ویژگی مهمی که این مراسم اسکار داشت سردی و یا هیجان کمی بود که در آن به چشم می‌آمد و نشات گرفته از یاسی است که به نظر میرسد تمام دنیا را در برگرفته و اسکار هم تعمداً از سیاست و ابزار احساسات درباره آن فاصله گرفته بود و گر چه هر مراسم اسکار معمولا حداقل یک سخنرانی جنجالی یا معترض از وقایع جاری دارد اما در اسکار این دوره انگار هیچ سخنرانی که بخواهد به وضعیت جامعه و وضعیت جهان، به جنگ و سیاست و هر چیزی دیگری اشاره کند، نبود.
و تنها هنگام اسکار بهترین مستند که به مستند "۲۰ روز در ماریوپل" از اوکراین تعلق گرفت و به جنگ اوکراین می‌پردازد ( البته قابل پیش بینی بود که به این مستند اسکار بدهند) کارگردان این مستند هنگام دریافت اسکار گفت: «باید اعتراف کنم که ترجیج می‌دادم این اتفاقات نمی‌افتاد و من این مستند را فرصت نمی‌کردم بسازم و الان برایش اسکار بگیرم.»
ضمن اینکه هیچ اشاره خاصی به اتفاقاتی که در غزه رخ می‌دهد نشد، تنها گروهی که اشاره‌ای به این مسئله داشتند و از صلح دفاع می‌کردند، میتوان به بازیگران فیلم «آناتومی یک سقوط» اشاره کرد که یک نمادی از پرچم فلسطین را به سینه‌شان سنجاق کرده بودند و البته وقتی "کیلین مورفی" اسکار بهترین بازیگر مرد را برای فیلم «اوپنهایمر» دریافت کرد گفت که «من برای شخصیتی این اسکار را به دست آوردم که بمب اتم را ساخت و تنها پیامم این است که امیدوارم دنیا در صلح و آرامش باشد.»
حتی " جیمی کیمل" مجری برنامه که معمولاً باید اشاراتی به وقایع روز داشته باشد هم اصلاً وارد حواشی و چالش‌های روزِ دنیا نکرد و کاملا مشخص بود که برنامه‌ریزی شده است. چرا که اتاق فکر کارگردانی مراسم اسکار نیز تمایلی به حاشیه‌های جهان نداشت. شاید تنها اشاره مربوط به انتخابات آمریکا بود که جیمی کیمل موبایلش را چک کرد و به پیامی اشاره داشت که برنامه و اجرایش را افتضاح توصیف می‌کرد و گفت: " ببینم این تکست را چه کسی فرستاده؟! آهان رییس جمهور سابق ترامپ فرستاده است. مگه موقع برگشتن او به زندان نیست؟"
مورد خیلی جسورانه‌ی دیگر اینکه هیچ کس فکر نمی‌کرد، قرار است جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن به اما استون برسد. همه مطمئن بودند که "اما استون" شایسته این جایزه است ولی از طرفی نیز مطمئن بودند که این اسکار به "لیلی گلدستون" برای "فیلم قاتلان ماه کامل" میرسد. چرا که اسکار همیشه می‌خواهد یک تابوشکنی داشته باشد و خودش را تبلیغ کند و اگر گلدستون جایزه را می‌گرفت، اولین بازیگر سرخ پوستی بود که جایزه اسکار نقش اول را گرفته و همه حتی اما استون نیز باور داشتند که این جایزه به لیلی میرسد در حالی که همه بدون استثنا اما استون را لایق دریافت این جایزه می‌دانستند و اینکه اما استون اسکار گرفت از ویژگی‌های مهم اسکار دیشب بود و وقتی دوربین روی چهره لیلی گلدستون می‌رفت کاملاً مشخص بود نه او و نه مارتین اسکورسیزی فکرش را نمی‌کردند که اسکار متعلق به گلدستون نباشد و اما استون روی استیج در اوج ناباوری و هیجان گفت: "لیلی! من این جایزه را با تو تقسیم می‌کنم"
و اشاره کنیم به نقشی که اما استون بازی کرده، نقشی که بسیار انسانی و پیچیده است. فرانکشتاینی او را به این حالت درآورده که بعد از مرگش مغز یک جنین و نوزاد را در سر او گذاشته و زنده شده است و این او در این شخصیت باید حرکات میمیک یک نوزاد و حرکات یک نوپا را داشته باشد و چقدر به زیبایی در فیلم «بیچارگان» اما استون از پسش برآمده بود و چه بازی ویژه‌ای دارد و چقدر خوب که این اسکار را گرفت.
کریستوفر نولان به رغم نقش و تاثیری که در دودهه اخیرِ جهانِ سینما داشته، با فیلم «اوپنهایمر» اسکار بهترین کارگردانی را نگرفته بود و هیچکدوم از فیلم‌هاش هم به عنوان بهترین فیلم انتخاب نشده بود که بالاخره این طلسم شکست.
حتی هانس زیمر که موسیقی‌های بسیار خوبی برای چندین فیلم نولان مثل «بین ستاره‌ای» و «تلقین» ساخته بودند هم اسکاری به دست نیاورده بودن، اما گورانسون در دومین همکاری با نولان تونست برای موسیقی فیلم اپنهایمر اسکار بگیرد. اتفاقی که برای بخش تدوین فیلم نولان هم افتاد و جنیفر لیم تدوینگر جدید او، امسال اسکار گرفت.
یکی دیگر از ویژگی‌های اسکار دیشب اینکه برای اولین بار از تاریخ حضور مارتین اسکورسیزی در اسکار بود که بدون حتی یک جایزه، مراسم را ترک کرد. و فیلمی از او در حالی که در ۱۰ شاخه نامزد اسکار بود اما هیچ اسکاری را به دست نمی‌آورد.
مورد بعدی "بیلی آیلیش" است که از خود یک رکورد در اسکار به جا گذاشت . اینکه او جوان‌ترین چهره‌ای است که در سن ۲۲ سالگی صاحب دو مجسمه اسکار شده است.
جالب اینکه اگر بیلی آیلیش این جایزه را نمی‌گرفت، باربی هم مثل مثل قاتلان ماه کامل اسکورسیزی دست خالی از اسکار بیرون می‌آمد. ولی حالا با این یک اسکار که البته به بخش اصلی مربوط نیست، باز گرتا گرویک می‌تواند بگوید که باربی یک اسکار گرفت و دقیقا از روی ری اکشنی که نشان داد و ابراز خوشحالی‌اش معلوم بود که می‌خواست بگوید: "بیلی! تو مرا نجات دادی".
اجرای بیلی آیلیش به همراه نوازندگی پیانو توسط برادرش که با هم این ترانه را ساخته بودند چنان ستارگان در دالبی تیاتر را به هیجان آورد که برای این دختر ۲۲ ساله ایستادند و او را تشویق کردند.
و نقطه ضعف مهم مراسم دیشب که واکنش‌هایی را نیز به همراه داشته اشاره به اتفاقی بود که سال‌ها پیش در مراسم اسکار رخ داده و مردی برهنه روی سن آمده بود و حالا "جان سینا" برای تداعی آن اتفاق، برهنه روی سن ظاهر شد و اسکار بهترین طراحی لباس را اعلام کرد که به نظر مشمئزکننده بود و جالب اینکه در این استندآپ وقتی کیمل گفت "بیا از پشت من رد شو" و اشاره می‌کرد به اتفاق چند سال پیش سینا پاسخ داد:" نه اینجا یک مراسم محترم و مهمی است که جایگاه ویژه‌ای دارد و درست نیست، من لخت روی صحنه باشم". اینکه او برهنه اسکار بهترین طراحی لباس را اعلام کند که در حقیقت توهینی به نامزدها و برندگان این شاخه نیز محسوب می‌شود.
هما گویا
