"لیلا زارع" بازیگر درجه یکی است که همیشه جزو بازیگران محبوب من بوده و هست، در کنارِ بازی خوب، شخصیتِ قابلِ احترام و به دور از خودنمایی‌های او. حتی در زمان کم‌کاری‌هایش و زمانی که او را با چندتارِ موی سفید و صورتی شکسته در جشنواره فیلم فجرِ پنج‌سال یا بیشتر پیش از این دیدم.
برای هر مادری بخصوص در ایران باور این حقیقت که فرزندی ترنس دارد سخت است و چه بسا بسیار سخت‌تر اگر یک هنرمند و چهره‌ی شناخته شده‌ای باشد اما...
لیلا زارع این حقیقت را نه تنها انکار نکرد بلکه محکم و استوار در کنار فرزندش ایستاد و حالا در مراسم‌های گوناگون و با افتخار او را در کنار خود دارد.
این الگویی بی‌نظیر از مادربودن و درکنار آن همراه بودن است.
حالا او پسری هنرمند به نام "سپنتا پزشکی" دارد که نمایشنامه می‌نویسد، نمایشنامه‌اش اجرای موفق دارد، مولف است. روزگاری فکر می‌کرد دختر اوست. هیچ فرقی هم نکرده. این جوان خوش‌آتیه همچنان فرزند اوست که اگر درکنارش نمی‌ایستاد شاید مسیر را اشتباه می‌رفت.
البته که متاسفانه در روزگاری به‌سر می‌بریم که تنوع‌طلب‌های جنسی هم خودشان را ترنس (فرد تراجنسیتی) معرفی می‌کنند و گروهی برای شوآفِ روشنفکری از آنها حمایت می‌کند اما...
باور فیزیکی، فرهنگی و اجتماعی که شرعی نیز هست در افرادی با ویژگی "ترنسجندر بودن" واقعیتی است که باید به آن احترام بگذاریم و حمایتشان کنیم. نه از سرِ دلسوزی که نگاهی پوچ است بلکه از دید واقع‌نگری.
هما گویا
