دو کوریدور دایره شکل با فضای تیره و روشنِ هلالی مانند که به احتمال قرار بوده نمادی از ماه، ماه مبارک و ماه عسل باشد؛ محیط آغازین برنامه را شکل می دهد و از منظر منطق و البته حس زیبایی شانسی باید انتظار فضایی نزدیک به همان دالان‌ها را داشته باشیم ولی آن چه در ادامه‌ی برنامه خواهیم دید نه تنها کمترین شباهتی با آن فضا ندارد بلکه فی الذات ناخوشایند و بی ربط به نظر می رسد. دکوری کاملا تاریک با رگه های نور زرد که شاید قرار بوده کهکشان را یادآور شود اما در نهایت به یک تار عنکبوت شبیه شده‌است. چشم به سختی می تواند دو ساعت این فضای سیاه و کم نور را تحمل کند آن هم در حالی که نورپردازی مزید بر علت شده تا این ضعفِ روشنای محیط بیشتر آزار دهنده شود. مبلمانی پیش پا افتاده با رنگ های مرده و خنثی را هم اضافه کنید و اگر لباس مجری و میهمان هم از طیف رنگ های تیره و خنثی باشد احتمالا باید در آن تاریکی به دنبال حاضران در صحنه بگردیم تا صاحبان صداها را پیدا کنیم!
در تمام برنامه‌های گفت و گو محور، با استانداردهای تلویزیون‌های جهانی از دکور‌های بدون پیچیدگی، ساده و آرامش بخش استفاده می‌شود تا تمرکز بر روی سوژه‌ها، افراد و گفته‌هایشان آسان‌تر باشد. اتفاقی که متاسفانه در تلویزیون ما جایش را به اضافه کاری‌های بصری و حجمی و تلاش‌های زیاده‌ی بی‌جهت در دکور و فضا‌سازی داده است.
با این که دکور ماه عسل حسابی توی ذوقمان زده ولی با توجه به این که در برنامه‌ی شب گذشته هنوز مبل‌ها به دکور نرسیده بود و صندلی‌های پلاستیکی روی صحنه جا خوش کرده بودند، شاید بتوانیم امیدوارم باشیم تا با دریافت هر چه سریع‌تر ضعف‌های دکور و فضای برنامه، دست کم تغییراتی ظریف و کوچک برای قسمت‌های پیش رو و البته رضایت نگاه مخاطبان اتفاق بیفتد.
