در باورهای سیاسی و مذهبی هم از قرنها پیش همینطور بوده است. بستر را برای سوءتفاهم مهیا کردن و بعد خواستههایشان را در آن چیدن و به خوردِ مردم بدهیم.
سی و یک نما - وقتی برای یک فیلم یا سریال مشکلی در راستای اکران پیش میآید، بیشترین چیزی که آزار دهنده است اینکه صاحب اثر، تهیهکننده و یا حتی پلتفرم پخشکننده به جای دفاع جانانه از محصول خود، بخواهد با احساسات مخاطب بازی کند و برای رسیدن به حقِ خود، دست روی باورهای ملی، مذهبی، تاریخی و یا فرهنگی او بگذارد.
سی و یک نما - سریال جان سخت در حالی پس از نوزده قسمت به پایان رسید که مخاطب از آن راضی بود و با بهترین پایانبندی به اتمام رسید.
سی و یک نما - این روزها یکی از سریالهای درحال پخش از شبکه نمایش خانگی، "سریال تاسیان" ساختهی تینا پاکروان است که نسبت به آن نقدهای بسیاری میشنویم که اگر گاهی این نقدها سختگیرانه میشود به این دلیل است که مخاطبان "سریال خاتون" از همین کارگردان انتظار زیادی از "تاسیان" داشتند و از طرفی دیگر تبلیغات بیش از حد برای راغب کردن مخاطب به دیدن آن، دقیقا تاثیرِ معکوس داشته است .
سی و یک نما - هومن سیدی در جایگاهِ یک نویسنده و کارگردان توانمند است و خوشفکر با ذهنی آشفته، درگیر و دغدغهمند. فیلم ها و سریالهایی که میسازد دیدنی است و در عینحال آزاردهنده و شاید "وحشی" از همه بیشتر.
سی و یک نما - شب گذشته قسمتِ پایانی سریالِ پرمخاطب پایتخت۷ پخش شد اما نه آنهایی که مشتاقانه در برج میلاد به تماشا نشستند راضی بودند و نه آنهایی که با گیرندههایشان آن را دنبال میکردند.
سی و یک نما - تماشای پانتولیک برای مخاطبان نه چندان مشتاقِ برنامههای تلویزیون، در وهله اول حضور محمدرضا گلزار به عنوان اجراکننده بود، چه آنها که دوآتشه طرفدار او هستند و بیشتر نسل جوان را شامل میشوند، چه آنها که کنجکاو بودند اجرای او را در این مسابقه ببینند که قبلا هم در برنامههای دیگر نمرهی قبولی گرفته بود و چه آنهایی که دنبال آن بودند تا سوژهای برای تخریب او یا درحقیقت، تخریب تلویزیون پیدا کنند.
اما...
سی و یک نما - وقتی برنامه "اکنون" به میزبانی سروش صحت و میهمانی تینا پاکروان را دیدم، با خودم گفتم که چرا این قسمت از برنامه، بیشتر از آنکه یک برنامهی گفتگومحور باشد، رپورتاژی برای خانم پاکروان و سریالی است که قرار است به زودی از شبکه نمایش خانگی پخش شود و البته من هم کنجکاوانه منتظر تماشا و دنبال کردن آن بودم.
سی و یک نما - یکی از ایرادهایی که در طول جشنواره فجر اخیر به فیلم "زیبا صدایم کن" ساختهی رسول صدرعاملی گرفته شد این بود که چرا تصویر شهر تهران تا این اندازه زیبا و تمیز است و پایان فیلم، خوشایند. فیلمی که کارگردان جسورش با "دختری با کفشهای کتانی" و "من ترانه پانزده سال دارم" خیلی از تابوها را شکسته بود و حالا هم حس میکرد زمانه، زمانِ دم به دم استفراغ زشتیهای انکارناپذیر روی چهرهی جامعه نیست. جامعهای که در بدترین شرایط اقتصادی نیاز دارد که گاهی با حالِ خوش در قصهای تلخ نفس بکشد و در میان اشکها به رابطهی احساسی یک پدر و دخترِ از نفسافتاده کمی لبخند بزند.