بهزاد خلج و عباس جمشیدیفر پا به پای عطاران
( البته برای نقشِ بازیگران زن در این سریال چندان قصهی تاثیر گذاری در نظر گرفته نشده بود!).
عجل معلق سریالی که بیننده از آن راضی شد، قصهی زیرکانهای داشت و طنز آن تلنگری بود به آنهایی که هنوز حسی برای تلنگر خوردن دارند.
کارگردانیِ خوبِ "حسین تبریزی" که معمولا نمیشود عطاران را به عنوان مشاور در پروژهای دید و کارگردان احساس آرامش خیال نکند، چرا که او مسیریاب و مسیرساز یک فیلم یا سریال در مقام مشاور میشود و حتی بیشتر.
عطاران یک نابغهی بیادا است.
نبوغ او را نه در نقشِ خونسرد، خاکستری و دور از کلیشه در کارآکترهای کمدیاش بلکه با سوئیچ او از کمدی به بازی درونگرا و عاطفی وی و نه در "دهلیز" بلکه در سکانسهای پایانی اجل معلق میتوان مثال زد.
ودر پایان؛ ای کاش این سریال پایانِ بازی برای فصل دوم نداشت و به سادگی تمام میشد