اتوره اسکولا متولد 1931 در رم بود. او یکی از قهرمانان نیمه دوم عصر طلایی سینمای ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم بود. اسکولا فعالیت در سینما را در دهه 1950 به عنوان فیلمنامه‌نویس آغاز کرد، اما یک دهه بعد زمانی که به کارگردانی روی آورد، برای خود اسم و رسم به هم زد.
او در 1962 فیلمنامه فیلم "زندگی آسان" را با همکاری دینو ریزی کارگردان و روجرو ماکاری نوشت. این فیلم با بازی ویتوریو گاسمن و ژان-لویی ترینتینیان، یک فیلم جاده‌ای و یکی از آثار کلاسیک این ژانر است.
به گزارش ورایتی، اسکولا احتمالاً بیش از همه به خاطر درام کمدی "همه ما همدیگر را خیلی دوست داشتیم" (1974) با بازی نینو مانفردی، ویتوریو گاسمن و استفانیا ساندرلی شهرت دارد. این فیلم داستان سه آرمان‌گراست که در دوران جنگ جهانی دوم زمانی که پارتیزان بودند با هم آشنا می‌شوند و در دوران پس از جنگ با مشکلات زیادی روبرو می‌شوند.
"همه ما همدیگر را خیلی دوست داشتیم" که از آن به عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌های کمدی کاملاً ایتالیایی یاد می‌شود، برنده جوایز مختلف از جشنواره‌های سینمایی شد و در سطح بین‌المللی بسیار موفق بود.
اسکولا کارگردان و یکی از فیلمنامه‌نویسان فیلم "یک روز خاص" (1977) با بازی سوفیا لورن و مارچلو ماسترویانی بود که نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان و بهترین بازیگر مرد برای ماسترویانی شد. او و لورن نقش همسایه‌هایی را بازی کردند که در 1938 در جریان سفر هیتلر به ایتالیا با هم آشنا می‌شوند.
در دوران کاری اسکولا هشت فیلم او در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن نمایش داده شده است. او سال 1976 برای فیلم "زشت، کثیف و بد" برنده جایزه بهترین کارگردان از این جشنواره شد و در 1980 برای فیلم "La terazza" با بازی ویتوریو گاسمن و مارچلو ماسترویانی جایزه بهترین فیلمنامه را برد. اسکولا سال 1988 نیز رئیس داوران جشنواره کن بود.
"مجلس رقص" ("Le Bal") تولید 1983 یکی دیگر از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های اسکولا است. داستان این فیلم بدون کلام در یک مجلس رقص روی می‌دهد و درباره چند شخصیت است که داستان زندگی آن‌ها بین دهه‌های 1930 تا 1980، در بستر وقایع سیاسی و اجتماعی، از طریق سبک‌های مختلف رقص روایت می‌شود. "مجلس رقص" نیز نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد.
اسکولا در 1987 فیلم "خانواده" را با بازی ویتوریو گاسمن، استفانیا ساندرلی و فانی آردان کارگردانی کرد که چهارمین و آخرین نامزدی اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان را برای او به همراه داشت. "زنده‌باد ایتالیا" (1977) به کارگردانی اسکولا نیز نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد.
او در 1998 فیلم "شام" را با بازی فانی آردان، ویتوریو گاسمن و جان‌کارلو جانینی کارگردانی کرد. "شور عشق" (1981) از دیگر ساخته‌های اسکولا است.
کمدی "مردم رم" که آخرین فیلم بلند داستانی او بود در 2003 روی پرده سینماها رفت.
آخرین اثر اسکولا فیلم مستند "چه عجیب که نامت فدریکو باشد" (2013) بود. این فیلم که درباره 50 سال دوستی او با فدریکو فلینی دیگر فیلمساز بزرگ ایتالیایی است، همزمان با بیستمین سال درگذشت فلینی در هفتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز نمایش داده شد. اسکولا همان سال در لیدو جایزه افتخار فیلمساز را دریافت کرد.
اسکولا پیش از آن با دو فیلم "ساعت چند است؟" (1989) و "Romanzo Di Un Giovane Povero" تولید 1995 در جشنواره ونیز حضور داشت. هر دو فیلم در بخش‌های بازیگری برنده جایزه شدند. مارچلو ماسترویانی و ماسیمو ترویسی برای فیلم اول به طور مشترک جایزه بهترین بازیگر مرد را بردند و ایزابلا فراری برای فیلم دوم برنده جایزه بهترین بازیگر زن مکمل شد.
اسکولا سال 1998 رئیس داوران بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز بود.
او طی حدود چهار دهه کارگردانی حدود 40 فیلم ساخت.
