مارلون براندو از این مرز هم عبور کرده و مثل “گرتا گاربو”، “میکى ماوس” و “چارلى چاپلین” از نمادهاى سینما شده است.مى توانیم تمام عیب هاى براندو را بشمریم و از کناره گیرى هاى بیمارگونه او از اجتماعى که وى دیگر قادر به هضم و جذب و تحمل آن نبود، با تأسف یاد کنیم. اما ترجیح مى دهیم کارهایى کلاسیک مثل “دربارانداز”، “اتوبوسى به نام هوس” و “مردان” را تماشا و اعتراف کنیم “براندو” در آنها کسى بود که امکان نداشت از او چشم برگیریم و چیز و پیشنهادى را ارائه مى کرد که رد کردن آن غیر ممکن بود.
“مادرم شعرهای زیادی می دانست که حتی خیلی از آنها در هیچ کتابی نبود و به دلایلی که برای خود من روشن نیست،بسیاری از آنها را حفظ کرده بودم.شاید به این خاطر که او را خوشحال کرده باشم.تا به امروز بسیاری از ترانه ها و آهنگ های شاد و آواز هایی را که مادرم به من آموخت را به یادم مانده است.هرگز یادم نیست که توانسته باشم که شماره گواهینامه ام را به یاد آورده باشم و حتی گاهگاهی بوده که نتوانسته ام شماره تلفن خود را به یاد بیاورم ولی زمانی بوده که آوازی را برای یک بار شنیده ام اما هرگز ریتم یا آهنگ آن را فراموش نکرده ام.فکر می کنم تا ابد این همه آهنگ در مغزم زمزمه شوند.من آوازهای آفریقایی،چینی،تاهیتی،آلمانی و فرانسوی زیادی را بلدم و البته آوازهایی که مادرم به من آموخت…”
کتاب خاطرات مارلون براندو – آوازهایی که مادرم به من آموخت – رابرت لینزی/ترجمه فرهاد پسندیار – نشر چکاوک
بخشی از مقاله دیوید تامسون منتقد نشریه نیو ریپابلیک در نگاه به براندو و کارنامه او
دو سه روز پیش تولد براندوی افسانه ای بود و در همین زمان سایت معتبر “سین ریویو” فهرستی از بهترین بازیگران مرد تاریخ بازیگری ارائه کرد که براندو در مکان اول بود…نکته جالبی که در مورد براندو نظر ما را جلب می کند این است که در عین داشتن کارنامه ای نه چندان پربار و بر خلاف انتظار که تعداد فیلم های بزرگش چندان زیاد نیست اما تصویری که از خود به عنوان یک بازیگر ساخته است به گونه ای اعجاب انگیز بوده که تبدیل به افسانه اش کرده است.هنر نمایی اش در همین فیلم ها بگونه ای تحسین بر انگیز بوده که چشم ها را خیره می کرد و باعث میشد همبازیانش لب به تحسین او بگشایند…از این جمله بازیگران پاچینو بوده که شاید بازی اش در کنار براندو آن هم زمانی که خود تازه اول راه بوده و براندو بهترین نقش نمایی خود و شاید تاریخ سینما را ارائه میکرده است در اینکه پشت سر او در مکان دوم لیست قرار بگیرد بی تاثیر نبوده است.البته شخصیت مبهم و عجیب براندو در خاص بودن و خاص شدنش بی تاثیر نبوده است .او در پدرخوانده پدر کاپولا را در آورد اما کاپولا چند سال بعد باز هم از او در اینک آخرالزمان بازی گرفت…بی شک کاپولا در براندو چبزی دیده بود که حاضر بود تمام این سختی ها را تحمل کند…و البته ثمره کار هم به سود براندو بود و هم کاپولا.
از فیلم‌های مشهوری که وی در آنها ایفای نقش کرده‌است می‌توان به آثار زیر اشاره کرد:
- اتوبوسی به نام هوس در نقش «استنلی کووالسکی» به کارگردانی الیا کازان
- در باراندازدر نقش «تری مالوی» به کارگردانی الیا کازان
- پدرخوانده در نقش ویتو کورلئونه به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا
- دزیره در نقش ناپلئون بوناپارت به کارگردانی هنری کاستر
- وحشی در نقش جانی استرابلر به کارگردانی لازلو بندیک
- اینک آخرالزمان در نقش سرهنگی رویگردان از ارتش که در کامبوج ارتش بومی خود را تشکیل داده به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا
جوایز
- بهترین بازیگر مرد در جشنواره بین‌المللی فیلم کن، زنده باد زاپاتا!، ۱۹۵۲
- بهترین بازیگر خارجی از آکادمی فیلم انگلستان، بفتا، زنده باد زاپاتا!، ۱۹۵۳
- جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد، در بارانداز، ۱۹۵۴
- بهترین بازیگر خارجی از آکادمی فیلم انگلستان، بفتا، جولیوس سزار، ۱۹۵۴
- بهترین بازیگر خارجی از آکادمی فیلم انگلستان، بفتا، در بارانداز، ۱۹۵۵
- جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام در بارانداز، ۱۹۵۴
- جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام پدرخوانده، ۱۹۷۲
- جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد (جایزه را نپذیرفت)، پدرخوانده، ۱۹۷۲
- جایزه امی، ریشه‌ها: نسل‌های بعدی، ۱۹۷۹
