آلیس که حسابی از سوالات من ناراحت شده بود دوباره پنیرشو مالید و تو یه استودیوی دیگه ظاهر شدیم! اینبار یه استودیو کاملا مدرن و سفید. با یه هوای مطبوع و خنک که هر کی از کنارمون رد میشد بهمون لبخند میزد. به طرز عجیبی اونجا همه چیز خوب بود. انگار تو بهشت بودیم! همه با هم مهربون بودن و بچه های بور تو آرامش کامل داشتن با هم بازی میکرد. باور کنید اگه تو یه قسمت از استودیو قهوه برنمیگشت رو لباس بچه ها و مامانشون با آرامش جوابشون رو نمیداد هیچوقت نمیفهمیدم که الان تو تبلیغ پودر لباسشویی ایم! آخه واقعا نمیدونم کجای واقعیت مامانا انقدر مهربون رفتار میکنن در برابر کثیفی لباس بچه؟ تا جایی که من یادمه ما که از کوچه برمیگشتیم خونه مامانمون میدید لباسمون کثیفه انقدر کتکمون میزد لباسه خودش تو جریان کتک خوردن تمیز میشد. از آلیس پرسیدم:«چرا اینا یه جوری خوشحالن و حالشون خوبه که انگار با یه پودر لباسشویی تموم مشکلات زندگی حل میشه؟» آلیس عینکشو درآورد و جواب داد:« ما که چیز غیرواقعی نمیسازیم هر چیزی که میسازیم، توی این ساختمون و توی دنیای ما واقعیه.» بعد برای اینکه حرفشو ثابت کنه از یه نفر که داشت از اونجا رد میشد پرسید:« دلار اینجا امروز چنده؟» طرف با روی گشاده و حال خوب جواب داد:« معلومه! این چه سوالیه میپرسی! هزار تومن دیگه!» آلیس  برگشت سمت من و گفت:« دیدی؟ الان تو این طبقه  ساختمون تنها مشکل مردم داشتن پودر لباسشویی مناسبه!» با لبخند دوباره پنیر رو مالید و غیب شدیم.

رسیدیم به یه طبقه عجیب! فضای تاریکی داشت مثل یه کافه. یه سری آدم با موی بلند و فر نشسته بودن و با بوی عود و شمع روشن برای همدیگه شعر میخوندن. یکیشون بلند گفت:« ببینید چی سرودم! فامیلا... چاتزیلا... گاتزیلا... ماندیلا...» پرسیدم:« عه ایشون شاعر همون تبلیغن! چه اصراریه تو تبلیغا همه چیز رو با شعر بگید؟ از حافظ و سعدی خجالت نمیکشین؟»  آلیس زد زیر خنده:« حافظ و سعدی؟ اتفاقا از اونا هم قراره تو تبلیغ کتاب های کنکور ادبیات استفاده کنیم! قراردادشو بستیم! حافظ میاد میگه من برای شاعر شدن از این کتاب های کنکور استفاده کردم از اونور سعدی داد میزنه کتاب کنکور خونم افتاد! با خیلی آدم معروفا قرارداد بستیم اتفاقا!» من که از تعجب فکم داشت میفتاد به آلیس گفتم پنیرو بمال بریم!»

وارد طبقه بعدی شدیم. روی دیوار نوشته بود اتاق ایده پردازی. اما چیزی که میدیدم باور کردنی نبود. حدود هزار تا کپی از ایرج ملکی نشسته بودن پشت میز و داشتن فیلمنامه تبلیغاتی مینوشتن. اینجا بود که فهمیدم چرا همیشه فک میکردم تبلیغای تلویزیون انقدر خوش ساختن تصویراشون در حد استاد محمود کلاریه اما متنشون در حد ایرج ملکی! 

سریع و دستپاچه به آلیس گفتم:« من دیگه بهتره برم کاملا قانع شدم و شما واقعا خیلی زحمت میکشین.»

آلیس دستمو گرفت:« کجا میخوای بری؟ اتفاقا یه تبلیغ الان میخوایم فیلمبرداری کنیم که خوراک خودته! خودت باید بازیش کنی!»

پرسیدم:«تبلیغ چی؟» گفت:« بریم میفهمی.» 

وارد یه استودیو شدیم همه داشتن با لبخند دست جمعی دور هم شعر میخوندن حتی کارگردان هم با شعر با همه صحبت میکرد و با شعر حرکت و کات میداد! یه نفر جلوی دوربین خیلی گشاده رو میگفت:« میخوام سالاد درست کنم.» همه با شعر میگفتن:« سالاد چی؟» این جواب میداد:« الویه! » اولا که واقعا کجای پروسه الویه درست کردن انقدر شادی داره؟ مگر اینکه وسطش تفریحی یه چی بزنید. دوما! بدبختا الویه یه هفته میمونه تو یخچال هر چی بخوری تموم نمیشه! شادی نداره که!

 

 

آلیس اما بهم گفت که الویه های اینجا اینجوری نیست. خودش خود به خود تموم میشه. من که از این اتفاق حسابی هیجان زده بودم گفتم:« آلیس اینجا واقعا خوبه ها! همه خوشحالن! دلار هزار تومن! الویه ها زود تموم میشه! مردم با گاو ها حرف میزنن! بچه ها بورن و هیچوقت گریه نمیکنن! اینجا انگار حتی اگه بدترین غذای جهان رو هم درست کنی با روغن تبلیغاتی شما در حد قرمه سبزی خوشمزه میشه! راستی آلیس میشه من همینجا بمونم؟» آلیس یه دستی به صورتش کشید و گفت:« نمیدونم تصمیم خودته. اخیرا یه کم سخت اقامت میدن چون درخواستا رفته بالا ولی تو تلاشتو بکن!»

و اینگونه بود که من موندم توی شرکت چرت و شدم همون مردی که توی تبلیغ کفش با استفاده از اون کفش ها زندگیش از این رو به اون رو شده و حتی دیگه مدیر شرکتش هم بهش مرخصی میده! بله درست حدس زدید من همونم!