سی و یک نما – فیلم‌ها می‌توانند باعث تغییر شوند. وقتی به روزهای اولیه سینما نگاه می‌کنیم، رویاپردازان پشت دوربین و ماشین تحریر از این رسانه برای انتقال پیام‌های موضوعی خود با روش‌های جذاب استفاده می‌کردند. معمولا حکایت‌ها و مثل‌ها می‌توانند قانع‌کننده‌ترین استدلال‌ها باشند. اما زمانی فاجعه‌آمیز می‌شود که فیلمسازان به صورت ناشیانه دیدگاه‌های خود را درباره سیاست، جامعه و هر چیزی در بوق و کرنا می‌کنند.
فیلم‌های سنگینی که ظرافتی ندارند، معمولا تجارب خشم‌آمیز و تحقیرآمیزی با خود به همراه دارند که باعث می‌شود بسیاری از مردم درباره پرمدعا بودن اثر هنری ناله کنند. گاهی اوقات، فیلم‌ها نکات بسیار مشروعی برای بیان دارند، اما گستاخی آن‌ها می‌تواند به قدری کر کننده باشد که تماشاگران را در برابر همان ایدئولوژی‌ای که به دنبال آن هستند به شورش و شکایت از فیلم برانگیزد.
