واقعا دین مریم بوبانی به گردن سینمای ایران ، به گردن فیلمسازان جوان همینقدر بود؟ آنها کجا بودند؟ همکارانش در این سال ها و یا حتی اهالی رسانه و منتقدین سینمائی؟ راستی  ما کجا بودیم؟او محترم تر از آن است که اهمیتی به کمیت ها و کیفیت ها بدهد اما مطرح کردن آن حتما وظیفه ای رسانه ای است .

شاید هم تقصیر خود این بازیگر برجسته ی کشورمان باشد. نه رنگی به موها ، نه هایلایت، نه لو لایت. نه بزک، نه گریم.

این بانوی کرد سنندجی که جنگ را با تک تک تار و پودش در جنوب  کشور لمس کرده حتی اعتنائی به بینی اش هم نداشته تا لااقل "پولیپش" را عمل کند. این بانو فقط روی صحنه رفته و در قاب نشسته است. از همه مهمتر حتی بلد نیست چند سال یکبار اطلاعات ویکی پدیایش را ریفرش کند.او خودش را ، فیزیکش را و هنرش را باور دارد و ای کاش امروز بعد از ظهر فرصت را غنیمت می دانستیم تا مهربانانه تر به او بگوئیم که قدر موهای سپیدی که در آسیاب این چنین نشده می دانیم.

گفتنی است رویا نونهالی ، مرضیه وفامهر ، گروه رستاک ، نازنین بیاتی و محمد حمزه ای از کسانی بودند که در این مراسم حضور داشتند.

چند عکس اختصاصی سی و یک نما از امروز بعد از ظهرپردیس چارسو را با هم می بینیم:

آثار سینمایی مریم بوبانی

ارغوان (۱۳۹۳)، بی خداحافظی (۱۳۹۰)، مرگ کسب و کار من است (۱۳۸۹)، آينه هاي روبرو (۱۳۸۸)، ندارها (۱۳۸۸)، زمزمه با باد (۱۳۸۸)، شبانه روز (۱۳۸۷)، پای پیاده (۱۳۸۷)، خاک آشنا (۱۳۸۶)، محیا (۱۳۸۶)، هم‌خانه (۱۳۸۶)، باز هم سیب داری؟ (۱۳۸۵)، سه زن (۱۳۸۵)، به آهستگی (۱۳۸۴)، جایی برای زندگی (۱۳۸۳)، ماجراهای اینترنتی (۱۳۸۳)، یک تکه نان (۱۳۸۳)، اینجا چراغی روشن است (۱۳۸۱)، فرش باد (۱۳۸۱)، صنوبر (۱۳۸۰)، نیمه پنهان (۱۳۸۰)، زندان زنان (۱۳۷۹)، زیر پوست شهر (۱۳۷۹)، سگ کشی (۱۳۷۹)، بودن یا نبودن (۱۳۷۷)، عشق + ۲ (۱۳۷۷)، مهر مادری (۱۳۷۶)، 

مجموعه تلویزیونی

نفس گرم (۱۳۹۴)، مدینه (۱۳۹۳)، تا ثریا (۱۳۹۰)، مختارنامه (داود میرباقری) (۱۳۸۹)، قصه ها و واقعیت ها (۱۳۸۹)، عشق گمشده (۱۳۸۳)، روزگار قریب (کیانوش عیاری ۱۳۸۶-۱۳۸۱)، ستایش (سعید سلطانی) (۱۳۸۸)، بگذار آفتاب برآید (حسین مختاری) (۱۳۷۸-۱۳۷۷)، پزشکان (مسعود کرامتی) (۱۳۷۷)، (تا رهایی) (1388)

حضور وی در دو سریال  ژانر دفاع مقدس، "خاک سرخ" ابراهیم حاتمی کیا و "گلهای گرمسیری" محمد مهدی عسگر پور از ماندگارترین و تاثیرگزارترین بازی های وی محسوب می شود.

تئاتر
تارتوف، رویا نونهالی (۱۳۹۴)، مجلس شبیه در ذکر مصایب استاد نوید ماکان و همسرش مهندس رخشید فرزین، بهرام بیضایی (۱۳۸۴)

عکاس: میثم مه آبادی آشتیانی