متن کامل پیام ایزابل هوپر به‌مناسبت روز جهانی تئاتر در سال ۲۰۱۷

به گزارش سی و یک نما به‌نقل از ایران تئاتر: «ایزابل هوپر بازیگر شناخته‌شده‌ی فرانسوی به‌عنوان هنرمند منتخب انستیتو بین‌المللی تئاتر در آستانه‌ی فرارسیدن روز جهانی تئاتر، ۲۷مارس، پیام خود را به این شرح منتشر کرد:

«یک‌بار دیگر کنار هم جمع شده‌ایم. کنار هم جمع شده‌ایم تا در یک روز بهاری پنجاه‌وپنجمین جشن سالیانه روز جهانی تئاتر را در سراسر دنیا برگزار کنیم. فقط یک روز، 24 ساعت به جشن تئاتر اختصاص یافته و ما این‌جا در پاریس، همانند هنرمندان تئاتر در سراسر شهرهای بزرگ دنیا برای ستایش و تکریم هنر تئاتر آن را جشن می‌گیریم. پاریس برای برگزاری جشن روز جهانی تئاتر یک انتخاب عالی است. چرا که در این‌جا و از پایتخت فرانسه ما می‌توانیم به نمایش بوناراکو و نو (Noh) ژاپن، به اپرای پکن و  کاتاکالی هند دسترسی داشته باشیم؛ در این روز صحنه تئاتر این امکان را به ما می‌دهد تا خود را میان اندیشه‌های سوفوکل و آشیل در یونان باستان و ایبسن و استریندبرگ در اسکناندیناوی غوطه‌ور کنیم.

صحنه تئاتر به ما اجازه می‌دهد تا به‌سرعت از پیش  سارا کین در بریتانیا به نزد  پیراندلو در ایتالیا برویم. در این 24 ساعت ما قادریم از فرانسه به روسیه؛ از  مولیر و  راسین به  چخوف. ما حتی می‌توانیم در این روز با عبور از اقیانوس اطلس الهام‌بخش دانشجوی جوانی باشیم که در سالن تئاتر دانشگاهی در کالیفرنیا به‌دنبال نامی برای اختراع خود می‌گردد.

درواقع تئاتر همانند یک کامیابی در زندگی است که می‌تواند همه‌چیز را به چالش کشیده و مکان و زمان را درهم نوردد. بسیاری از نمایشنامه‌های امروزی از آثار کلاسیک قرون گذشته الهام می‌گیرند و هر اثر مدرنی که اجرا می‌شود یکی از آثار کلاسیک بسته به زمان آن، حیاتی نو روی صحنه می‌گیرند. تئاتر همواره از خاکستر خود دوباره زاده می‌شود، با شکستن و درهم‌ریختن قراردادهای کهنه و ظهور به‌شکلی نو: این‌گونه است که زنده باقی می‌ماند.

روز جهانی تئاتر نه مانند یک روز عادی بلکه بدیهی است روزی است برای به‌هم‌پیوستن و اتحاد. این یک فرصت است برای ما که از طریق آن می‌توانیم یک پیوستگی عمیق و جهانی ایجاد کنیم.

55سال است که روز جهانی تئاتر به‌وجود آمده و من هشتمین زنی هستم که پیام این روز را می‌نویسم و بسیار افتخار می‌کنم که از من خواسته شد این پیام را بنویسم. زمانی‌که فکر می‌کردم که باید در این پیام چه‌چیزی بنویسم این سوال را به‌یاد آوردم که به فضا فکر کنم. به همین خاطر منصفانه آن است که بگویم من به‌تنهایی به سالن یونسکو نمی‌آیم؛ من با تمام شخصیت‌ها و رُل‌هایی که بازی کردم، رُل‌هایی که ممکن است با پایین آمدن پرده از منظرها رفته باشند، ولی در درون من زندگی می‌کنند، به این سالن می‌آیم. اورلاندو، هدا گابلر،  مده‌آ، آرامینت، مرتولی، بلانش_دوبوا و... همچنین نقش‌هایی که من را تکمیل کردند و به‌خاطر قدرت و توانایی آن‌ها امروز من شناخته می‌شوم؛ پس من به همه‌ی جهان تعلق دارم. منِ یونانی، آفریقایی، سوری، نیجری، روس، برزیلی، فارسی، رومی، ژاپنی، نیویورکی، مارمالیسی، فیلیپینی، آرژانتینی، نروژی، کره‌ای، آلمانی، اتریشی، انگلیسی و... به‌عنوان یک شهروند واقعیِ جهان، به نمایندگی از گروهی که در درون من وجود دارد در روز جهانی تئاتر به روی صحنه می‌آیم.

زمانی که لارنس اولیویه در روز جهانی تئاتر در سال 1964 اعلام کرد که پس از بیش از یک قرن مبارزه، موفق شده در تئاتر ملی انگلستان از جلوه‌های ویژه بصری در یک تئاتر بین‌المللی استفاده کند، به این خاطر بود که  او می‌دانست شکسپیر متعلق به همه جهان است. همچنین هنگامی‌که برای نوشتن این پیام تحقیق می‌کردم به‌یاد پیام ژان کوکتو در سال 1962 افتادم که متن خود را از کتاب «80 روز دور دنیا» الهام گرفته بود. من هم همچون او تمام فیلم‌ها و تئاترهایی که براساس این کتاب بود را دیدم و هر بار از دیدن آن شگفت‌زده شدم چراکه متوجه شدم که هر کسی آن را روایت می‌کند هیچ افتراقی بین آن‌ها نیست. من هیچ تفاوتی بین آن‌ها ندیدم. تئاتر بسیار قدرتمند است و دربرابر همه‌چیز ازجمله جنگ، سانسور، فقر و... مقاومت می‌کند و زنده می‌ماند.

تئاتر برای من نشان‌دهنده‌ی گفت‌وگو و عدم وجود نفرت و دوستی بین مردم است. و دوستی بین تماشاگران و بازیگران و هنرمندان تئاتر اتحاد پایدار بین همه مردم را با هم به ارمغان می‌آورد. مترجمان، مربیان، طراحان‌صحنه و لباس، هنروران، دانشگاهیان، پزشکان و مخاطبان، تئاتر را محافظت می‌کنند. بدون مردم هیچ تئاتری وجود دارد، هرگز این را فراموش نکنید. بیایید کاری کنیم که هیچ صندلی خالی وجود نداشته باشد. من معتقدم که تئاتر ما را دوست دارد؛ به همان اندازه که ما آن را دوست داریم. متشکرم.»