کمپانی پارامونت با انتخاب براندو برای نقش پدرخوانده مخالف بود و فرانسیس فورد کاپولا آنقدر سر این موضع پافشاری کرد که نزدیک بود اخراج شود، اما در‌‌نهایت کاپولا پیروز شد و براندو بر صندلی افسانه‌ای پدرخوانده نشست. نمی‌دانیم که آیا اصرار کاپولا با توجه به جایگاه اسطوره‌وار براندو در میان بازیگران بوده است یا نه، اما همین که مردی با سابقه براندو در مقام پدرخوانده می‌نشیند، قدرت، ابهت و شکوهی به نقش می‌بخشد که انگار جایی که او ایستاده، زمین سنگین‌تر به نظر می‌رسد و دیگران در زیر سایه وی قرار دارند و بوسه‌ای که بر دستش می‌زنند، سزاوار مردی است که توانست دنیای بازیگری را تکان دهد و تغییر و دگرگونی عظیمی در سبک آن به وجود آورد.

در طول تاریخ بازیگری سینما هیچ کس به اندازه براندو مورد ستایش قرار نگرفته و بر نسل‌های بازیگری بعد از خود تاثیر نگذاشته و به عنوان نابغه، اسطوره و غول بازیگری خوانده نشده است، تا جایی که به قول اسکورسیزی می‌توان بازیگری در سینما را به قبل و بعد از براندو تقسیم کرد. حضور براندو به عنوان جوان عاصی در دهه نود الگوی بازیگران شورشی مثل جیمز دین، پل نیومن، وارن بیتی و استیو مک کویین بود. جیمز کان و آل پاچینو فقط در فیلم پسران براندو نبودند، بلکه واقعا خود را وامدار مردی می‌دانستند که در دنیای بازیگری پدرخوانده همه بود. همانطور که جک نیکلسن گفته است که "ما همه فرزندان براندو هستیم" و به قول جیمز کان "هر کس از هم نسلی‌های من بگوید که از براندو تقلید نکرده، دروغ گفته است"...

*نزهت بادی- منتقد و تحلیل گر سینما
منبع:رویاهای یک انسان اولیه