پس از مجموعه‌ای از آثار آشکارا ملودرام، "خانه مادر جوان" حکم یک بازگشت به فرم اصلی داردن‌ها را دارد: بی‌پیرایه، عمیقاً انسانی و به‌وضوح ساخته دست این دو برادر.
داستان فیلم با ظرافتی مثال‌زدنی چندین شخصیت را در هم می‌تند. این اثر که در یک مرکز دولتی نگهداری از مادران نوجوان در شهر لیژ بلژیک روایت می‌شود، بافتی از زندگی زنان جوانی را ترسیم می‌کند که با بارداری، مادر شدن تازه، اعتیاد، رها شدن و سنگینی دردناک آسیب‌های نسلی دست و پنجه نرم می‌کنند. داردن‌ها این روایت‌ها را با سکون و همدردیِ سبک مستندگونه‌ی همیشگی‌شان ارائه می‌دهند. هر نمایی از فیلم از ما می‌خواهد که آن نما را درک کنیم، نه ترحم.
در این میان می‌بینیم:
پرلا (لوکسی لاروئل)، مادر نوزادی به نام نوئه که در تلاش برای مدیریت رابطه با پدر غایب کودک است؛ جسیکا (بابت وربیک)، که مسیر پس از زایمانش با زخم‌های حل‌نشده‌ی رها شدن در کودکی گره می‌خورد؛ جولیا (السا هوبن)، معتادی در حال بهبودی که تازه با الهام از مادر شدن و عشق جان گرفته است؛ و آریان (با بازی خیره‌کننده‌ی جاناینا هالوی فوکان)، تنها ۱۵ ساله و مصمم به رها کردن فرزندش—تصمیمی که مادرش را به وحشت می‌اندازد.
هر یک از این زنان تلاش می‌کنند چرخه‌ای را بشکنند. داردن‌ها با ظرافت—گاه ملایم، گاه دل‌شکسته— موازی‌های میان مادران و دختران، گذشته و حال را ترسیم می‌کنند. و بله، نوزادان همه‌جا حاضرند: نمادهای کوچک و شکننده‌ی امید و تکرار. لبخند لیلی در لحظه‌ای که تنش عاطفی به آرامی منفجر می‌شود، تکان‌دهنده است.
همه‌چیز به صحنه پایانی می‌رسد که شعری از آپولینر با عنوان "بدرود" در آن نقش می‌بندد—یکی از تأثیرگذارترین پایانه‌های فیلم‌های داردن در سال‌های اخیر. شعری ساده، نوزادی در آغوش، و انتخاب‌های غیرممکن زنانی جوان میان عشق، بقا، یا هر دو.
اگرچه سبک ناتورالیستی امضادار داردن‌ها در سال‌های اخیر کمتر مورد تحسین قرار گرفته، اما این دوگانه بلژیکی همچنان به ساخت درام‌های جامعه‌گرای واقع‌گرا با دوربین‌های دستی ادامه می‌دهد—آثاری که تقلاهای طبقه کارگر را به تصویر می‌کشند. پافشاری آن‌ها حالا به تحسین‌شده‌ترین کارشان از زمان "دو روز، یک شب" (۲۰۱۴) انجامیده است.
این برادران که دو بار نخل طلای کن را از آن خود کرده‌اند—هیچ کارگردانی تاکنون سه بار برنده نشده—ممکن است این بار نیز نامزدی قدرتمند داشته باشند.
"عزیزم نکن" اثر ایتن کوین با نقدهای منفی مواجه شد
"عزیزم نکن"، دومین تلاش انفرادی ایتن کوین پس از "دل‌رباها"، با واکنش‌های منفی شدید منتقدان روبه‌رو شده است—از نشریاتی چون هالیوود ریپورتر، ایندی‌وایر، ورایتی تا کالیدر و ولچر همگی آن را منفی نقد کرده‌اند.
این فیلم دومین قسمت از سه‌گانه‌ای در سبک فیلم‌های ب‌مدرن است که کوین آن را با همکاری همسرش تریشیا کوک می‌نویسد و کارگردانی می‌کند. واقعا اجازه ساخت قسمت سوم را خواهد گرفت؟
"عزیزم نکن" با بازی آبری پلازا، مارگارت کوالی و کریس اونز همراه است. کوالی در نقش یک کارآگاه خصوصی ظاهر می‌شود که درگیر یک فرقه در بیکرزفیلد کالیفرنیا می‌شود—فرقه‌ای با رهبری اونز در نقشی کاریزماتیک. پلازا نیز زنی مرموز و کلیدی را بازی می‌کند.
"دل‌رباها" اولین فیلم داستانی ایتن بدون همراهی برادرش جوئل بود که خود در سال ۲۰۲۱ با "تراژدی مکبث" کار انفرادی انجام داده بود. اگرچه لمس‌های سبک کوین‌ها در آن دیده می‌شد، اما فیلم بیشتر به پوچ‌گرایی و طنز سرراست تمایل داشت تا آنچه از همکاری‌های پیشین این دو برادر انتظار می‌رفت.
با برنامه‌ریزی جوئل برای پروژه انفرادی دیگری که تابستان امسال در اسکاتلند فیلمبرداری می‌شود، احتمالاً چند سالی تا همکاری مجدد آن‌ها برای ساخت فیلم ترسناک مورد گمانه‌زنی فاصله داریم.
