هما گویا (سی و یک نما ) – کمی به عقب برگردیم به اندازه ی چند روز. آیت الله علم الهدی اعتراض داشتند به حضور فیلم "نفس" در اسکار و دلیل پذیرفته شدن این فیلم توسط اسکار را نشان دادن فقر و بدبختی و جنگ در این فیلم دانستند. ایشان یک مشاور هنری دلسوز نداشتند که برایشان توضیح دهد که آکادمی اسکار هنوز حتی فیلم نفس را ندیده، چه برسد به اینکه انتخاب کرده باشد!
حالا به عقب تر می رویم به زمان انتخابات و همنشینی امیر تتلو وآقای رئیسی که یقینا نقش مهمی در شکست وی در انتخابات داشت.
اجازه بدهید باز هم به عقب تر برویم. به زمان موفقیت فیلم "جدائی نادر از سیمین" در اسکار و حضور یک روحانی در برنامه نوروزی احسان علیخانی و طعنه زدن به لباس رسمی وی که بی شباهت به لباس حاضران در مراسم اسکار نداشته است و البته نکوهش فیلم جدائی نادر از سیمین. احسان علیخانی خوش فکر در آن برنامه از این روحانی سوال کرد که آیا جدایی نادر از سیمین را دیده اند و ایشان در جواب گفتند که هر وقت اکران شود می بینند. کسی به این روحانی مطرح در آن زمانِ رسانه، این توضیح را نداده بود که تا فیلمی در ایران اکران نشود نمی تواند به اسکار معرفی شود.
این ها اتفاق هایی است که بارها موجب شده تا ناآگاهی روحانیون از سینما و موسیقی و در کل هنر و گاه و بی گاه موضوعات فرهنگی و اجتماعی، باعث خدشه دار شدن جایگاه اعتقادی و احترام خاصی که به این قشر تاثیرگزار جامعه داریم، شود.
حالا در مورد مداحی اهل بیت که پیش از این هم به عنوان یک بیزینس درآمدزا توسط چند تن در آمده بود، (که بر ریتم ترانه خانم هایده و یا اندی و کوروس مداحی می کردند!) به اوج رسیده است و انتخاب مداحان نوجوان و جوان در یک مسابقه!!!
آیا واقعا در وصف اهل بیت سرودن و خواندن هم مسابقه لازم دارد؟ یک عمر برای حسین سینه زدند و نوحه خواندند؛ از ته دل و بی نگاه به ریتم و کوک و ناکوک یاد حسین را زنده نگه داشته اند و نه لزوما با تحریر و حنجره و ای بسا ادا و اطوار!! و...
به بهانه حسین (ع) نمی شود رقابت کرد. شوی تلویزیونی ساخت و مخاطب خرید؛ که موذن رسول اکرم(ص) بلال حبشی بود، که روایت است زبانش روی بعضی از حروف می گرفت.
زنگ خطری است دیدن مداحان پیرغلام در صف داورانی که یادآور مسابقاتی از این دست باشند که هیچ سنخیتی با مداحی ندارد و بیشتر بار سرگرمی و تبلیغات و برنامه‌های مفرح تلویزیونی را بر دوش می‌کشد.
یقین دارم همین عزیزانی که بسیار محترمند و از بچگی حتی در سال های پیش از انقلاب نوای حسین سر می دادند، هم نمی دانند که در ورطه چه بازی سبکی از طرف رسانه ملی افتاده اند که برای دیده شدن از هیچ دستاویزی دست بر نمی دارد.
مذهب و آیین‌های دینی ما نباید به اندازه‌ی سطحی ترین برنامه‌های تلویزیونی و شوهای سرگرمی که عمدتا هم تقلیدی نیمه‌‌کاره از نمونه‌های خارجی خود هستند پایین بیاید.
بگذارید ما با همان نوای جگر سوز موذن زاده اردبیلی ها شور بگیریم، مداح‌هایی که روی انواع سبک های "هاوس" و "ترنس" و... را برای مدح و ثنای حسین (ع) و اهل بیتش سفید کرده اند و حالا قرار است در یک شوی تلویزیونی محک هم بخورند به کار مشتاقان واقعی نمی‌آیند.
