«آندری آرسینوچ تارکوفسکی» متولد 4 آوریل 1932 بود که «اینگمار برگمان»، کارگردان نامی سوئد، زمانی در توصیف وی گفت: «برایم به معجزه می مانست کشف اولین فیلم تارکوفسکی. خود را ناگهان ایستاده در آستانه تالاری یافتم که تا آن زمان، هرگز کلیدش را به من نداده بودند. تالاری که همیشه آرزویم بود واردش شوم. او کاملا آسوده و آزاد در آن می چرخید.

دلگرم شده بودم و به شوق آمده بودم: آنچه را همیشه می خواستم بگویم بی آنکه بدانم چگونه، کسی داشت بیان می کرد. تارکوفسکی برای من بزرگترین است، کسی که زبانی نو آفرید، همخوان با طبیعت فیلم، آنگاه که زندگی را چون بازتابی از آن، چون رویایی به تصویر می کشد.»

تارکوفسکی به‌ غیر از دو فیلم آخرش، تمامی آثارش را در روسیه ساخت که اکثرا مضامین متافیزیک و در رابطه با مسیحیت هستند. او از پدری شاعر و مترجم متولد شد و پس از پایان دوران دبیرستان، دانشجوی رشته فیلم‌سازی شد.

او نخستین فیلم بلندش را در سال 1962 باعنوان «کودکی ایوان» ساخت. «تارکوفسکی» با این فیلم به شهرت جهانی رسید و پانزده جایزه از جمله شیر طلای «ونیز» را کسب کرد.

در سال 1965، او با ساخت فیلم «زندگی آندری روبلف» که درباره‌ی نقاش بزرگ قرن پانزدهم روسیه بود، موفقیت‌هایش را ادامه داد، هرچند مقامات شوروی سابق حساسیت‌هایی را نسبت به آن نشان دادند. با این وجود «تارکوفسکی» توانست با این فیلم، جایزه فدراسیون بین‌المللی منتقدین فیلم را در سال 1969 از جشنواره کن کسب کند.

در سال 1972 تارکوفسکی ساخت فیلم جدیدش با نام «سولاریس» را به پایان رساند. این فیلم که اثری اقتباسی از یک رمان بود، در سال 1968 به جشنواره کن راه یافت و توانست جایزه بزرگ هیأت‌داوران و جایزه فیپرشی را به خود اختصاص دهد.

تارکوفسکی در سال 1974 فیلم «آینه» را که شرح‌حال خودش از دوران کودکی و تجسم برخی سروده‌های پدرش بود ساخت که بازهم با مخالفت‌های مقامات شوروی سابق همراه شد.

وی در سال 1976 نمایش‌نامه‌ «هملت» را در مسکو کارگردانی کرد و پس از آن آماده‌ی ساخت فیلم «استاکر» شد که آخرین فیلمی بود که او در داخل شوروی کارگردانی می‌کرد.

ساخت این فیلم به علت حمله قلبی تارکوفسکی تا سال 1979 انجام نشد. پس از ارایه‌ی این فیلم به جشنواره کن، «تارکوفسکی» جایزه بهترین فیلم معنوی را از این رویداد سینمایی کسب کرد.

تارکوفسکی در سفری که در سال 1979 به ایتالیا داشت، مستند «سفر در زمان» را ساخت و در سفر بعدی‌اش که سال بعد به ایتالیا داشت، نگارش فیلم‌نامه «نوستالژیا» را به پایان رساند و با وجود برخی مشکلات مالی، ساخت این فیلم را در سال 1983 به پایان رساند و در جشنواره کن توانست جایزه بزرگ هیأت‌داوران، جایزه فیپرشی و جایزه بهترین فیلم معنوی را به‌دست آورد تا افتخارات سینمایی خود را کامل کند.

پس از آنکه مقامات شوروی سابق مانع از آن شدند که نخل طلای کن در آن سال به «نوستالژیا» برسد، تارکوفسکی مصمم شد که دیگر در شوروی فیلم نسازد.

وی در سال 1985 با وجود ابتلا به سرطان، ساخت فیلم جدیدش با نام «ایثار» را در سوئد به پایان رساند و در حضوری دوباره در جشنواره‌ی کن، جایزه بهترین فیلم معنوی و جایزه فدراسیون بین‌المللی منتقدین فیلم را کسب کرد اما تارکوفسکی به‌علت بیماری قادر به حضور در مراسم اعطای جوایز نبود.

آندری تارکوفسکی روز 28 دسامبر 1986 در سن 54 سالگی در پاریس درگذشت و روز سوم ژانویه 1987 در آرامگاهی در پاریس به خاک سپرده شد.

وی اگرچه تنها 7 فیلم بلند ساخت اما کارنامه سینمایی‌اش سرشار از جوایز و افتخارات سینمایی است که کسب 9 جایزه از جشنواره کن، جایزه بافتا بهترین فیلم خارجی (ایثار- 1988) و شیر طلای ونیز تنها بخشی از کارنامه اوست.