گاو دومین ساخته زنده یاد داریوش مهرجویی ( در سال ۱۳۴۷) از فیلم های موج نو سینمای ایران و جز اولین فیلم‌های ایرانی بود که در غرب و اروپا مورد توجه و تحسین قرار گرفت و صدای سینمای ایران با این فیلم به گوش جهانیان رسید.
جان ایوان سایمون فیلم‌شناسِ آمریکایی، درباره این فیلم گفته بود: ««گاو» به عقیده من یک تجربه زیبا در راهی صحیح است.
«گاو» اولین تجربه عزت الله انتظامی به عنوان بازیگر در سینما بوده و البته که به خوبی توانسته از عهده این نقش بربیاید و جوایزی را برای بازی در آن از جشنواره‌های داخلی و خارجی کسب کند.
زنده یاد انتظامی درباره همکاری خود در این اثر سینمایی گفته است: همه با صفا ، صداقت و عشق کار کردند. نه قرار دادی بسته شد، نه صحبت دستمزدی شد، نه کسی راجع به این که اسمش کجا نوشته شود حرفی زد. اصلا صحبت شروع و پایان کار در بین نبود. فقط عشق بود عشق به کار. واقعا عشق بود که این فیلم به وجود آمد.
علی نصیریان درباره نقش‌آفرینی عالی عزت‌الله انتظامی تیز گفته است: اینکه مشت حسن در پایان بدون اینکه بخواهد شعار بدهد می‌گفت من گاو هستم، خود نشان از تمرکز بازی عالی انتظامی داشت. انتظامی زمانی که همه ما برای استراحت به تهران می‌آمدیم آنجا می‌ماند تا در نقش خود زندگی کند و زمانی که می‌گفت، من گاو مشت حسن هستم، به بهترین شکل این فضا را بازی می‌کند.
این فیلم تصویری صادقانه و تلخ از زندگی روستایی و رنج انسانی ارائه می‌داد که کاملاً متفاوت از تصاویر پرزرق و برق و آرمانی بود که اغلب در فیلم‌های ایرانی پیش از آن دیده می‌شد.
یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های گاو بررسی‌های عمیق روان شناختی آن است. در نگاه اول، ممکن است این فیلم به عنوان یک داستان ساده درباره زندگی روستایی و مشکلات اقتصادی اشتباه برداشت شود، اما مهرجویی با مهارت، لایه‌هایی از درگیری‌های روانی و احساسی را به داستان اضافه می‌کند که آن را به یک درام روان‌شناختی فراتر از محیط خود تبدیل می‌کند.
در نهایت می توان گفت این فیلم نه تنها یک اثر سینمایی است بلکه به‌عنوان یک اثر فرهنگی همچنان با مخاطبان ایرانی و بین‌المللی هم‌صدایی دارد.
