فیلم کوتاه «صدای انسان» (The Human Voice) به نویسندگی و کارگردانی پدرو آلمودووار که بر اساس نمایش‌نامه‌ای به همین نام از ژان کوکتو ساخته شده و تیلدا سویینتن نقش اصلی‌اش را بازی کرده است.

«صدای انسان» اولین نمایش جهانی‌اش را در جشنواره ونیز ۲۰۲۰ تجربه کرد، از ۲۲ اسفند در سینماهای ایالات متحده روی پرده رفته و امتیاز میانگین ٨۵ از صد را از ده منتقد در «متاکریتیک» گرفته است. آلمودووار تحسین‌شده‌ترین فیلم‌ساز سینمای اسپانیا در دهه‌های اخیر است که برای «با او صحبت کن» (۲۰۰۲) نامزد جایزه اسکار بهترین کارگردانی و برنده اسکار بهترین فیلم‌نامه اریژینال شد.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: زنی در کنار چمدان‌های عاشق سابقش (که قرارست برای بردن آن‌ها بیاید ولی هرگز از راه نمی‌رسد) شاهد گذر زمان است؛‌ و سگی بی‌قرار که نمی‌فهمد اربابش او را ترک کرده است. انگار دو موجود زنده رها شده‌اند.

کارهای پدرو آلمودوار همیشه به دلیل دقت در جزئیات، به عنوان فیلمهایی در مورد میزانسن شناخته می شوند و حالا اولین فیلم انگلیسی زبان او، فیلم كوتاهی براساس نمایشنامه ای از ژان كوكتو است که مجموعه ای پر جنب و جوش متناسب با شخصیت خاص خودش را در خود جمع کرده است. در حقیقت «صدای انسان» فقط تیلدا سویینتن را به عنوان بازیگر در خود دارد، بازیگری که تقریباً تمام مدت فیلم را صرف قدم زدن در یک آپارتمان با دکوراسیون دقیق می کند که در نهایت مشخص می شود که کل این قدم زدن ها و صحنه ها، مجموعه ای از یک صحنه گسترده و در عین حال خالی است.

آلمودوار برای زنده کردن این صحنه عجیب و غریب، از همکار قدیمی و مدیر هنری آنتکسون گومز کمک گرفته است. این دو با هم تصمیم گرفته اند که از مجموعه منحصر به فرد هنری به عنوان راهی برای حل نیازهای مکانی و روایی فیلمنامه استفاده کنند.

گومز در این باره می گوید: "یک فضای کاملاً باز و ساخته شده به ما امکان می داد شخصیت را در کل داستان دنبال کنیم. در پایان، همه چیز مانند یک جعبه [استودیو] با جعبه دیگر طراحی شده در داخلش، ساختار ترکیبی یک صحنه تئاتر را ایجاد می کند. تصمیم آلمودوار این بود که فیلم در یک استودیو فیلمبرداری شود، تا بیشتر به بازی کوکتو شبیه باشد. پدرو مثل همیشه مجموعه فیلم را با همه قطعات اصلی اش در ذهن تصور کرده بود. این ترکیبی است بین واقعیت و خیال."

مدیر هنری و تیمش همه چیز را در استودیویی در مادرید ساختند، اگرچه همه گیری کرونا ساختن فیلم را پیچیده تر کرد. او می گوید: "قسمت اول کار را در فوریه 2020 ساختیم و بعد مجموعه به مدت سه ماه تعطیل شد. در ماه ژوئن، دوباره کار را از سر گرفتیم و آخرین لحظات فیلم را به آن اضافه کردیم. در کل، ساخت یک فیلم تماشایی 30 دقیقه ای، شش هفته وقت گرفت ولی ارزش اش را داشت.

گذشته از ساخت مجموعه، رنگ و طراحی داخلی نیز برای کارگردان بسیار مهم بود. گومز می گوید: "رنگ همیشه شخصیت داستانی دیگری در فیلم نویسی پدرو آلمودوار است و این بار هم در این فیلم کوتاه به صورت خاص بروز پیدا کرده است."

وی ادامه می دهد: "پدرو مسئله رنگ را به عنوان یك عنصر اصلی در تمام فیلم های خود می داند، به همین دلیل ما همیشه به آن رجوع می کردیم. در پایان، همه اینها یک بازخورد دو طرفه هستند که کمک کردند تا جهان آلمودوار ساخته شود. آلمودووار در صدای انسان، که قوس اصلی روایت آن زنی دلگیر و مضطرب است که از طریق تلفن با معشوق سابقش صحبت می کند، می خواست این فضای کوچک نوعی آشیانه عشق را برای تماشاگر تداعی کند.

برای رسیدن به این ایده، آپارتمان با مبلمان روشن و مدرن اواسط قرن و با رنگ های اصلی تزئین شد. قطعات خاص به معنای واقعی کلمه از سراسر جهان تهیه شده اند. گومز می گوید: "ما چیزهایی را از لس آنجلس، پاریس، ایتالیا، مادرید آوردیم و طبق معمول از قطعات خصوصی آقای آلمودوار هم استفاده کردیم." به طور خاص همه وسایل روشنایی، چه در دیوارهای اتاق نشیمن و چه در لوسترها با آویزهای کوتاه در سالن بی نظیر هستند.

فرم های موج دار موضوع دیگری در داخل مبلمان است، از یک میز در ورودی با گوی های آبی برقی، گرفته تا یک انحنا، میله چوبی و صندلی های دکو با طرح پلنگ که هر دو از مجموعه شخصی آلمودوار تعبیه شده اند. اینها با شخصیت سوئینتون متناسب است و اغلب با لباس هایش تضاد کامل دارند. در حالی که سوئینتن هیچ گونه تأثیر مستقیم در طراحی صحنه نداشت، اما از احساس نهفته در فضا الهام می گرفت. این فیلم و کل مجموعه به شخصیت مرتبط است، شخصیت انسانی هم بخشی از مبلمان داخل صحنه است.