رونالد من، مستندساز کانادایی که تهیه این فیلم را برعهده دارد، نگاهی عمیق به زندگی و حرفه آلتمن داشته است.
آلتمن به داشتن افکار «ضد هالیوودی» مشهور است و با فیلم کمدی «مَش» که برنده نخل طلایی جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۷۰ میلادی شد، فعالیتهایش را در سطح بین المللی شروع کرد.
رونالد من کارگردان مستند زندگی آلتمن می گوید: «من با فیلمهای رابرت در دهه هفتاد (میلادی) بزرگ شده ام. آن زمان مصادف با دوره “هالیوود جدید” بود زمان کار فیلمسازانی همچون فرانسیس فورد کاپولا، جورج لوکاس و مارتین اسکورسیزی. اما رابرت مسن تر از دیگران بود. آنها آزادتر بودند و آزادانه تر به فیلمسازی می پرداختند.»
آلتمن فیلمهایی در ژانرهای مختلف ساخته است. او در سال ۱۹۸۰ میلادی فیلم «پاپای» را ساخت، یک فیلم کمدی و موزیکال که رابین ویلیامز ستاره آن بود.
کاترین رد، سومین همسر آلتمن که نزدیک به ۵۰ سال از زندگیش را با او گذرانده، می گوید: «خوب، زندگی من فراز و نشیب داشت. من یاد گرفتم خودم را با شرایط هماهنگ کنم. تحمل دوران افول در زندگی آسان نبود اما او هیچوقت همچنان در افول باقی نماند، دورانی با انتقادات بد، یا لغو پروژه ها، و یا همه چیزهایی که فیلمسازان باید آنها را بگونه ای مدیریت کنند. اگر او ناپدید می شد، خودش را دوباره بالا می کشید و برمی گشت و این یک ویژگی قابل توجه در رابرت بود.»
فعالیتهای او باعث شد که واژه «آلتمانِسک» Altmanesque وارد دنیای سینما شود و اغلب برای توضیح سبک فیلمهایی به کار می رود که با طنزی سیاه و داستانی چند لایه همراه است. آلتمن در فیلمهایش تعاریف مختلفی از موضوعات ارائه می کرد و برای او سبک «آلتمانِسک»، توصیف یک رویکرد پیشگامانه در فیلمسازی بود.
کارگردان مستند زندگینامه او می گوید: «من رابرت را مردی فناناپذیر می بینم. برای من سبک «آلتمانِسک» هم به همین معنی است. می دانید، فیلمهایش زودگذر نبودند.»
آلتمن در سن ۸۱ سالگی به دلیل سرطان خون درگذشت. ماه فوریه امسال او ۹۰ ساله می شد.
این فیلم مستند در کشورهای مختلف تهیه شده و اکران آن در سینماهای بریتانیا و شبکه ۱ تلویزیون اسپانیا آغاز شده است.
