسه پناهنده می شود. اما آنچه در پاریس به دست می آورد، تنها شکل دیگری از توحش حاکم بر مناسبات بشری است. انگار انسان هر جای دنیا که باشد، از خویشتن خویش گریزی ندارد.
