به "آوا" تجاوز شده !! واو با جسارت و تابوشکنانه به همراه مادرش "شکوه" به پزشک قانونی مراجعه می کنند و پرونده تشکیل می دهند اتفاقی که معمولا با فرهنگ و باورهای ما مغایرت دارد.ضمن اینکه آنها از قشرحاشیه نشین و نیزسنتی جامعه هستند و شکوه سالهاست در خانه ی پدری متجاوز کار می کند.
تا اینجا همه چیز خوب است. طرح اولیه وبخصوص پیرنگ قصه. اینکه آوا بتواند با این فروپاشی بزرگ کنار بیاید و دوباره به زندگی برگردد هم خیلی عالیست اما به این سرعت؟ً! یعنی هنوزجای زخم صورتش که ادعا می کند مهاجمی می خواسته موبایلش را بدزدد محو نشده و دستش زخم است اما تصمیم به ازدواج می گیرد!؟ ازدواجی که قرار است عاشقانه باشد اما با دروغ شروع می شود و از قضا پسر مورد علاقه اش برادر ناتنی کسی است که به او تجاوز کرده و در یک خانه با هم زندگی می کنند.
این واقعا کاریکاتوری از یک واکنش هم محسوب نمی شود و از آن گذشته برخلاف مادرش شکوه (با بازی خوب نسرین بابایی) واکنش آوا به گونه ای است که انگار در واقعیت هم فقط موبایلش را دزدیده اند.توان رویاروئی با یک ترومای بزرگ و فروپاشی کامل حتما می تواند از یک کارآکتر قهرمان بسازد اما نه به این شکل که در شغال نوشته شده وبا تصویر در قاب نشسته است.
انتخاب بازیگر نقش آوا (نورا محقق) از اساس اشتباه است. چهره ی او بسیار شیکتر از یک دختر از پایین شهر تهران می نماید.( تاکید می کنم ) منظورم زیبایی نیست که حتما بسیارزیبا است اما بیس زیبایی به همراه مهارت های کلینیک های زیبایی گرانقیمت بالاشهری با این کارآکتر نمی خواند وهر چقدر هم بخواهیم بگوئیم که او امروزی ومدرن واهل موسیقی است باز هم جور در نمی آید و از طرفی به اندازه ای بازی اوضعیف و تخت و بی احساس است که کلا موضوع اصلی گم می شود و در کنارش عاشقانه ی او که هر چه "سجاد بابایی" به عنوان نقش مقابلش سعی می کند تا او را همراه کند اما موفق نمی شود حس همذات پنداری را از مخاطب می گیرد.
بی تفاوتی نسبت به اتفاق وحشتناکی به نام "تجاوز و آزار جنسی" در این سریال به شخصیت آوا خلاصه نمی شود. ضعیف ترین سکانس ها مربوط به زمانی است که کامیار به پدرش(مهدی سلطانی) فاش می کند که در کودکی و نوجوانی بارها مورد تجاوز ناپدری اش قرار گرفته و واکنش پدر به این جنایت نابخشودنی که کامیار را دچار تزلزل شخصیت کرده به شکلی است که انگار شب ها به او شام نمی داده و در حقیقت باز هم نویسنده از روی یک بستر پر تعلیق رج زده و کارگردان هم از کنارش گذشته است. درحالی که همه ی ما به توانمندی های "مهدی سلطانی" در خلق یک واکنش در شخصیت واقفیم.
البته که "زامیار سعدوندیان" هم به عنوان نویسنده گویی فراموش کرده که پیرنگ قصه اش چه بود و خرده پیرنگ ها جای پیرنگ را می گیرند و روی سر قصه خراب می شوند. کلا او هر جرقه ای که در ذهنش میزند را پرتاب می کند درون فیلمنامه و حالا شد شد و نشد نشد.
آمدن داش آکل سریال یعنی آزاد (با بازی خوب کامبیز دیرباز) و در کنارش شخصیت نوچه وار عطا (شهروز دل افکار) هم منطقی است اما تا جائی که قصه شان در خدمت درام اصلی سریال باشد اما به ناگهان با ورود شرورهای محل و جنایت شوکه کننده کاملا از خط اصلی جدا می شود و مسیر روایی قصه را هم به بیراهه می کشد.
در سریال شغال دو بازیگر درجه یک مثل "شبنم مقدمی" و "مهدی سلطانی" حضور دارند که به محض اینکه مخاطب حس می کند قصه قرار است بستر رخ نمایی توانایی های آنها باشد از این شخصیت ها فاصله می گیرد و انگار قرار است روی شخصیت های دیگری زوم شود که عمدتا نمی شناسیم.
این اتفاق در مورد کارآکتر سیمین (شبنم مقدمی) بیشتر به چشم می خورد که گویی قصه و دوربین نباید خیلی روی او زوم شود و حالا منتظریم تا ببینیم از این به بعد چه فرصتی برای شبنم مقدمی وتوانائی نقش آفرینی اش مهیا خواهد شد.
در میان شخصیت های جوان نه "کامیار" درآمده و نه "امیرحسین فتحی" در نقش کامیار و شخصیتی که تا به اینجا بیننده با او ارتباط می گیرد "سجاد بابایی" در نقش "سیاوش" است. بازیگری که اسمش به دلیل اختلاف با تهیه کننده در تیتراژ نمی آید و همین باعث شده تا حضور او بیشتر دیده شود.
از طرفی ما در سریال شغال شخصیتی به نام "تارا" (سولماز حسینی) داریم که اوج باگ در این سریال است. او که نقش دوست دختر و بازی سازقمار کامیار را دارد و کامیار به او قول ازدواج داده با سنی نامتناسب با نقش و چهره ای که از فرط عمل های زیبایی هیچ واکنشی در میمیک و حتی بیان ندارد به شدت به سریال ضربه زده و حالا که می شنویم در زمان تولید این سریال همسر کارگردان بوده و این اولین حضور او جلوی دوربین است نقد بیشتری به این انتخاب داریم.
به هر حال در قسمت اخیرسریال شغال اتفاق مهمی رخ داده و گره ی محکمتری به قصه افتاده است که بازکردن آن دشوار به نظر می رسد و اگر حوصله مان سر نرود و کلافه نشویم باید ببینیم در ادامه چه خواهد شد....
هما گویا
