در دسامبر ۱۹۷۰، روبنس پایوا، سیاستمدار سابق و فعال دموکراسی‌خواه، به همراه همسرش یونیس و پنج فرزندشان در ریودوژانیرو زندگی می‌کنند. پس از ربودن سفیر سوئیس توسط انقلابیون، فضای سیاسی برزیل متشنج می‌شود. روبنس که به‌طور مخفیانه به مخالفان رژیم کمک می‌کند، توسط نیروهای نظامی دستگیر و ناپدید می‌شود. یونیس، پس از بازداشت و شکنجه، به‌دنبال یافتن حقیقت درباره سرنوشت همسرش برمی‌آید. او با مقاومت و پیگیری، سعی در افشای جنایات رژیم و حفظ خانواده‌اش دارد. در نهایت، در دهه ۱۹۹۰، دولت دموکراتیک برزیل مرگ روبنس را تأیید می‌کند، اما عاملان آن هرگز محاکمه نمی‌شوند.
والتر سالس با بهره‌گیری از سبک واقع‌گرایانه و دوربین‌های دستی، فضای خفقان‌آور و پرتنش دوران دیکتاتوری را به‌خوبی به تصویر می‌کشد. فیلم‌نامهٔ موريلو هاوزر و هیتور لورگا، با اقتباس از خاطرات مارسیلو روبنس پایوا، فرزند یونیس، داستان را با دقت و حساسیت روایت می‌کند. موسیقی وارن الیس و فیلم‌برداری آدریان تیخیدو، به ایجاد حس همدلی و تأثر در مخاطب کمک می‌کنند.
فرناندو تورس با بازی در نقش یونیس، زنی مقاوم و مصمم، توانست جایزهٔ بهترین بازیگر زن در گلدن گلوب را کسب کند و نامزد اسکار شود. او با بازی درخشان خود، درد و رنج یک مادر و همسر را که در برابر ظلم و بی‌عدالتی ایستادگی می‌کند، به‌تصویر می‌کشد.
فیلم «من هنوز اینجا هستم» با استقبال گستردهٔ منتقدان و تماشاگران مواجه شد. در جشنوارهٔ ونیز ۲۰۲۴، فیلم با تشویق ۱۰ دقیقه‌ای حضار روبه‌رو شد و جایزهٔ بهترین فیلمنامه را دریافت کرد. در اسکار ۲۰۲۵، فیلم نامزد بهترین فیلم، بهترین بازیگر زن و بهترین فیلم بین‌المللی شد و توانست جایزهٔ بهترین فیلم بین‌المللی را کسب کند. همچنین، فیلم در گیشهٔ برزیل موفق بود و بیش از ۳۵ میلیون دلار فروش داشت.
«من هنوز اینجا هستم» نه‌تنها یک درام خانوادگی تأثیرگذار است، بلکه بازتابی از تاریخ دردناک و مقاومت مردم برزیل در برابر دیکتاتوری است. فیلم با روایت صادقانه و بازی‌های قدرتمند، مخاطب را به تفکر دربارهٔ عدالت، حقیقت و اهمیت حافظهٔ تاریخی دعوت می‌کند. این اثر، نمونه‌ای برجسته از سینمای سیاسی و انسانی است که تأثیر آن فراتر از مرزهای ملی است.
بسیاری از منتقدان، بازی فرناندو تورس را نقطه قوت اصلی فیلم دانسته‌اند. سایت راتن تومیتوز با امتیاز ۹۷٪ از ۱۸۷ نقد، عملکرد او را «فوق‌العاده» توصیف کرده و نوشته است: «تورس با بازی بی‌نقص خود، نیروی پایداری در خانواده‌ای است که به‌سوی بازگشت به عادی‌سازی محدود می‌شود.»
منتقدان به توانایی فیلم در ترکیب روایت تاریخی با داستانی انسانی اشاره کرده‌اند. سایت دسایدر فیلم را «درامی جذاب و گاه دشوار برای تماشا» توصیف کرده و افزوده است: «اما هرگز غیرواقعی نیست، به‌ویژه بازی تورس که امید را از خاک خشکیده بیرون می‌کشد.»
والتر سالس برای کارگردانی دقیق و حساس خود تحسین شده است. سایت دتایم فیلم را «تصویری قدرتمند از مقاومت در برابر ظلم» دانسته و نوشته است: «سالس با ارتباط شخصی خود با خانواده پایوا، اصالت را به تصویر رابطه پرمحبت اما پرتنش آن‌ها می‌بخشد.»
با وجود تحسین‌های گسترده، برخی منتقدان نقدهایی نیز مطرح کرده‌اند. سایت د پلی‌لیست فیلم را «درامی تاریخی بی‌روح» توصیف کرده و نوشته است: «انسان‌گرایی یونیس زیر ساختار کلیشه‌ای فیلمنامه دفن می‌شود که زندگی فوق‌العاده او را به‌طور عادی به تصویر می‌کشد.»
در نقد منتشرشده در وب‌سایت د پلی‌لیست دربارهٔ فیلم «من هنوز اینجا هستم» (I'm Still Here) به کارگردانی والتر سالس، دیدگاه‌های متفاوتی ارائه شده است. این نقد به بررسی نقاط ضعف فیلم پرداخته و برخی از جنبه‌های آن را مورد انتقاد قرار داده است.
نویسندهٔ نقد معتقد است که فیلم فاقد حس فوریت و شدت لازم برای به تصویر کشیدن وقایع تاریخی است. او می‌نویسد: «ورود دیرهنگام به بحران‌ها در فیلم، نشان‌دهندهٔ عنصر آزاردهنده‌تری در فیلم‌سازی سالس است: کمبود فوریت.»
نقد اشاره می‌کند که فیلم بیشتر شبیه به بازدید از یک نمایشگاه تاریخی است تا تجربهٔ زندهٔ یک نقطهٔ بحرانی در تاریخ. در نقد آمده است: «فیلم بیشتر شبیه به بازدید از یک نمایشگاه تاریخی است تا تجربهٔ زندهٔ یک نقطهٔ بحرانی در تاریخ. وحشت‌های گذشته تنها تصاویری هستند که با خیال راحت پشت شیشه قرار گرفته‌اند.»
نویسندهٔ نقد بیان می‌کند که فیلم نتوانسته است خشم و هیجانی را که در سینمای کشورهای دیگر آمریکای جنوبی دربارهٔ دیکتاتوری‌های میانهٔ قرن بیستم مشاهده می‌شود، ایجاد کند. او می‌نویسد: «فیلم هرگز خشم و هیجانی را که در سینمای کشورهای دیگر آمریکای جنوبی دربارهٔ دیکتاتوری‌های میانهٔ قرن بیستم مشاهده می‌شود، ایجاد نمی‌کند.»
