درگذشت مونیکا ویتی، توسط والتر ولترونی فیلمساز، که سابقاً شهردار رم و وزیر فرهنگ ایتالیا بود، اعلام شد.
داریو فرانچینی، وزیر فرهنگ ایتالیا در خبری نوشت: «خداحافظ ملکه سینمای ایتالیا».
خانم ویتی که یک هنرپیشه کلاسیک بود، در سال 1957 زمانی که با آنتونیونی آشنا شد، یک ستاره تثبیت شده صحنه در ایتالیا بود، که متعاقباً به مدت یک دهه همراه او شد.
خانم ویتی زمانی در صحنه بین المللی ظاهر شد که همه نگاه ها به اروپا معطوف شده بود، جایی که نسل جدیدی از فیلمسازان رویایی در حال بازسازی چهره سینما، به ویژه در فرانسه و ایتالیا بودند. ویژگی‌های تند، پاتریسیون و رفتار سرد او، نقطه مقابل بصری و سبک طبقه کارگر هنرپیشه‌های برجسته ایتالیایی آن دوره، از جمله سوفیا لورن و آنا ماگنانی، ارائه داد.
نمایش رسمی فیلم «ماجرا» در جشنواره بین‌المللی فیلم کن در سال ۱۹۶۰ به نقطه عطفی در تاریخ سینما تبدیل شد. این فیلم با هیاهوهای تماشاگران به پایان رسید، فیلمی که به عنوان معمایی درباره زنی گمشده به نام آنا شروع شد و سپس به یک رابطه جنسی تقریباً بی احساس بین نامزد زن گمشده و بهترین دوستش با بازی خانم ویتی تبدیل شد.
آنتونیونی فکر می کرد کارش به پایان رسیده است. خانم ویتی زمانی که صمیمانه ترین صحنه های او با خنده مورد استقبال قرار گرفت، با اشک از سالن گریخت. اما گروهی از فیلمسازان به رهبری روبرتو روسلینی، دفاعی پرشور از فیلم نوشتند و جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره را از آن خود کردند و به عنوان یک نقطه عطف سینمایی مورد استقبال گسترده قرار گرفتند.
منتقدان جریان اصلی در مورد فیلم اختلاف نظر داشتند، که به همان اندازه که تحسین را برانگیخت، باعث تعجب شد. پائولین کیل از نیویورکر آن را بهترین فیلم سال معرفی کرد و از کار خانم ویتی تمجید کرد. باسلی کروتر در نقد نیویورک تایمز، فیلم را بررسی کرد و عملکرد او را «عجیب عشوه‌گرانه و شدید» توصیف کرد. اما این فیلم او را به یک ستاره بین‌المللی تبدیل کرد و در سال 1962 مجله فیلم بریتانیایی «تصویر و صدا» آن را پس از «همشهری کین» دومین فیلم برتر تاریخ اعلام کرد.
ویتی موفق به کسب پنج جایزه دیوید دی دوناتلو برای بهترین بازیگر زن، هفت جایزه گلدن گلاب ایتالیا برای بهترین بازیگر زن، یک جایزه گلدن گلاب ایتالیا برای دستاورد هنری و یک جایزه شیر طلای جشنواره فیلم ونیز برای دستاورد هنری شده بود.
