«با خودم عهد کرده بود اگر دنیا را آب برد من را خواب ببرد. عهد کردم جز سکوت کاری نکنم. هیچ چیز ارزش سکوت و در سایه نشستن را ندارد. من از اردیبهشت سال قبل تا الان که آخر مردادیم بیش از یک سال از عمرم را پای پایتخت گذاشته ام. بخشی برای نوشتن و بخش بیشتری برای حواشی اش. حواشی که اصلا ربطی به من نداشت اما چه چیزی بهتر از یک قربانی تازه از راه رسیده برای سریالی که صد جا برایش دندان تیز کرده اند. اسمم در عنوان بندی پایتخت که هیچ، الان حاضرم همه دارایی اندکم را بدهم تا برگردم به زندگی قبل از پایتخت ام. پس برای ماندن اسمم کاری نمی کنم اما وقتی گذرت به شارلاتان هایی مانند جشن حافظ و پسر علی معلم می افتد باید برای ریشه کن کردن نفس ناجوانمردی قد علم کنی نه برای اسم ناچیز خودت.

 

زنگ زدم به پسر علی معلم که ماجرای اسم به ناحق حذف شده ام را حل کنیم. اشتباه کردم فکر کردم شعور دارد، برایم از رفاقت اش با همه سینمای ایران و گردن کلفتی خودش و خانواده اش، از پسر علی معلم بودنش، از رفاقت اش با دکتر انتظامی و ریز و درشت مدیران ارشاد گفت یک جوری به من رساند که خیلی خفن است، پسر علی معلم است. ۱۰ دقیقه صبوری کردم تا حسابی خودش را خالی کند که خالی نشدن بد دردی است مخصوصا اگر که همه داشته ات به پسر علی معلم بودن خلاصه شود. همه خواسته ام از پسر علی معلم این بود در یک خبر جداگانه اسم را اضافه کند و بابت سهل انگاری یا شیطنت اش عذرخواهی کند که نکرد و لات بازی درآورد و گفت هر کاری دلت می خواهد بکن.

 

شکایت رسمی ام از جشن حافظ و گردانندگانش در دفتر امور جشنواره های وزرات ارشاد در حال پیگیری است. اما سوای اینها کاری می کنم که جشن حافظ به اندازه اسکار مطرح شود. خوش به حال پسر علی معلم که شهرت پشت در خانه اش نشسته است.»

 

 برگزارکنندگان بیستمین جشن حافظ هنوز واکنش رسمی به نوشته آرش عباسی نشان نداده‌اند و مشخص نیست که چرا نام محسن تنابنده به عنوان نویسنده در بین کاندیدهای بهترین فیلمنامه تلویزیونی و به جای آرش عباسی قرار گرفته است.

پ.ن: دقایقی قبل، نام آرش عباسی به فهرست بهترین فیلمنامه بیستمین جشن حافظ اضافه شد.