"امیر زبده"بازیگر و کارشناس مد درباره لزوم توجه به طراحی لباس در سینما میگوید:
در تاریخ سینمای کلاسیک همواره مد و لباس مورد توجه بسیاری از کارگردانان هالیوود و بازیگران سینما بوده است. از "شورش بیدلیل" و کت قرمز جیمز دین، از لباس مشکی ژیوانشی برای ادری هیپورن در " صبحانه در تیفانی" تا "بولت" و عینک پرسل استیو مک کویین، "وحشی" و کت چرم موتورسواری مارلون براندو، "راننده تاکسی" و کت ارتشی رابرت دنیرو، "لئون" و کلاه لئونی ژان رنو، "سامورایی" و بارانیهای الن دلون و... از جمله موارد اینچنینی هستند که در حافظه علاقهمندان به سینما حک شده است.
وی در ادامه افزود: سوال اینجاست که آیا مد در سینما جاودانگی میآفریند؟ آیا پوشش و استایل این بزرگان سینما به جاودانه شدن آنها کمکی کرده است؟ در جواب باید بگویم بله صد در صد. با تحقیقات بسیاری که سالیان سال در این عرصه و تاریخ مد و لباس داشتهام به ضرس قاطع میگویم اگر طراحان لباس در سینما و فیلمها حضور نداشتند محبوبیت تمام بازیگران دنیا به طرز عجیبی افت پیدا میکرد. در صنعت سینما امروزه خیلی از بازیگران وارد حوزه تبلیغات شدهاند و با چهره خود به تبلیغات آن برند کمک کردهاند، اما در دوران سینما کلاسیک امریکا و ایتالیا موضوع کاملا برعکس بود و این اعتبار یک برند و لباس بود که چهره آن بازیگر را صد چندان محبوبتر میکرد. تمام بازیگران سینمای هالیوود در برهههای مختلف تحت تأثیر مد و استایل بودند و شکلگیری چهره و استایل آنان بر اساس مد آن زمان تغییر میکرد. همه ما هنرپیشه محبوب خود را در هر دهه از زمان میبینیم؛ اگر آن فرد در مقاطع مختلف از زندگی خود بدون تغییر و استایل باشد ناخودآگاه محبوبیت آن بازیگر برای ما نیز کاهش مییابد، این اتفاق در نوع خود ناراحتکننده است و گاهی اوقات نفرتانگیز. به همین اندازه این عشق ناگهان به نفرت تبدیل میشود.
زبده در پایان گفت: در سینمای ایران از یک چهره سینمایی برای تبلیغات و گیشه فیلم استفاده میشود ولی متأسفانه برخی از برندهای داخلی به جای استفاده از یک کارشناس حوزه مد و لباس تصور میکنند همین چهرههای معروف هنری میتوانند در تبلیغات محصولاتشان موثر واقع شوند در حالی که این فرضیه کاملاً غلط است. فرق مد ما با مد آنها این است که در کشورهای خارجی مد و سینما دو حوزه متفاوت محسوب میشود، اما در ایران هیچیک از این دو صنعت به درستی سر جای خود قرار ندارد.