سی و یک نما – دو فیلم پرفروش اکران نوروزی که هیچ امتیازی از نظر هنری و بصری ندارند، مورد اعتراض برخی از اهالی فرهنگ و هنر ، منتقدین سینما و هنرمندان قرار گرفته است . به نظر می رسد باید بیشتر از اینکه به اکران چنین فیلم هائی اعتراض داشته باشیم ، پر فروش بودن این فیلم ها ما را به فکر وادارد و نگران کند که چگونه در فرهنگ سازی اشتباه کرده ایم که مخاطب جذب چنین فیلم هائی می شود. آیا تلخی بی حد و حصر بعضی از فیلم های با ارزش در چنین رویکردی بی تاثیر است؟ آیا فراموش شدن وجه سرگرمی سینما ، مخاطب را به سوی سینمای فاقد ارزش سوق نمی دهد؟
