رضا عطاران انسان بی نیازی است. هر آنچه در زمینه ی کاری اش می داند با دیگران قسمت می کند، بی هیاهو و بی ادعا. در هر پروژه ای که بازیگر است همراه کارگردان هم هست و این همراهی را بعضی ها اجر می نهند و بعضی از کنارش می گذرند.

محال است با "مجید صالحی" صحبت کنی و از عطاران به عنوان مرشد و رفیق راهش یاد نکند. گفتم بی نیاز است چرا که بارها دیدم چطور یک کارگردان از کنار کمک های او به سادگی گذشته ، دیگران جوش آوردن و او گفته که مهم نیست. مثل سالها پیش و معروفیت تیتراژ یکی از  پر مخاطب  ترین سریال های طنز که کار او بود اما نام کسی دیگر را به یدک می کشید.

بعد از اتفاقات سیاسی سال 88 دوران سختی از زندگی حرفه ای او شروع شد و من گفتگوئی با او در ماهنامه ی تجربه داشتم . زمانی که یکی از زردترین فیلم های زندگی اش را بازی کرده بود و من برای اولین بار از واژه ی خود زنی در گفتگوها یم استفاده کردم و تیتر کار هم شد : "مرگ یک انگیزه".به یاد دارم آخرین سوالم این بود که حالا مشغول چه کاری است و با زیرکی پاسخ داد : یک خودزنی دیگر!! معلوم بود که فاصله گرفتن از مدیوم تلویزیون برایش سخت است اما همین اتفاق موجب شد تا به یکی از جریان ها در سینمای ایران بدل شود و موفقیت پشت موفقیت چه در زمینه کارگردانی و چه در بازیگری.شاید دیگر میشد نام او را یک مولف گذاشت.

تجربه به من ثابت کرده که در کارهائی که مخاطب آن مردم هستند ، اگر بخواهی آنها را از بالا نگاه کنی و یا از آن ها پله ای برای بالا رفتن بسازی، حتما زمین خواهی خورد. تجربه ی دیگری هم کسب کردم و اینکه اگر یک پروژه پشت صحنه ی دوستانه ای نداشته باشد موفق نمی شود .

خاطره دیگری که از رضا عطاران دارم زمان آخرین سریال طنز تلویزیونی او یعنی "بزنگاه" بود . همان سریال جنجالی ماه رمضان که می خواستند از روی آنتن پائینش بیاورند و پشتیبانی مردمی جلوی این اتفاق را گرفت.

بارها پشت صحنه ی این کار بودم.خوب به یاد دارم که "احمد پور مخبر" توان حفظ کردن دیالوگ ها را نداشت و عطاران بی کوچکترین عکس العملی بارها و بارها و بارها دوباره از نو برداشت می گرفت و حتی گاهی دیالوگ ها را برای او تغییر می داد . آن هم در موقعیتی که سریال مناسبتی بود و داغ داغ روی آنتن می رفت و زمان حکم مرگ و زندگی پروژه را داشت.

یادم می آید که "نیکی نصیری" کوچولو که شده بود چاشنی دلنشین این سریال از عطاران بستنی می خواست و او به راحتی دست نیکی را می گرفت و با هم سر کوچه می رفتن به بستنی خوری!!برایش بستنی نمی خرید . با او می رفت و بستنی می خورد. این یعنی بی نیازی. ترجیح دادن یک حس ماندگار به یک حرکت نمایشی.

و باز هم به یاد دارم سکانس هائی که در آسایشگاه معلولین "ریحانه" برداشت می شد و او چطور با این معلولین تشنه ی محبت بازی می کرد و سر به سر می گذاشت.او بازی در زمین خاکی زندگی را همیشه به زمین چمن شهرت ترجیح میداد.

آقا رضا این روزها اصلا خوابش نمی آید . پر کار تر از همیشه مشغول کار است . یک فیلم پرفروش به نام «استراحت مطلق» را روی پرده  دارد، «نهنگ عنبر» و «گینس» او در نوبت اکران است و بازی در «من سالوادورنیستم» را  در برزیل به پایان رسانده است. در این فیلم او نقش قصابی را بازی می کند که در رستورانی در برزیل ، کارش ذبح شرعی احشام استدر آنجا  هم بازی با رونالدینیو ستاره ماندگار فوتبال برزیل شده است.

امروز خبرگزاری ایسنا هم مطلبی را به تولد رضا عطاران اختصاص داده که بد نیست بخشی از آن را با هم مرور می کنیم:

امروز 20 اردیبهشت مصادف با سالروز تولد رضا عطاران است که این روزها به عنوان یکی از گران‌ترین و پولسازترین بازیگران سینمای ایران مشغول به کار است و تجربه‌های کارگردانی‌اش نیز با استقبال خوبی همراه بوده است.

عطاران را شاید بتوان پرپیشنهادترین بازیگر سینمای ایران در این روزها دانست، بازیگری که قریب به اتفاق فیلم‌هایش با استقبال مخاطبان همراه شده است. او همچنین کارگردانی است که آثار تلویزیونی‌اش با گذشت سالها از ساخت آنها، همچنان در حال بازپخش است و مخاطبان زیادی دارد.

این بازیگر با بیان اینکه اولویتش در کار هنری بازیگری است و آن را بیشتر از کارگردانی دوست دارد، به ایسنا گفته بود: پیشنهادات بسیار زیاد است اما متن‌ها شبیه به کارهای قبلی‌ام است و در این دو سه سال اخیر، انتخاب خیلی سخت شده است. سعی می‌کنم همه جوانب را در نظر بگیرم. کمدی بودن یا جدی بودن تفاوتی نمی‌کند بیشتر به این فکر می‌کنم کار خوب باشد. البته تماشاگر کار جدی از من نمی‌خواهد و برای خودم هم طنز در اولویت است اما اگر کار جدی خوبی باشد، قبول می‌کنم.

عبدالرضا کاهانی که فیلم «استراحت مطلق» را با بازی عطاران در حال اکران دارد درباره این بازیگر به ایسنا گفته بود: از کار کردن با رضا خسته نمی‌شوم. جدا از اینکه بازیگر خوبی است، شخصیتی بزرگوار و دوست‌داشتنی دارد. با او می‌شود فیلم‌های زیادی کار کرد و باز هم لذت برد. اصرار داشت اسمش در تیتراژ فیلم اول نخورد. فکر کردم شوخی می‌کند. اما دیدم واقعا اصرار دارد. می‌گفت من نقش اول فیلم نیستم. در جامعه و سینمای ما که همه می‌خواهند به هر طریقی دیده شوند، این اتفاق خیلی عجیب است. خود من تا به حال چنین چیزی ندیده بودم. رضا عطاران بی‌خودی مهم نیست و رفتارش آموزنده است. پس وظیفه دارم کار ارزشمند او را بیان کنم، حتی اگر خودش دوست نداشته باشد. عطاران در آخرین تجربه بازیگری اش مقابل دوربین فیلم «من سالوادورنیستم» منوچهر هادی رفته و نقش یک ایرانی را در برزیل بازی کرده که کارش ذبح اسلامی برای رستوران‌هاست. او توسط دختری برزیلی با شخصی به نام سالوادور اشتباه گرفته می‌شود و این آغاز ماجراست.

«هوو»، «تیغ‌زن»، «قرنطینه»، «خروس جنگی»، «توفیق اجباری»، «تسویه حساب»، «هفت و پنج دقیقه آقای هفت رنگ»، «نیش زنبور»، «بعد از ظهر سگی سگی»، «ورود آقایان ممنوع»، «اخلاقتو خوب کن»،«اسب حیوان نجیبی است»، «خوابم می‌آد»، «بی‌خود و بی‌جهت»، «چه خوبه که برگشتی»، «دهلیز»، «رد کارپت»، «طبقه حساس» و «کلاشینکف» از جمله آثار سینمایی رضا عطاران هستند.

رضا عطاران امروز 64 ساله می شود.

تولدت مبارک آقا رضا...همین که هستی بمان و به تلویزیون هم بیا که جایت هنوز خالی است.