فیلم 104 دقیقه ای حال و هوای هنری و سرد دارد و با دقت ساخته شده و کاملا مینیمالیستی است، رساله‌ای استادانه در مورد ابتذال شر. فیلمی که تلاش می‌کند احساس سردی و بی‌تفاوتی را به تماشاگر بدهد. فیلم که در اصل یک ضد درام است.
فیلم با یک اورتور 3 دقیقه‌ای در تاریکی مطلق آغاز می‌شود و با صحنه‌ای خیره‌کننده به پایان می‌رسد. فیلم در سادگی تندش به طرز شگفت‌انگیزی تیره و تار است.
داستان این فیلم در سال‌های اولیه جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد، و منحصراً در خانه فرمانده آشویتس، رودولف هس، می‌گذرد. خانواده‌اش را دنبال می‌کند که به‌طور باورنکردنی درست در کنار یک اردوگاه کار اجباری زندگی می‌کنند. صحنه‌ای را در نظر بگیرید که آنها در استخر بیرونی‌شان شنا می‌کنند در حالی که فریادهای وحشت در پس زمینه شنیده می‌شود. هس‌ها حتی تکان نمی‌خورند، آنها بیش از حد مشغول آب‌بازی خود هستند.
در تمام طول فیلم، خانواده هس، همسر و 5 فرزندش را تماشا می‌کنید، ولی در پس‌زمینه‌ای دور بیرون از خانه، صدای گریه و شلیک گلوله به گوش می‌رسد. جالب‌تر اینکه آنها هیچ‌گونه واکنشی در برابر این صداها نشان نمی‌دهند.
فیلم تقریباً از نماهای باز تشکیل شده و دوربین همیشه از سوژه‌هایش دور می‌شود. انگاری فکر و ایده اصلی فیلم توسط گلیزر در هر قاب گنجانده شده است. گلیرز در توجه وسواس‌گونه‌اش به جزئیات تقریباً کوبریکی است.
میشائیل هانکه زمانی گفته بود که هالیوود هرگز هولوکاست را به درستی روی پرده سینما نمایش نداده است. باید نتظر باشیم و ببینیم درباره رویکرد هنرمندانه و سختگیرانه گلیزر چه احساسی خواهد داشت. چیزی که گلیزر در این فیلم ثابت کرده این است که راه‌های جدیدی برای بیان داستان هولوکاست وجود دارد.
منطقه علاقه پرتره‌ای از قربانیان هولوکاست نیست، بلکه پرتره‌ای از کسانی است که چنین جنایتی را مرتکب شده‌اند. چیزی که بر فراز هر لحظه از فیلم شناور است یک شقاوت و هیولاصفتی انسانی است که در ابتدا تحمیلی و سرکوب شده به نظر می‌رسد. موضوع فراموش نشدنی فیلم، بخش‌بندی کردن شر است.
جدیدترین اثر گلیزر که اقتباسی است آزاد از رمانی به همین نام نوشته‌ی مارتین آمیس، داستان یک فرمانده‌ی آشویتس (با بازی کریستیان فریدل) و همسرش (ساندرا هولر) را به تصویر می‌کشد که سعی دارند زندگی رویایی خود را در خانه و باغی در کنار اردوگاه کار اجباری بنا کنند.
این درام تاریخی که نخستین فیلم بلند جاناتان گلیزر بعد از 10 سال از زمان اکران «زیر پوست» به شمار می‌آید همچنین اولین اثر غیرانگلیسی‌زبان این فیلمساز 58 ساله است که به زبان آلمانی و لهستانی ساخته شده. با آنکه هنوز تاریخ اکران سراسری فیلم پس از پایان فستیوال کن مشخص نیست اما حق پخش این اثر در سینماهای آمریکا برای سال میلادی جاری به عهده کمپانی A24 قرار دارد.
