هما گویا (سی و یک نما) - دیرزمانی است كه سینمای معناگرای ایران با این دغدغه روبه رو است كه چگونه می توان مخاطب را با این گونه فیلم ها آشتی داد، چگونه می توان جوان و نوجوان را به سینمایی كشید تا فیلمی را علاوه بر سرگرمی با تفکر و نگرش ببیند.فکر می کنم به همین سادگی. به سادگیِ خاطره ای که من از فیلم "جولیا" دارم.
و این هم یادداشتی که در دوم بهمن سال ۱۳۸۳ در روزنامه شرق چاپ شد:
چند ماه بعد از انقلاب بود و قبل از انقلاب فرهنگی. تازه از دوران كودكی خداحافظی كرده بودم و طعم گس نوجوانی را مزه مزه می كردم. سینمای «شهرفرنگ» آن زمان فیلمی را اكران كرده بود با نام «جولیا». در یك بعدازظهر آخر هفته به همراه جوان های خانواده که آن زمان شور و شوق روشنفکری هم داشتند به منظور دیدن یك فیلم خوب در این بهترین سینمای شهر به دیدن جولیا رفتیم. برای من فقط مهم این بود که جوان ها من را هم آدم حساب کردند و با خود به سینما بردند.هنگام خرید بلیت وقتی خودم را با عكس های فیلم مشغول كرده بودم، هیچ جذابیتی برای من نوجوان نداشت، نه از آرتیست مردی كه با چشم های روشن و عضلات پیچیده از محبوب زیبایش عشق می طلبید خبری بود و نه از محبوب زیبایی كه دلبری می كرد اثری.نیم نگاهی به سینمای همسایه كردم «سینما شهر قصه»، نمایش یك فیلم رمانتیك با بازیگرانی جذاب. فیلم "استخر" با بازی "آلن دلون".دعا می كردم ای كاش بلیت جولیا تمام شود، ای كاش همین الان برق سینما شهر فرنگ برود، اصلاً دستگاه نمایشش خراب شود تا ما «سینمای دیگری» را انتخاب كنیم، اما این گونه نشد و من جولیا را دیدم و جولیا مرا جادو كرد. حس همذات پنداری من با «لیلیان» قابل وصف نبود. لحظه به لحظه به همراه او به دنبال جولیا می گشتم و همانند او جولیا را دوست داشتم. جولیا دوست خود من شده بود. جولیا را می شناختم، می دانستم چرا او قبل از اینكه شامش را بخورد بستنی می خورد، می دانستم چرا با تمام رفاهی كه داشت زندگی دیگری می طلبید، او می خواست جولیا باشد و من نیز می خواستم دوست او باشم.من هم زمانی كه به همراه لیلیان بعد از سال ها او را در آن كافه تاریك دیدم خوشحال شدم و به همراه لیلیان از دیدن پای مصنوعی او یكه خوردم.من هم همراه لیلیان از پرت شدن در آب هراس داشتم و من هم همراه او در قطار زمانی كه كلاه ممنوعه را به سر گذاشت از ترس بر خود لرزیدم.حالا سال ها از آن زمان می گذرد،
سالها بعد فیلم جولیا با تاخیر یك ساعته و در نیمه های شب یك روز كاری از برنامه «صد فیلم» شبكه سه پخش شد با سانسوری باور نکردنی و من برای چندمین بار جولیا را دیدم و باز هم لذت بردم.حالا من دختری داشتم که هم سن و سال من بود زمانی که برای اولین بار در سینما این فیلم را دیده بودم.زیرچشمی دختر نوجوانم را که دقیقا هم سن آن زمان من بود نگاه می كردم كه خمیازه می كشید، چشم هایش را می مالید اما مشتاقانه فیلم را دنبال می كرد، برای اینكه احساساتش را محك بزنم چندین بار از او پرسیدم: «نمی خوای بخوابی» و پاسخ داد نه، می خوام جولیا را ببینم و دست آخر هم وقتی كه فیلم تمام شد دقیقاً همان سئوالی را از من كرد كه من بعد از اتمام فیلم از بزرگترهایم پرسیدم: «دختر جولیا پیدا نمی شه؟» سئوالی كه بعد از سال ها هنوز هم با دیدن جولیای «فرد زینه مان» فكرم را مشغول می كند و هنوز هم بعد از سال ها حتی زمانی كه جین فوندا (لیلیان) را در چهره ای دیگر می بینم از او می پرسم «بالاخره لیلیان كوچولوی جولیا را پیدا كردی؟» و امروز صبح دختر من وقتی كه برای رفتن به مدرسه حاضر می شد، درحالی كه از چهره اش نمایان بود كه كسر خواب دارد باز هم از جولیا می گفت و من خوشحال شدم. خوشحال و امیدوار چرا كه این نسل جدید نیست كه انتخاب درستی ندارد بلكه این سینمای ما است كه باید بكوشد تا بتواند فرد زینه مان داشته باشد و جولیا بیافریند.
پ.ن اول مرداد ۱۳۹۶: یادم باشد یک بار دیگر با نسل امروز نوجوان ها این فیلم را ببینم. بعید می دانم نوجوان های نسل امروز، نگران سرنوشت دختر جولیا شوند!!!
