مهتاب کرامتی ۵۲ ساله، علاقه خود به بازیگری را از کودکی نشان داد. او به همراه خواهرش به عنوان بازی، کتاب‌هایی را که می‌خواندند به شکل نمایش تمرین و اجرا می‌کردند. در دانشگاه آزاد اسلامی کارشناسی میکروبیولوژی خواند اما علاقه‌اش به سینما و بازیگری با دیدن فیلم هامون دوباره نمایان شد. به همین دلیل در کلاس‌های بازیگری امین تارخ شرکت کرد. او در این سال از همسرش بابک ریاحی که نوازنده مشهور گیتار بود جدا شد.
اولین بازی‌اش در تلویزیون به مجموعه تلویزیونی «مردان آنجلس» برمی‌گردد که مضمونی دینی داشت و به داستان اصحاب کهف می پرداخت و توسط فرج الله سلحشور ساخته شده بود. اولین حضورش در سینما به فیلم «مردی از جنس بلور» مربوط می شود که باز هم فیلمی اصولگرایانه و ساخته سعید سهیلی بود. سهیلی آن سال ها سینماگری اصولگرا بود و هنوز داستان فیلم های گشت ارشاد شروع نشده بود.
تقریبا ۱۰سال بعد از شروع بازیگری به صورت حرفه‌ای به واسطه بازی در فیلم سینمایی «بیست» توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند. از دیگر نقش‌های شناخته شده او می‌توان به «زندگی خصوصی آقا و خانم میم»، «عصر یخبندان»، «فرزند چهارم»، «آلزایمر» و… اشاره کرد. او در اواخر دهه هشتاد به یکی از ستاره های مهم و پرطرفدار سینمای ایران بدل شده بود اما از میانه دهه نود کم کم به حاشیه رفت.
او در یکی از مسافرت‌هایش به ایتالیا، عکس‌های مشهوری را هم در کنار نیکول کیدمن به یادگار گذاشته است. بازیگری تنها عرصه فعالیت کرامتی نیست و در تهیه‌کنندگی، کنشگری، مدیریت هنری و داوری و صنعت پوشاک و طراحی مد هم دستی داشته است. اولین کارهای تهیه‌کنندگی او «تیک آف» و «صفر تا سکو» هستند که با همکاری طهورا ابوالقاسمی انجام گرفته است. «تیک آف» یک فیلم سینمایی و «صفر تا سکو» مستندی درباره خواهران ووشوکار منصوریان است. او در اردیبهشت ۹۶، یک سال بعد از ورودش به حرفه تهیه‌کنندگی، در میان ۲۰ زن تاثیرگذار سینمای ایران نام برده شد.
کرامتی از سال ۱۳۷۹ در زمینه حقوق کودکان و آموزش سلامت وابسته به ایدز فعالیت کرد و با یونیسف در چارچوب برنامه پنج ساله مبارزه با ایدز از (۲۰۰۵–۲۰۰۰میلادی) همکاری داشت. او بعد از این دوره پنج ساله از سوی دفتر تهران صندوق کودکان ملل متحد (یونیسف) به عنوان سفیر حسن نیت و صلح منصوب شد . او یک‌سال بعد در سال ۸۶، اولین جشن روز جهانی کودک را در ایران برگزار کرد. او در ماموریت‌های دیگر خود برای کودکان استان کرمان بعد از زلزله بم برنامه‌های آموزشی اجرا کرد و از کودکان جنگ زده لبنان در سال ۲۰۰۶ گزارش تهیه کرد.
با این‌که کرامتی فعالیت‌هایی در حوزه حقوق زنان انجام داده اما در سال ۸۶ و بعد از آن تاکید کرده بود که فمنیست نیست. او اعتقاد دارد «زن و مرد باید پایاپای در کنار هم و شانه به شانه فعالیت بکنند» و گفته بود یکی از اهداف او در یونیسف توانمندسازی زنان است. او درباره مستند صفر تا سکو هم گفته بود: «این فیلم اصلاً نگاه فمنیستی ندارد و فقط می‌خواهیم بگوییم می‌توانیم هم‌پای مردها در صحنه حضور داشته باشیم.»
هنگامه قاضیانی که چند ماهی از کرامتی بزرگتر است در مشهد به دنیا آمده و در تئاتر، سینما و تلویزیون فعالیت دارد. وقتی ۸ ساله بوده به خاطر زندگی خانواده مادرش به تهران می‌آیند و در تهران بزرگ می‌شود با این حال خودش گفته است با افتخار خود را دختر خراسان می‌داند. در دانشگاه آزاد کارشناسی جغرافیای انسانی اقتصادی می‌خواند و بعد تصمیم می‌گیرد وارد حرفه بازیگری شود اما به توصیه خانواده و تردیدی که خودش داشت این تصمیم را به تعویق می‌اندازد.
در ۲۳سالگی به آمریکا می‌رود و کارشناسی ارشد خود را در رشته فلسفه غرب از دانشگاه سانفرانسیسکو آمریکا می‌گیرد. او درباره علت انتخاب این رشته می‌گوید: «فلسفه دغدغه من بود و جواز فکر کردن را برایم صادر کرد، همه آدم‌ها فیلسوف‌اند فقط باید مجوز فکر کردن را برای خودشان صادر کنند. اما فلسفه من را خسته کرد، فلسفه ممکن است انسان را به دام مفاهیم گرفتار کند.»
او بعد از تحصیل به ایران برمی‌گردد و در سال ۷۸ کتابی را ترجمه می‌کند که خود آن را سفرنامه‌ای می‌داند درباره زندگی در آمریکا، این کتاب که توسط نشر ثالث منتشر شد به کشف و تصرف آمریکا توسط سفیدپوستان و ظلمی که در حق سرخپوست‌ها روا شده است می‌پردازد، کتاب «سرزمین مرد سرخپوست ، قانون مرد سفیدپوست» نوشته نویسنده آمریکایی ویلکومب واشبرن. قاضیانی بالاخره در سن ۳۰سالگی بازیگری را شروع می‌کند.
اولین تلاش او برای بازیگری در سال ۷۹ در تست فیلم «زندان زنان» بود که با شکست مواجه شد. اما مهری شیرازی، گریمور با سابقه سینما که از عوامل این فیلم بود بعد از آشنایی با قاضیانی او را به حسن هدایت برای بازی در فیلم «سایه روشن» معرفی می‌کند و در تست بازیگری قبول می‌شود.
قاضیانی بعد از این فیلم با فیلم‌های «بازنده» ، «به آهستگی» ، «روایت‌های ناتمام» و «اقلیما» پخته‌تر می‌شود، تا این‌که بازی در فیلم «به همین سادگی» رضا میرکریمی در سال ۱۳۸۶ او را به قله بازیگری سینمای ایران می‌رساند و قاضیانی اولین سیمرغ خود را به دست می‌آورد. او در این فیلم نقش یک زن خانه‌دار شهرستانی را که در مناسبات شهری تهران امروزی دچار تردید در زندگی با همسرش شده بازی کرد.
قاضیانی برای بازی در این فیلم برنده جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن از جشنواره وارنا بلغارستان می‌شود.رسانه‌های بلغارستان حضور او را در کشورشان با تیترهای «مریم زیبا در بلغارستان» و «خورشید جشنواره وارنا» پوشش دادند. مسعود فراستی، منتقد سختگیر سینمای ایران هم بارها او را تحسین کرده است.
این بازیگر در سال ۱۳۹۰ در فیلم سینمایی «روزهای زندگی» به کارگردانی پرویز شیخ طادی فیلمساز اصولگرا ،به ایفای نقش پرداخت و توانست بار دیگر سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن را از سی‌امین جشنواره فیلم فجر به‌دست آورد. او با دو سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در کنار لیلا حاتمی و هدیه تهرانی قرار می گیرد به عنوان پرافتخارترین بازیگران زن سینمای ایران البته پشت سر مریلا زارعی که دو سیمرغ نقش اول دارد و یک سیمرغ نقش دوم و همین طور فاطمه معتمد آریا که به جز دو سیمرغ نقش اول ،دو سیمرغ نقش دوم را هم در کارنامه اش دارد.
کارنامه هنری هنگامه قاضیانی به سینما محدود نمی‌شود، او از آغاز دوران بازیگری، تجربه‌های زیادی در تئاتر داشته است و خود را مدیون تئاتر می‌داند اما شاید ویژه‌ترین اتفاق غیرسینمایی زندگی قاضیانی اجرای کنسرت موسیقی در تالار وحدت باشد، کنسرتی که در آن قاضیانی در حضور بانوان به کمک گروه موسیقی ۷ نفره‌اش آوازها و ترانه‌های قدیمی را در سال ۱۳۹۴ اجرا می‌کند.
منبع: هفت صبح
