سی و یک نما - اگر به تماشای فیلمی از دیوید فینچر بنشینید، احتمالاً جهان بسیار تیره و زرد و در برخی موارد سرد و آبی فیلم توجه تان را جلب خواهد کرد. حالا فرقی نمی کند، چه به تماشای شخصیت‌های فینچر در «باشگاه مشت زنی» بنشینید یا یک شام جدایی آرام را در «شبکه اجتماعی» ببینید و یا در «دختر گمشده» نقشه کشیدن های مخفیانه را تماشا کنید، هر سکانسی در فیلم های او، از یکی از این دو فیلتر عبور می‌کند.
